Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΑΡΗΣ ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ: Λόγων και πράξεων συνέπεια…

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 156/Οκτώβριος 2011)

«Στις 18 σοσιαλισμό»! Με αυτή τη μαγική συνταγή, που κυριαρχούσε ως ιαχή σε όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σάρωσε στις εκλογές του Οκτώβρη του 1981. Ωστόσο, οι εμπνευστές του ποτέ δεν είχαν εξηγήσει προκαταβολικά ούτε ποιο “σοσιαλισμό” ούτε ποιες “18” εννοούσαν, γιαυτό και ο καθένας αντιλαμβανόταν το κατευθυντήριο της μετέπειτα πορείας σύνθημα όπως τον βόλευε. Αυτό εξηγεί κατά μεγάλο μέρος την προεκλογική απήχηση του συνθήματος. Αλλά και τη μετεκλογική απογοήτευση μέρους του εκλογικού σώματος που είχε πιστέψει ότι την επαύριο των εκλογών θα έπιαναν δουλειά τα ντόπια “σοβιέτ”. Έτσι παρασύρθηκαν – για να μην ξεχνιόμαστε – και οι “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” και άλωσαν, σε συνεργασία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., κάθε πτυχή δημόσιου βίου στη χώρα και την κομματικοποίησαν. Βέβαια, στη συνέχεια, όταν οι “πρασινοφρουροί” απέκτησαν την αναγκαία δύναμη για να κάνουν κουμάντο μόνοι τους, παραγκωνίστηκαν και άρχισαν τις σπαραξικάρδιες οιμωγές, ως απατημένες σύζυγοι!
Σήμερα, έχουν αρχίσει πια να ξεδιαλύνονται ορισμένα από τα σκοτεινά σημεία του συνθήματος. Τουλάχιστον ως προς το ποιο “σοσιαλισμό” υπονοούσε. Επρόκειτο για έναν τριτοκοσμικό (ψευδο)σοσιαλισμό, επί της ουσίας μονοκομματικό, κατά το παράδειγμα των ειδώλων της εποχής, όπως του “φίλου” Καντάφι, ο οποίος – κατά δήλωσή του – είχε βοηθήσει και είχε εγκρίνει το κίνημα. Βέβαια, θα διατηρούσε ένα προσωπείο πολυκομματισμού, αφενός μεν για να ρίχνει στάχτη στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων, των οποίων τα όβολα ήταν αναγκαία για τη χρηματοδότηση του στησίματος του κομματικού κράτους, αφετέρου δε για να εξασφαλίζει τις κυβερνητικές παρενθέσεις, στις οποίες θα φορτωνόταν κάθε κακώς κείμενο και οι οποίες θα το διευκόλυναν να λούζεται, ως “Ήρα”, στην Πηγή της Κανάθου και να ξαναβρίσκει το κίνημα την (πολιτική) παρθενία του.
Ο (ψευδο)σοσιαλισμός που θα εκμαίευε το “κρίνο” της “αλλαγής” θα διασφάλιζε και την κληρονομική μεταβίβαση της υπέρτατης εξουσίας, κατά το παράδειγμα του σοσιαλισμού των οικογενειών Κιμ, Άσσαντ, αλλά και άλλων, τις οποίες τις πρόλαβαν τα γεγονότα και των οποίων τα μεγαλεία και την δόξαν είχε ζηλώσει! Βέβαια, θα ήταν ανεκτό να μεσολαβούν και κάποιες παρένθετες καταστάσεις, όταν είτε η διαδοχή δεν ήταν έτοιμη είτε η παραλαβή του “δακτυλιδιού” της αρχηγίας της φατρίας δεν εξασφάλιζε και την παραλαβή του “στέμματος” της πρωθυπουργίας.
Πρόσθετα, θα έστηνε το γραφειοκρατικό σύστημα, το οποίο είναι απαραίτητο για την αδιατάρακτη επιβίωσή του και αποτελεί “conditio sine qua non” για κάθε (ψευδο)σοσιαλισμό που σέβεται τον εαυτό του. Επίσης, θα ξεχώριζε την “ήρα” (δηλαδή τους πληβείους του ιδιωτικού τομέα) από το “στάρι” (δηλαδή τους πατρίκιους του δημόσιου τομέα), με την εξαίρεση βέβαια εκείνων από τους πρώτους που θα χρημάτιζαν “δεκανίκι” της εξουσίας του και θα είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην πρώτη θέση της (ψευδο)σοσιαλιστικής κοινωνίας των δύο ταχυτήτων που θα διαμορφωνόταν. Για τους υπόλοιπους επιφύλασσε την τύχη που επιφύλαξαν στο παρελθόν και μέχρι την κατάρρευσή τους οι “σοσιαλισμοί” του Χότζα και των συν αυτώ: την προλεταριακή εξαθλίωση! Ίσως δε, η κρίση να του έδωσε την ευκαιρία να πετύχει και αυτόν τον στόχο χωρίς πολύ προσπάθεια, γιαυτό και έκανε τόσα τέρμινα να πάρει μπρος και να αντιδράσει.
Αντίθετα, όμως, προς τον “σοσιαλισμό” του συνθήματος ακόμα δεν διευκρινίστηκε επακριβώς το ποιες “18” είχε κατά νου το κίνημα! Πάντως, δεν επρόκειτο να ανταποκρίνεται στην ετέρα ατάκα της εποχής, το «εδώ και τώρα» (ή «ατάκα κι επί τόπου» σύμφωνα με ασμάτιον του συρμού ελαφρολαϊκής αοιδού της εποχής, την οποίαν εκτιμούσε δεόντως ο πατήρ του κινήματος και του σημερινού ηγέτη του). Αυτό αποσκοπούσε , απλά, να φενακίζει κάποιους ανυπόμονους.
Όπως φαίνεται, ωστόσο, θα διαφανεί οσονούπω και το ποιες “18” κρύβονταν πίσω από το προ τριακονταετίας κυρίαρχο σύνθημα. «Ελήλυθεν η ώρα», καθώς πληρούνται ένα-ένα όλα τα προαπαιτούμενα. Αρωγός η πρωτοφανής κρίση. Χάρις σ’αυτήν και για να διαφυλαχτεί “ως κόρη οφθαλμού” η γραφειοκρατία του συστήματος και βασικός στυλοβάτης του – με κάποιες αβαρίες είναι αλήθεια, αλλά ας μην τα θέλει όλα δικά του – εξοντώνεται ο ιδιωτικός τομέας. Με τον ρυθμό που υποσκάπτεται ο τελευταίος (για να συντηρηθεί ο πρώτος) σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε για δείγμα ιδιωτικής επιχείρησης στη χώρα. Όλες θα μεταναστεύσουν από τον τόπο τον φθονερό: άλλες σε τόπο καρπερό και άλλες σε τόπο χλοερό. Θα απομείνουν λίγες είτε ως εξαιρέσεις του κανόνα είτε ως μουσειακό έκθεμα ιδιάζουσας αντοχής και προσαρμοστικής ικανότητας κατά την ερμηνεία μιας δαρβινικής οικονομικής κοινωνιολογίας.
Παράλληλα, θα εξαφανισθεί και η ιδιοκτησία ακίνητης περιουσίας και δη (ακόμα και πρώτης) κατοικίας, καθώς στα μάτια του πασοκικού κατεστημένου (όπως δείχνουν οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές του) η ιδιοκτησία από ανδράποδο ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσίωσης. Κάποιοι πάλαι ποτέ ιδιοκτήτες τη ρευστοποίησαν πριν από μια ντουζίνα χρόνια («τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», για να μην ξεχνιόμαστε ακόμα μια φορά) για να επενδύσουν στο “πολύφερνο” χρηματιστήριο και να μείνουν μετ’ολίγον “ταπί”. Κάποιοι άλλοι, αδύναμοι οικονομικά, σπεύδουν να απαλλαγούν άρον-άρον από αυτήν γιατί δεν αντέχουν πια να πληρώνουν το ένα “χαράτσι” μετά το άλλο. Οι υπόλοιποι, που δανείστηκαν για να την αποκτήσουν, τελικά, έχασαν «και τα αυγά και τα πασχάλια». Δεν πρόλαβαν να τη χαρούν και τους την παίρνουν πίσω οι τράπεζες.
Οι οποίες, με τη σειρά τους, είναι ετοιμόρροπες εξαιτίας της έκθεσής τους στη στήριξη του κράτους. Το οποίο, όπως διακήρυξε ο από κάθε άποψη πληθωρικός “μέγας αυλάρχης” του, διατίθεται να τις βοηθήσει (με τα λεφτά που δεν έχει και απομυζά από τα υποζύγια), με την προϋπόθεση μετατροπής σε μετοχές της βοήθειας! Έτσι, το κίνημα «πετυχαίνει μ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»! Κρατικοποιεί, έστω και μερικά, τις τράπεζες και βάζει στο χέρι τόσο τις ιδιοκτησίες, οι οποίες έμειναν αμανάτι στις τράπεζες από τους ιδιοκτήτες “του ενός φεγγαριού” που δεν μπόρεσαν να εξοφλήσουν τα δάνειά που πήραν για να τις αποκτήσουν, όσο και τις επιχειρήσεις, οι οποίες περιήλθαν στους πιστωτές τους μετά από τέτοιας έκτασης και διάρκειας κεσάτια!
Κάπως έτσι, δηλαδή μέσα στην ασάφεια, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν εφείσθη προσπαθειών για να κάνει πραγματικότητα και άλλες εξαγγελίες εκείνης της ηρωικής εποχής, αλλά και της πιο πρόσφατης. Όπως το περίφημο «Έξω οι βάσεις του θανάτου»! Το πότε δεν διευκρινιζόταν. Έτσι, ο αγώνας δικαιώθηκε και οι βάσεις έμειναν μέχρι νεωτέρας, ωσότου, δηλαδή, τους στέρησε το λόγο ύπαρξης το “σιδηρούν παραπέτασμα”, που αποδείχθηκε “πύργος στην άμμο”.
Όπως και το «Έξω από την Ε.Ο.Κ. και από το Ν.Α.Τ.Ο.», τα δύο μέλη του ίδιου συνδικάτου, του μόνου που δεν κατάφερε να καπελώσει το κίνημα! Από το Ν.Α.Τ.Ο. δεν φύγαμε, αλλά και που μένουμε δεν έχει πια τόσο σημασία. Ούτε από τη μεταλλαγμένη σε Ενωμένη Ευρώπη Ε.Ο.Κ. φύγαμε μέχρι στιγμής μόνοι μας, αλλά ίσως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα μας εκπαραθυρώσουν κακήν- κακώς!
Όπως, με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια, και το «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Ξεχαρβάλωσε μεν ευθύς εξαρχής ιεραρχίες και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της άλωσής των από το κόμμα και τη γραφειοκρατία του, αλλά δεν είχε ξεκαθαρίσει ότι αυτοί που θα καπάρωναν τις εξουσίες δεν ήταν ο οποιοσδήποτε “λαός”, μα κάποιοι άλλοι (εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, αγροτοπατέρες και δε συμμαζεύεται) στο όνομά του αλλά για την πάρτη τους. Και αν ο πραγματικός “λαός” δεν ανέβηκε στο θρόνο της εξουσίας, έφτασε, σε αντιστάθμισμα, ο “ΛΑ.Ο.Σ.” να της “κάνει τα γλυκά μάτια” από τα προπύλαιά της!
Όπως, τέλος, και με το «Λεφτά υπάρχουν!». Δεν ψευδόταν· λεφτά υπήρχαν. Αλλά δεν είχε εξηγηθεί ούτε το “που” υπήρχαν, ούτε το “πως” (δηλαδή με τι αντίτιμο) θα τα έπαιρναν, ούτε το “που” θα πήγαιναν.
Ίσως, τελικά, να πρόκειται για το μοναδικό στα χρονικά ελληνικό κόμμα που τήρησε πιστά τις εξαγγελίες του και, φευ, πέτυχε να τις υλοποιήσει. Έστω και ετεροχρονισμένα, όπως είχε χορηγήσει τις αλήστου μνήμης Α.Τ.Α. (αυτόματες τιμαριθμικές αναπροσαρμογές) των μέσων της δεκαετίας του 1980.
Όμως, το μέγιστο επίτευγμά του ήταν άλλο: το γεγονός ότι κατάφερε από τη μια να “εκπασοκίσει” σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος που έχει τα φόντα να αναλάβει την εξουσία στο ορατό μέλλον και από την άλλη να “εκπασοκίσει” την ίδια την κοινωνία, η οποία πασχίζει να ξαναβρεί τον εαυτό της τώρα που έφτασε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Ή, μήπως, ένα βήμα πάνω από τον γκρεμό, στον οποίο δεν κατρακυλά ωσότου συνειδητοποιήσει την κατάστασή της, όπως οι αρνητικοί ήρωες στις ταινίες κινουμένων σχεδίων;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου