Γράμμα 22

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 22

Καλή Χρονιά μέ ὑγεία καί προκοπή!

Τό 2012 μᾶς πότισε μέ πολλή πίκρα. Πρέπει νά παλέψουμε στόν Καινούργιο Χρόνο νά βγεῖ ὁ τόπος μας ἀπό τήν δεινή κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται. Νά μετάσχει ὁ καθένας μας στήν κοινή προσπάθεια καί θά δεῖ, ὅτι οἱ δυνατότητές του εἶναι μεγαλύτερες ἀπό ὅ,τι πίστευε.

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ἐαυτούλης

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Σέ ἐποχές μιᾶς γενικῆς συμφορᾶς ἡ φυσική τάση τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀλληλεγγύη. Στόν τόπο μας ὅμως τώρα, σάν ἐπακόλουθο προφανῶς τῆς μακρᾶς ἀποσάρθρωσης θεσμῶν καί ἀξιῶν, γιγαντώνει ὁ ἐγωϊσμός.

Θριαμβεύει ὁ Ἐαυτούλης.

Ἄλλοι κυττάζουν νά βγοῦν πλουσιώτεροι ἀπό τήν οἰκονομική κρίση. Κερδοσκοποῦν καί πηγαινοφέρνουν τά λεφτά τους στό ἐξωτερικό ἀνάλογα μέ τίς ἐνδείξεις τοῦ χρηματιστηρίου. Ἄλλοι ἀναπτύσσουν μιά ἔντονη μαχητικότητα γιά τίς διεκδικήσεις τῆς ὁμάδας τους. Ἔτσι ἔχουμε κάθε μέρα μία ἤ περισσότερες συνδικαλιστικές ὀργανώσεις νά ἀπεργοῦν - ὅταν ἡ αὔξηση τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς εἶναι προϋπόθεση τῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν κρίση. Ἀπεργοῦν οἱ ἐφοριακοί καί καθυστερεῖ τό κράτος νά μαζέψει τά ἔσοδά του. Ἀπεργοῦν ἔμμεσα καί οἱ δικαστικοί προβάλλοντας αὐθαίρετες ἑρμηνεῖες τοῦ Συντάγματος καί ἡ λύση τῶν διαφορῶν τοῦ κοινοῦ παραπέμπεται σέ ἄδηλο χρόνο. Οἱ δρόμοι κλείνονται ἀπό διαδηλωτές καί ἀνεβαίνει τό κόστος τῶν συγκοινωνιῶν ἀπό τίς ἀναγκαστικές στάσεις καί τίς παρακάμψεις. Ἐπιπλέον ἀνεβαίνουν τά ἔξοδα τοῦ κράτους μέ τήν ἀνάγκη πρόσληψης προσθέτου ἀστυνομικοῦ προσωπικοῦ γιά τήν συγκράτηση τοῦ χάους στούς δρόμους.

Ὁ κάθε ἀπεργός καί ὁ κάθε διαδηλωτής γίνεται ἀντίπαλος τοῦ κάθε ἄλλου συμπολίτη, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἀνάγκη μιᾶς ὁμόψυχης ἀλληλεγγύης. Πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων.

Στήν ὁμαδική κατακρήμνιση πρέπει νά ὑπάρξει ἀντίσταση. Νά δοῦμε ὅτι χρειάζεται νά δώσουμε ὅλοι τά χέρια γιά νά σηκώσουμε τόν τόπο ἀπό τό βάραθρο στό ὁποῖο ἔχει πέσει.

Οἱ ἀτομικές διασώσεις μέ ἀντικοινωνικές πράξεις δέν ὠφελοῦν.

Ἐπρός γιά τήν συνειδητοποίηση τοῦ ὅτι πάνω ἀπό τά ἰδιαίτερα συμφέροντα τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων ὑπάρχει τό γενικό, τό ἐθνικό συμφέρον.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ: Σε αναζήτηση νέου πολιτικού προσωπικού

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρούσει τον Μανώλη Βασιλάκη όταν, στο κύριο άρθρο του Athens Review of Books (ARB), προτείνει «κυβέρνηση τεχνοκρατών τώρα!», επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια πολιτικών θηρευτών που οι ίδιοι την έφεραν στην σημερινή κατάσταση. Ο αρθρογράφος τονίζει, μεταξύ άλλων: «Οι προϊστορικοί θηρευτές ζούσαν εξοντώνοντας και καταβροχθίζοντας τα θηράματά τους. Το έκαναν αυτό χωρίς καμμία πρόνοια για το μέλλον, από τυφλό και γενετικά προδιαγεγραμμένο ένστικτο. Μόλις αποχώνευαν το τελευταίο θύμα τους, άρχιζαν να αναζητούν το επόμενο. Χωρίς να γνωρίζουν ή να ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την εφήμερη ικανοποίηση του ενστίκτου. Η σκέψη και η στρατηγική τους εξαντλείται σε ένα και μόνον γεγονός: το επόμενο κυνήγι –την επόμενη παγανιά. Η πρωτόγονη αυτή αντίληψη χαρακτηρίζει σήμερα, δυστυχώς, το ελληνικό κράτος. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, το πολιτικό σύστημα που ακόμα το διαφεντεύει, σε μια αγαστή τριμερή σύμπραξη. Συμπεριφέρεται μάλιστα ως θηρευτής που έχει καταληφθεί από αμόκ και επιτίθεται αδιακρίτως σε όποιον και ό,τι βρεθεί μπροστά του».

Στο πλαίσιο της κατάστασης αυτής, όπου τελικά την νύφη πληρώνουν οι έντιμοι και παραγωγικοί Έλληνες, ο Μαν. Βασιλάκης γράφει: «Μόνη ελπίδα η χώρα να μην καταλήξει στα χέρια των άκρων είναι να δοθεί μία πραγματική ευκαιρία δημιουργίας ενός πολιτικού σκηνικού στο οποίο δεν θα πρωταγωνιστούν οι υπαίτιοι της καταστροφής. Μόνον έτσι είναι δυνατόν ο λαός να ηρεμήσει και να κάνει ορθολογικές επιλογές για το μέλλον. Στέλνοντας στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας τα ακραία πολιτικά φαινόμενα αυτής της ακραίας περιόδου, μιας περιόδου στην άκρη του γκρεμού.».

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τον δρόμο μάς τον έδειξαν οι Ιταλοί. Έφτιαξαν –εγκαίρως– μία πραγματική κυβέρνηση τεχνοκρατών, κυβέρνηση με πραγματικές εξουσίες• και παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν και την μακρά και επώδυνη διαδικασία αναγέννησης του πολιτικού τους συστήματος. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή αποφυγής της καταστροφής και για την Ελλάδα. Η ανάδειξη, δηλαδή, από την παρούσα Βουλή, το ταχύτερο δυνατόν, μιας πραγματικής κυβέρνησης ικανών τεχνοκρατών, που οι επικεφαλής της θα έχουν τον μόνο λόγο στην σύνθεση μιας κυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ευθύνονται για τα όσα διαπράχθηκαν μέχρι σήμερα. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ηρεμήσει τον λαό, να τού προσφέρει την δυνατότητα να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα και να αφαιρέσει από τα άκρα το κύριο και λογικό στην βάση του επιχείρημά τους: ότι δεν μπορεί να κυβερνά την χώρα το σύστημα που την οδήγησε στην καταστροφή. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε να κυβερνήσουν τα άκρα σε όλες τις μορφές και εκδοχές τους, καθώς ο κόσμος θα ψηφίζει τυφλά προκειμένου να απαλλαγεί από το διεφθαρμένο αυτό σύστημα».

Χωρίς να λέει ονόματα, ο αρθρογράφος του ARB είναι σαφές ότι βλέπει μια τέτοια κυβέρνηση να σχηματίζεται υπό τον κ. Παναγιώτη Πικραμμένο – ένα πρόσωπο εγνωσμένης νομικής αξίας και εντίμου βίου στην υπηρεσία της χώρας. Στα ίδια περίπου χνάρια κινείται και η αρθρογραφία του κ. Αντώνη Δροσόπουλου, δικηγόρου και πρώην προέδρου του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ), του οποίου και παραμένει η ψυχή από την εποχή του ΚΟΔΗΣΟ. Κάνει λόγο για μία δημοκρατική επανάσταση κατά των συμφερόντων και της διαπλοκής, εντάσσει δε στην τελευταία και τις συντεχνίες, που από χρόνια τώρα απομυζούν το κράτος εις βάρος της έντιμης και παραγωγικής κοινωνίας των πολιτών. Παράλληλα, ο ιδρυτής του ΚΣΜ το 1980, προτείνει την αξιοποίηση των ηλεκτρονικών μέσων για την δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα και επικαλείται στο επίπεδο αυτό την πετυχημένη προσπάθεια του κ.Θ.Τζήμερου και της Δημιουργίας Ξανά –που, αν κρίνουμε από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στον Τύπο της περιφέρειας, απορρίπτει συλλήβδην και αυτός το παλαιό προσωπικό και κάνει λόγο για μία έντιμη και παραγωγική Ελλάδα.

Το θέμα με τις ανωτέρω προτάσεις και προσπάθειες είναι ότι η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από άμεσες και καθοριστικές για το μέλλον της λύσεις τώρα. Από την άλλη πλευρά, δεν ήταν όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο. Στους κόλπους του υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που παραμένουν υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι λοιπόν αναγκαία η δημιουργία συμμαχιών και συνεργασιών –υπόθεση διόλου εύκολη.

Συνεπώς, αν είναι αναγκαίος ο πολιτικός ανασχεδιασμός στην Ελλάδα και όχι μόνον σ’ αυτήν, τα προαπαιτούμενα είναι πολλά. Κατά κύριο δε λόγο είναι σημαντικό να καταγραφεί και πάνω σε ποιες βάσεις θα μπορούσε να έλθει στο προσκήνιο ένα νέο πολιτικό προσωπικό. Με άλλα λόγια, ποια θα είναι τα ιδεολογικά και πολιτικά ερείσματα νέων πολιτικών σχηματισμών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο κόσμος αλλάζει. Και όταν οι αλλαγές είναι κοσμογονικές, κάποιοι παραμονεύουν για να πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλλες»…

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Της αριστεράς και της… εφόδου (αναζήτηση ερμηνειών της στρατηγικής της ελληνικής αριστεράς)

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Πριν από ο,τιδήποτε άλλο μία διευκρίνιση: ο όρος “αριστερά” στο παρόν κείμενο δεν αναφέρεται γενικά και αόριστα στην αριστερά. Αναφέρεται στις εκφάνσεις αυτής της sui generis ελληνικής αριστεράς, γιατί ακόμα και μέσα στην ελληνική επικράτεια υφίσταται μία άλλη αριστερά που δεν έχει μολυνθεί από τα “κουσούρια” της πρώτης.

Μέχρι πρότινος, λοιπόν, επικρατούσε η εντύπωση ότι οι κατά περίπτωση φαινομενικά περίεργες ή παράλογες θέσεις της οφείλονταν σε ιδιορρυθμίες των κομματικών φορέων ή σε μία αταβιστική εξωτερίκευση ενός ρέμπελου χαρακτήρα που δεν προσαρμόζεται στις επιταγές ενός κράτους που ευνομείται και εξασφαλίζει την απρόσκοπτη συμβίωση των πολιτών του μέσω των κανόνων ενός (τουλάχιστον άτυπου) “κοινωνικού συμβολαίου”.

Φοβάμαι ότι έχει έρθει ο καιρός να πάψουμε να ζούμε με αυτές τις ψευδαισθήσεις. Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται για αιρετικές θέσεις με γραφική χροιά, αλλά για επιμέρους δράσεις στο πλαίσιο ενός σαφούς σχεδίου διάβρωσης και άτυπης de facto αναίρεσης (αν όχι κατάλυσης) του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Κάτι που συνάδει απόλυτα με την ψυχοσύνθεση και τη νοοτροπία ατόμων που δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ήττα τους σε έναν οδυνηρό εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο έριξαν την χώρα, δεν αποδέχθηκαν ποτέ την πλειοψηφική απόρριψη της “ουτοπίας” τους, δεν συνέλαβαν ποτέ τις βαθύτερες αιτίες της αποτυχίας του συστήματος που ευαγγελίζονταν (και ευαγγελίζονται ακόμα), απέδιδαν τα πάντα στις παρεμβάσεις πανίσχυρων “ξένων δακτύλων”, απεχθάνονται δε μέχρι μυελού οστέων την ανοικτή κοινωνία που ζούμε, έχουν εμποτισθεί με ένα ανήμερο ταξικό μίσος και διακατέχονται από μία ασυγκράτητη ιδεολογική μισαλλοδοξία και ένα ασίγαστο μοχθηρό πάθος ρεβανσισμού.

Είναι αλήθεια ότι οι υποψίες για το ότι ορισμένες τουλάχιστον τακτικές είναι ενσυνείδητες επιλογές – επιβουλές δεν είναι πρόσφατες. Εδώ και δεκαετίας τις είχαν διατυπώσει κάποιες θαρραλέες φωνές, που δεν περίμεναν τα γεγονότα των τελευταίων ετών για να το συνειδητοποιήσουν. Όμως, η ηγεμονική ιδεολογία και η ιδεολογική τρομοκρατία των μεταδικτατορικών χρόνων συσκότιζε την πραγματικότητα.

Οι αρχικές υποψίες για υπέρβαση των εθιμικών αντιδράσεων και ύπαρξη σαφούς στόχου πίσω από τη δράση των ομάδων κρούσης αυτής της αριστεράς αφορούσαν τον τομέα της οικονομίας. Ήταν από καιρό φανερό ότι οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών παρακλαδιών τους και η δική τους συμπαράσταση δεν αποβλέπανε στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων, αλλά στην αποτροπή της οικονομικής ανάπτυξης και στην συνακόλουθη εξαθλίωση των στρωμάτων, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν. Από αυτήν ευελπιστούσαν να αντλήσουν κομματικά οφέλη. Είχαν εμπεδώσει ότι, όπως έγραφε σε ανύποπτο χρόνο, εδώ και δύο αιώνες, ο Τοκβίλ «Οι λαοί δείχνουν λιγότερη προθυμία για επανάσταση στο μέτρο που μεταξύ τους η κινητή περιουσία διαφοροποιείται και ο αριθμός αυτών που την κατέχουν αυξάνει.» και, υπό την επήρειά του αποφάσισαν να αντικαταστήσουν την ξεπερασμένη πίστη τους στο ότι «Ο λαός είναι δυστυχισμένος, αλλά δεν το ξέρει. Πρέπει να του το μάθουμε!» από το «Ο λαός πρέπει να είναι δυστυχισμένος,», για να εξεγερθεί εννοείται, « αλλά δεν είναι. Πρέπει να τον κάνουμε!». Κοντολογίς, “ψάρευαν” κοινωνική απήχηση στα “θολά νερά” της ανεργίας και της κατάρρευσης των αμοιβών και της οικονομίας. Γιαυτό ξεσηκώνονταν με κάθε είδους πρόσφορη και “φτηνή” επιχειρηματολογία οπότε έμπαινε στα σκαριά κάποια σοβαρή επένδυση. Οι δήθεν οικολογικές ευαισθησίες και ο φόβος του κακοπροαίρετου ιδιωτικού τομέα δεν ήταν παρά “προφάσεις εν αμαρτίαις”. Το ότι ο τουρισμός, ο μοναδικός παραγωγικός τομέας του τόπου που δεν επηρεαζόταν άμεσα αρνητικά όταν ξέσπασε η τρέχουσα κρίση, βρέθηκε κατά προτεραιότητα στο στόχαστρό τους είναι αποκαλυπτικό. Με τη δράση τους υπονομευόταν το μοναδικό δραστικό αντίδοτο στην ομαδική οικονομική καταβαράθρωση!

Τώρα πλέον θα πρέπει να ενταχθούν στο ίδιο πλαίσιο και μερικές άλλες επιλογές. Όπως αυτές που συμβάλλουν έμπρακτα στην δημιουργία διαφόρων “γκέττο”. Η συνδρομή στη συγκρότηση συνεκτικών πυρήνων λούμπεν και περιθωριακών στοιχείων, η ενθάρρυνση της συγκέντρωσης μεταναστών σε ορισμένες περιοχές, που συχνά παίρνει την μορφή οργανωμένης επιχείρησης, η διεκδίκηση ή με το στανιό επιβολή συνθηκών πολυπολιτισμικότητας, η υποστήριξη της εγκατάστασης οχληρών (για κάποιους) λειτουργιών, η οργάνωση απωθητικών (για κάποιους) εκδηλώσεων, η σθεναρή υπονόμευση κάθε εγχειρήματος διαμόρφωσης συνθηκών που θα βελτιώσουν (για κάποιους) το περιβάλλον τους, η κάλυψη ή ενθάρρυνση κάθε είδους παραβατικότητας, οι επιλεγμένες και με σχεδόν περιοδικό ρυθμό καταστροφές, η υπονόμευση της δράσης συλλόγων με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό, ο εκφοβισμός των κατοίκων κ.λπ. είναι επιμέρους δράσεις με έναν ανομολόγητο αλλά σαφή στόχο: την δημιουργία αφόρητων συνθηκών διαβίωσης για αυτούς τους “κάποιους”, οι οποίοι, όταν εξαντληθεί η αντοχή τους, θα “πάρουν των ομματιών τους” και θα απέλθουν για λιγότερο στρατηγικούς χώρους. Αυτοί δε οι “κάποιοι” δεν είναι παρά τα μεσαία αστικά στρώματα, αλλά και πολλά μικροαστικά ή λαϊκά, που αποτελούν τους παραδοσιακούς κατοίκους περιοχών του κέντρου των πόλεων. Αυτών την ευαισθησία έχουν ως στόχο οι “καταλήψεις”, τα υπαίθρια “παζάρια”, οι αντιδράσεις σε έργα και δράσεις που θα τους ανακούφιζαν ή θα τους εξυπηρετούσαν (χώροι στάθμευσης, πολυκαταστήματα, πολιτιστικές δραστηριότητες του γούστου τους κ.ά.). Η κατάληξη είναι μία “κοινωνικοταξική εθνοκάθαρση”, καθώς η φυγή των προς τα λιγότερο συμπαγή προάστια αφήνει ένα κενό πρόσφορο για τη δημιουργία νησίδων, στην οποία να μην επιβάλλεται η νομιμότητα και να μην ασκείται η κρατική εξουσία. Το παράδειγμα του άβατου των Εξαρχείων, όπου, σύμφωνα με δημόσια ομολογία αντιδημάρχων της πρωτεύουσας, η Δημοτική Αστυνομία δεν τολμά να εμφανισθεί, είναι ενδεικτικό. Όσο δε πιο καίρια είναι η θέση αυτής της νησίδας τόσο πιο πολύ εξυπηρετεί τον στόχο. Γιατί άλλο είναι μία εκτός ελέγχου περιοχή στα απώτατα όρια του αστικού ιστού και άλλο έξω από την πόρτα του διοικητικού κέντρου της χώρας! Γιατί πέρα από το “κράτος εν κράτει” που περιέρχεται στη δικαιοδοσία τους, η εικόνα (που αφειδώς – σκοπίμως ή αφελώς – αναπαράγουν τα τρισάθλια ντόπια μέσα ενημέρωσης για να αναμεταδοθεί τελικά και διεθνώς) δημιουργεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό την εντύπωση αφενός μεν μιας ανίσχυρης κρατικής εξουσίας αφετέρου δε μιας ανεξέλεγκτης αυτονόμησης κομβικών χώρων, με όσα αυτή η εντύπωση συνεπάγεται.

Γιαυτό και η παρουσία και η δραστηριοποίηση ακροδεξιών οργανώσεων στις περιοχές με έντονη συγκέντρωση αλλοδαπών δεν ενοχλεί τόσο ως δράση. Άλλωστε, η καταγγελία των είχε ξεκινήσει πολύ προτού εκδηλωθούν οι απεχθείς πρακτικές των. Ενοχλεί επειδή αφενός μεν απελευθερώνει τις γλώσσες και επιτρέπει να ακούγονται διαφορετικές γνώμες από απλούς κοινούς πολίτες και όχι από άτομα με φασιστική/ρατσιστική νοοτροπία, αφετέρου δε δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη ενσωμάτωση αυτών των συνοικιών στις αυτόνομες περιοχές όπου δεν φτάνει το χέρι του νόμου και όπου δεν έχει λόγο η κοινωνία.

Η περίπτωση, πάλι, του πανεπιστημιακού ασύλου είναι εύγλωττη. Θα πρέπει να είναι κάποιος αφελέστατος για να πιστέψει ότι ο θόρυβος προκαλείται για την προστασία της “ελεύθερης διακίνησης των ιδεών”. Και αυτό όχι μόνο γιατί στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο: αυτό που πλήττεται κατά κύριο λόγο είναι αυτή η ίδια η “διακίνηση των ιδεών”, καθώς οι μόνες που διακινούνται απερίσπαστα είναι αυτές που αποπνέουν οι ανά ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα “τοποτηρητές” του ασύλου. Αλλά, γιατί με αυτόν τον τρόπο διατηρείται ένας αυτόνομος χώρος, κατά περίπτωση επιχειρησιακό ορμητήριο ή καταφύγιο των επίσημων και ανεπίσημων (παρααριστερών κατά το παρακρατικών) δυνάμεων κρούσης. Γιαυτό και μάχονται με νύχια και με δόντια να το διαφυλάξουν.

Με τον έλεγχο των πανεπιστημιακών χώρων επιτυγχάνεται και ένας άλλος στόχος: η ιδεολογική κυριαρχία. Γιατί, με τη συνεργασία ενός αρχικού πυρήνα διδακτικού προσωπικού (μιας “πέμπτης φάλαγγας” που συγκροτήθηκε με την αγαστή συνέργια του πολιτικού καιροσκοπισμού της δεκαετίας του ’80) και τη συνδρομή του “τραμπουκισμού” των “δυνάμεων κατοχής” των πανεπιστημιακών χώρων, οι φίλα προσκείμενοι και εγκάθετοι διδάσκοντες κατέκτησαν μία δεσπόζουσα θέση παντελώς δυσανάλογη προς την απήχηση της ιδεολογίας των στην κοινωνία, φιμώνοντας παράλληλο με εκφοβιστικές μεθόδους τους διαφωνούντες. Αυτή, όμως, η σχεδόν μονοπώληση του ακαδημαϊκού λόγου από μία ιδεολογική σχολή είχε ορισμένες παρενέργειες. Πρώτον: δεν άφηνε ουσιαστικά να ακουσθούν αντίθετες απόψεις μέσα από τις τάξεις της. Δεύτερον: εντύπωνε στην κοινή γνώμη την αίσθηση της ανωτερότητας του ιδεολογικού στίγματός της, καθώς μόνο αυτό εκπορευόταν από τους θεωρητικά πνευματικούς πατέρες της κοινωνίας. Τρίτον (και κυριότερο): ενστάλαζε στις επερχόμενες γενιές το δηλητήριο των πνευματικών στρεβλώσεων και ιδεοληψιών της. Και τέταρτον: αποθάρρυνε τη διατύπωση αντίθετων απόψεων ή διέβαλλε όσους την αποτολμούσαν με μεθόδους πνευματικής τρομοκρατίας. Μιας τρομοκρατίας που, όπως την αποκρυπτογραφεί ο Ζαν Σεβιλιά: «Είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Αλλά ένας ολοκληρωτισμός υποκριτικός και ύπουλος. Αποσκοπεί στην αφαίρεση του λόγου από αυτόν που αντιλέγει, ο οποίος μετατρέπεται σε ένα στόχο που πρέπει να εξοντωθεί. Χωρίς, όμως, να χυθεί αίμα: απλά με τη διάχυση λέξεων.»

Όλες αυτές αποτελούν μερικές από τις επιμέρους επιθετικές τακτικές της στρατηγικής αυτής της εγχώριας αριστεράς. Υπάρχουν, όμως και οι αμυντικές. Μία από αυτές είναι και η, κοινή μεταξύ των ομοϊδεατών της του δυτικού κόσμου, υποστήριξη της παρουσίας οικονομικών μεταναστών και η παντοειδής προστασία που τους παρέχει. Ο στόχος είναι προφανής: ο προσεταιρισμός αυτού του πολυάριθμου ανθρώπινου δυναμικού. Όχι βέβαια λόγω μονοπώλησης των ανθρωπιστικών συναισθημάτων, όπως είχε αποδείξει περίτρανα η εχθρότητα που απέπνεε έναντι των μεταναστών από τον πάλαι ποτέ σοβιετικό συνασπισμό, πριν από την κατάρρευσή του, αλλά και αμέσως μετά ωσότου εμπεδωθεί το ότι “το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”. Ούτε στο πλαίσιο ενός καλοπροαίρετου “buonismo”. Απλά, γιατί, όπως έδειχναν οι εξελίξεις πριν από την κρίση και όπως πιθανόν να συμβεί όταν αυτή οψέποτε ξεπεραστεί, ένα μεγάλο μέρος αυτού του δυναμικού, του οποίου το μέγεθος δεν έχει φτάσει στο μέγιστό του, δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη χώρα. Και, επιπλέον, αυτό θα αποτελέσει κατά κύριο λόγο το μελλοντικό προλεταριατό, στο οποίο θα απευθύνεται.

Όσο για την έμμονη προτίμηση της προώθησης της πολυπολιτισμικότητας αντί της πολιτιστικής ενσωμάτωσης/αφομοίωσης των κοινοτήτων των αλλοεθνών, αυτή εξυπηρετεί έναν πολύ πιο καταχθόνιο στόχο: την έσωθεν αποδόμηση του ανοικτού και δημοκρατικού συστήματος των δυτικών κοινωνιών, λόγω της πλήρους ασυμβατότητας της κουλτούρας και της νοοτροπίας πολλών από αυτές με αυτό και της εχθρότητας προς την Δύση από την οποία διαπνέονται.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΣΠΟΥΛΟΣ: Πρακτικές παρατηρήσεις σχετικά μέ τήν δημιουργία τοῦ Καινούργιου Κόμματος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Ἡ Τρόϊκα ἀκολουθεῖ μιά λάθος πολιτική, δέν μποροῦμε ὅμως νά τήν σταματήσουμε γιατί χωρίς τά λεφτά της τά δημόσια ταμεῖα θά μείνουν ἄδεια. Μοιάζουμε μέ ἕναν ἄρρωστο πού βλέπει τήν ἀποτυχία τῆς θεραπείας πού τοῦ γίνεται, ἀλλά δέν διώχνει τό γιατρό του γιατί στό χωριό του δέν ὑπάρχει ἄλλος.

Ἡ ἀποτυχία τῶν συνταγῶν τοῦ Μνημονίου συνεχίζεται ἐπί χρόνια. Στό τέλος κάθε περιόδου βρισκόμαστε χειρότερα ἀπό ὅτι εἴμαστε στήν ἀρχή. Διαρκῶς καί ἄλλα μαγαζιά βάζουν λουκέτο καί πληθαίνουν οἱ ἄνεργοι. Δέν λέω, ὅτι δέν ὑπάρχουν καί ἑλληνικές εὐθῦνες γι’αὐτό, οἱ ἑταῖροι μας ὅμως πού καθορίζουν τήν πορεία μας θά ἔπρεπε νά διαθέτουν ἕνα καλλίτερο σχέδιο. Δυστυχῶς ἐξακολουθοῦν νά εἶναι αἰχμάλωτοι τῆς μονεταριστικῆς ἀντίληψης, ἡ ὁποία ἐξέλαμψε στά μέσα τοῦ 20ου αἰώνα, καί παραβλέπουν τίς σοφές κεϋνσιανές διδασκαλίες πού δικαιώθηκαν στό ξεπέρασμα τῆς τρομερῆς κρίσης πού συγκλόνισε τόν κόσμο πρίν ἀπό τόν β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Οἱ ἑλληνικές δυνατότητες

Γιά νά βγοῦμε ἀπό τόν λανθασμένο δρόμο, θά ἔπρεπε νά ἔχουμε δημόσια ἔσοδα, τά ὁποῖα θά μᾶς ἀπήλασσαν ἀπό τήν ἀνάγκη νά μένουμε δεμένοι στήν χρηματοδότηση τῆς Τρόϊκας. Τό κράτος ὅμως ὑπολειτουργεῖ. Δέν εἶναι εἰς θέσιν νά εἰσπράξει τούς φόρους, δέν μπορεῖ νά ρευστοποιήσει τό ἐνεργητικό του, ἀκόμη καί ἀγνοεῖ διαθέσιμά του πού κοιμοῦνται.

Ἡ κατάσταση μοιάζει ἀπελπιστική, ἀλλά δέν εἶναι. Ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα στό βάθος τοῦ κουτιοῦ τῆς Πανδώρας. Καί αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή πολιτική σκέψη καί ἡ θέληση νά τήν θέση σέ ἐφαρμογή.

Δυστυχῶς ὁ πολιτικός κόσμος μας εἶναι ἐθισμένος στήν προχειρότητα καί ἀποφεύγει τά δύσκολα. Οἱ βουλευτές δίνουν συνέχεια μάχες γιά τήν προστασία τοῦ συμφέροντος κάποιας τάξης καί κάνουν πολύ δύσκολη καί βραδυκίνητη τήν τήρηση ὅποιων θετικῶν ἀποφάσεων τῆς κυβέρνησης.

Μέσα στήν γενική ἀπαξίωση τοῦ δημοσίου βίου, ἀναδύεται ἡ ἀπαξιωτική διάθεση τῆς κοινῆς γνώμης γιά τό σύνολο τοῦ πολιτικοῦ κόσμου.

Τό Καινούργιο Κόμμα

Ἡ ἐλπίδα στό βάθος τοῦ κουτιοῦ τῆς Πανδώρας, γιά τήν ὁποία ἔγραφα πιό πρίν, εἶναι ἕνα κίνημα ἐκ τῶν κάτω, τό ὁποῖο θά ἀναστρέψει τήν πορεία πρός τήν καταβαράθρωση.

Θά εἶναι ἀριστερό, δεξιό ἤ κεντρῶο αὐτό τό κίνημα; Τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Διότι ἡ κατάσταση ἐμφανίζει συνεχῶς μεταλλαγές. Πλέουμε ἀνάμεσα σέ βράχους καί ὑφάλους καί χρειάζεται νά στρίβουμε κάθε τόσο ἀπότομα τό τιμόνι. Πραγματισμός χρειάζεται γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ γενικοῦ συμφέροντος. Καί σκληρή προσήλωση στήν ἐπιδίωξή του.

Τό ΚΣΜ στήν ἔκτακτη Γενική Συνέλευση τοῦ Μαϊου ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά ἐργαστεῖ γιά ἕνα Καινούργιο Κόμμα, πού θά ἔθετε τό κοινό συμφέρον, πάνω ἀπό τίς ἐπιδιώξεις τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων. Τότε ὁ κίνδυνος νά κερδίσει τίς ἐκλογές ὁ Τσίπρας, πού θά ὁδηγοῦσε τήν χώρα σέ μιά χειρότερη ἀκόμη κατάσταση ἀπό αὐτήν στήν ὁποία βρισκόταν, ἔκαναν πολύ ἑλκυστική τήν ἰδέα τοῦ Καινούργιου Κόμματος.

Ἦταν καί ἄλλες ὁμάδες πολιτῶν πού εἶχαν παραπλήσια ἀντίληψη περί τοῦ πρακτέου μέ αὐτήν τοῦ ΚΣΜ. Σπεύσαμε νά ἔλθουμε σέ ἐπαφή μαζί τους καί ἀνοίξαμε συζητήσεις. Ὁ Τσίπρας ὅμως δέν ἐνίκησε, ἦρθε καί ἡ χαλάρωση τῶν θερινῶν διακοπῶν, καί ὁ διάλογος γιά τό Καινούργιο Κόμμα ἔλαβε βραδύ ρυθμό.

Ποῦ βρισκόμαστε σήμερα

Ὑπάρχουν πάντοτε διάφορες ὁμάδες πού λένε Ναί στήν συγκρότηση τοῦ κόμματος τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς, κάθε μία ὅμως ἀπό αὐτές τό θέλει σύμφωνα μέ τίς δικές της προδιαγραφές. Προσχωρήσετε σέ μᾶς, λέει στίς ἄλλες ὁμάδες, καί θά τά βροῦμε ὅλοι μαζί: διακηρύξεις, πρόγραμμα, καταστατικό. Δικαιολογημένα ὅμως αὐτές δέν στέργουν νά μποῦν σέ ἕνα στημένο σχῆμα μέ τήν προϋπάρχουσα ἰδεολογία καί θεωρία του, τήν στελέχωσή του καί τήν ἀτμόσφαιρα πού ἔχει δημιουργήσει.

Ἡ ἀνάγκη εἶναι νά γίνει κάτι ἐξ ὑπαρχῆς, λιτό καί ἁπλό, ἐπικεντρωμένο στήν ἀποστολή του.

Τό ΚΣΜ δέν θέλει νά εἶναι τό ἴδιο τό Καινούργιο Κόμμα. Θέλει νά διατηρήσει τήν ἰδεολογική του ταυτότητα, γιά νά τήν προωθήσει ὅταν θά ξεπεραστεῖ ἡ τωρινή πολυδιάστατη κρίση, καί εἶναι πρόθυμο νά ζητήσει ἀπό τά μέλη του νά ἐγγραφοῦν στό Καινούργιο Κόμμα ἀ τ ο μ ι κ ά. Μέσα σ’αὐτό θά ψηφίζουν ὄργανα καί γραμμή κατά τήν προσωπική τους κρίση. Τό ΚΣΜ δέν πάει νά καπελώσει τό Κανούργιο Κόμμα. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ ὀνομασία πού τοῦ ἔχουμε δώσει ἀποτελεῖ ἁπλή πρότασή μας.

Στό μόνο στό ὁποῖο εἴμαστε ἀμετακίνητοι, εἶναι ἡ θέση τοῦ γενικοῦ συμφέροντος, πάνω ἀπό τά ἰδιαίτερα τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων καί τῶν ἀτόμων.

Κάναμε ἤδη δύο ἀνοιχτές συζητήσεις γιά τό θέμα αὐτό στήν αἴθουσα πού νοικιάζει τό ΚΣΜ. Ἡ πρώτη εἶχε μεγαλύτερη προσέλευση ἀπό ὅ,τι εἶχε ἡ δεύτερη. Φαινόμενο πού δείχνει ὅτι σάν λαός ἐνθουσιαζόμαστε στήν ἀρχή γιά μιά καλή ἰδέα, ἀλλά στήν συνέχεια κουραζόμαστε στήν συζήτηση τῶν προβλημάτων τῆς ἐφαρμογῆς της.

Ποῦ θά βροῦμε τά τεράστια ποσά πού ἀπαιτεῖ ἡ πορεία τοῦ Καινούργιου Κόμματος, ἦταν ἕνα ἐρώτημα πού ἐτέθηκε. Ἡ ἀπάντηση, ὅτι ἡ τεχνολογική ἐξέλιξη βρίσκεται μέ τό μέρος μας καί τό e-mail ἀπέδειξε στίς τελευταῖες δύο ἐκλογές, ὅτι ἐπικαλύπτει τήν ἀντίθεση τοῦ ἐμπορικοῦ τύπου, δέν ἱκανοποίησε αὐτούς πού ἔθεσαν τήν ἐρώτηση. Καί ὅμως καί τοῦ e-mail αὐξάνονται συνεχῶς οἱ παραλῆπτες του καί ἡ διάδοση τοῦ κινήματος γιά τό Καινούργιο Κόμμα, θά κάνει νά τό πλησιάσουν διάφορες ἐφημερίδες.

Τί πρέπει νά γίνει αὔριο

Ἐμεῖς δέν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τίς ἀντιξοότητες πού συναντήσαμε. Θά συνεχίσουμε μέ πεῖσμα τήν προσπάθειά μας. Μέ θυσίες εἰς βάρος τῆς τσέπης καί τοῦ ἐλεύθερου χρόνου τῶν πρωταγωνιστῶν της.

Ἡ ἰδέα τοῦ παραμερισμοῦ τοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου καί τό αἴτημα γιά τήν δημιουργία ἑνός νέου κόμματος τῆς ἀνορθωτικῆς ἀλλαγῆς κερδίζει ἔδαφος. Τό βλέπουμε σέ πολλά ἄρθρα πού δημοσιεύουν τόν τελευταῖο καιρό.

Χρειάζεται μιά ἁπλῆ διαδικασία τῆς ἐκκίνησης γιά νά μήν χρονοτριβεῖ ἡ προσπάθεια.

Ἕνας ἤ δύο ἐντεταλμένοι ἐκπρόσωποι τῆς κάθε ὁμάδας πού συμφωνεῖ σ’αὐτήν νά κάτσουν γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι, νά ἐξαντλήσουν τά διαδικαστικά ζητήματα καί νά συντάξουν τό πλαίσιο τῆς ἐκκίνησης.

Πρόγραμμα Ομιλιών 2013

Το πρόγραμμα των τακτικών ομιλιών/συναντήσεων του Κ.Σ.Μ. για τους πρώτους μήνες του 2013 έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής ως εξής:

14.01.2013: Κοπή της Πίττας του Κ.Σ.Μ.

21.01.2013: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, οικονομολόγος & δημοσιογράφος: "Οικονομιλή ανάλυση του 2012, προβλέψεις για την οικονομία του 2013".

28.01.2013: Κωνσταντίνος Αιλιανός, πρέσβυς ε.τ.: "Η στάση της Αυστροουγγαρίας απέναντί μας στους πολέμους του 12-13".

04.02.2013: Πολιτική Συζήτηση.

11.02.2013: Χάρης Καλπούζος, νομικός: "Η πνευματική τρομοκρατία".

18.02.2013: Πολιτική Συζήτηση.

25.02.2013: Αλέξανδρος Κόντος, φιλόλογος: "Ο Άβαξ των αρχαίων".

04.03.2013: Πολιτική Συζήτηση.

11.03.2013: Αντώνης Βενέτης, επ. δικηγόρος - ιστοριοδίφης: "Η εθνική προσφορά των Ελλήνων της διασποράς τα προηγούμενα χρόνια".

18.03.2012: Καθαρή Δευτέρα (δεν έχει ομιλία).

25.03.2013: 25η Μαρτίου (δεν έχει ομιλία).

01.04.2013: Διονύσης Γουσέτης, πολιτικός μηχανικός - μέλος Διεθνούς Αμνηστίας: "Η καθ'ημάς προστασία του περιβάλλοντος"

08.04.2013: Λέανδρος Σλάβης, πολιτικός μηχανικός: "Οι Συμβάσεις Παραχώρησεις ως αναπτυξιακό εργαλείο".

15.04.2013: Πολιτική συζήτηση.

22.04.2013: Αντώνης Δροσόπουλος, δικηγόρος - Δρ. Π.Ε.: "Σοσιαλισμός".

29.04.2013: Πολιτική συζήτηση.

06.05.2013: Δευτέρα του Πάσχα (δεν έχει ομιλία).

13.05.2013: Πολιτική συζήτηση.

20.05.2013: Γεώργιος Στεφανάκης, πρόεδρος του Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου: "Αποτίμηση του φύλλου του Απριλίου της Εφημερίδας του Κ.Σ.Μ.".

27.05.2013: Πολιτική συζήτηση.

Οι ομιλίες/συναντήσεις αρχίζουν πάντα στις 08:00 μ.μ. και γίνονται στην αίθουσα του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, στο κέντρο των Αθηνών, οδός Πανεπιστημίου 16, β' όροφος. Εξαίρεση η κοπή της πίττας του Κ.Σ.Μ. που γίνεται παραδοσιακά στο Τυπογραφείο του Θ. Κυριάκου, Ερεσσού 47-49, στο ημιυπόγειο, στα Εξάρχεια.

Γράμμα 21

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 21

Στό προχθεσινό ¨Βῆμα¨ ὑπῆρχε ἄρθρο γιά τήν προοπτική ἵδρυσης Καινούργιου Κόμματος εἴτε ἀπό τόν πρώην πρωθυπουργό Λουκᾶ Παπαδῆμο, εἴτε ἀπό τόν πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο.

Στό ΚΣΜ εἴχαμε ἐπί μακρόν προτείνει νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς ἑνός Καινούργιου Κόμματος, ἀφιερωμένου στό γενικό συμφέρον τῆς χώρας καί πού θά θέση κατά μέρος τά ἰδιαίτερα, ἀτομικά καί συντεχνιακά, ὁ κ. Λουκᾶς Παπαδῆμος. Ἀλλά καί γιά τόν κ. Παναγιώτη Πικραμμένο πιστεύουμε, ὅτι διαθέτει ὅλα τά στοιχεῖα γιά τήν ἀποτελεσματική ἀνάληψη αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς.

Ἡ τάξη τῶν ἐπαγγελματιῶν πολιτικῶν, πού διοικοῦν τόν τόπο μας σάν κυβέρνηση καί σάν ἀντιπολίτευση, δέν μπορεῖ νά μᾶς βγάλη ἀπό τήν δεινή κρίση, στήν ὁποίαν βυθιζόμαστε. Ἐπιτακτική λοιπόν εἶναι ἀνάγκη γιά τό Καινούργιο Κόμμα.

Εἴτε θά εἶναι ἐπικεφαλῆς του ὁ κ. Παπαδῆμος, εἴτε θά εἶναι ὁ κ. Πικραμμένος, αὐτό πρέπει νά συγκροτηθῆ γρήγορα, διότι οἱ καιροί οὐ μενετοί καί διότι πολύ πιθανόν νά ἔχουμε πρόωρες ἐκλογές λόγω τῶν συνεχῶν διαφωνιῶν μεταξύ τῶν κομμάτων πού στηρίζουν τήν παροῦσα κυβέρνηση.

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Η μεγάλη φυγή των καταθέσεων

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Η πρωτοφανής οικονομική ύφεση στις φτωχότερες χώρες της Νομισματικής ζώνης της ΕΕ, επέφερε σε αυτές τις χώρες μια μετανάστευση εξειδικευμένου προσωπικού αλλά και κεφαλαίων. Ο αριθμός των οποίων ξεπερνά την φυσιολογική κινητικότητα των εργαζομένων και κεφαλαίων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου προς τις άλλες χώρες της Ε. Ένωσης. Η κίνηση αυτή έχει κατεύθυνση, από τις οικονομίες της περιφέρειας προς τις οικονομίες του σκληρού πυρήνα. Όσον αφορά την ηλικιακή σύνθεση πρόκειται σε μεγάλα ποσοστά νέους/ες επιστήμονες και εργατοτεχνίτες. Όταν πρόκειται για μεταβίβαση κεφαλαίων, σήμερα το κοινό νόμισμα και τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, είναι υπόθεση ελαχίστου χρόνου, εάν γίνεται λόγος για νόμιμα κεφάλαια, παρά για ανθρώπινο δυναμικό. Η μετανάστευση επιστημόνων από χώρους όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία είναι ακόμη χαμηλή και δεν φαίνεται προς το παρόν να απειλεί την πορεία των χωρών αυτών. Η Ιρλανδία, πρότυπο στις «καλές εποχές» για τους νέο-συντηρητικούς, αντιμετωπίζει πρόβλημα λόγω φυγής των επιστημόνων της προς τις αγγλοσαξονικές χώρες, προφανώς λόγω ομοιοτήτων του εκπαιδευτικού συστήματος και του προσανατολισμού της οικονομίας της προς τις χώρες αυτές. Αντιθέτως η φυγή κεφαλαίων των παραπάνω χωρών, αλλά και της Ιταλίας τώρα τελευταία, είναι υπολογίσιμη για τα οικονομικά μεγέθη τους, είναι αληθινός πονοκέφαλος. Πέραν των άλλων επιπτώσεων για την δημόσια ζωή επιφέρει και αύξηση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Η επιχειρηματικότητα γίνεται δυσκολότερη, μειώνει τους δείκτες ανάπτυξης, αυξάνει τα ποσοστά ανεργίας, δημιουργεί προβλήματα στα δημόσια οικονομικά του κράτους. Εν ολίγοις ακόμη ένα πικρό ποτήρι για τις οικονομίες της Ευρωζώνης που δέχονται «μνημόνια» και δημοσιονομικές εξυγιάνσεις. Τα στοιχεία που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας τον Σεπτέμβριο του 2012 για τις χώρες που δέχονται τις επιτιμήσεις που προαναφέραμε (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) και την Ισπανία που ευρίσκεται στα πρόθυρα του δικού της μνημονίου δεν είναι για επανάπαυση.

Από τον Ιούνιο του 2011 έτους τον Ιούλιο του επομένου έτους εκταμιεύθηκαν από τις τράπεζες των τεσσάρων χωρών ποσά της τάξης των 326 δισεκ. ευρώ.

Η Ελλάδα και η Ιρλανδία που χτυπήθηκαν πιο σκληρά από την κρίση, η αισθητή μείωση των καταθέσεων παρατηρείται από την άνοιξη του 2010, για να ακολουθήσουν το καλοκαίρι του 2011, οι χώρες της Ιβηρικής με τους ίδιους ρυθμούς. Το ποσοστό των αναλήψεων των τραπεζικών καταθέσεων είναι υψηλό, που δεν δικαιολογείται με το σοβαρό επιχείρημα, ότι οι μειώσεις οφείλονται στη μείωση του εισοδήματος των καταθετών, στην αύξηση της ανεργίας στη σκληρή φορολογία και σε άλλες επιβαρύνσεις λόγω των «μνημονιακών» πολιτικών. Στην απέναντι πλευρά, στις τράπεζες των 7 ισχυρότερων χωρών της Ευρωζώνης, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, καταγράφεται μια αύξηση των 300 δισ. Ευρώ, με τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης σε Γαλλία και Γερμανία. Στοιχεία που δείχνουν τι κατεύθυνση ακολούθησε η φυγή των αποταμιεύσεων. Βάσει των στοιχείων που εδημοσίευσε η ιστοσελίδα του οικονομικού πρακτορείου Bloomberg, σε διάστημα ενός έτους, οι τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα μειώνονται κατά 42 δισ. Ευρώ, στην Ισπανία κατά 224 δισ. Ευρώ, στην Ιρλανδία κατά 37 δισ. Ευρώ και τέλος στην Πορτογαλία 22 δισ. Ευρώ.

Όσον αφορά τους τραπεζικούς ομίλους τα μεγαλύτερα πλήγματα εδέχθησαν οι Ισπανικοί και συγκεκριμένα οι ισχυρές τράπεζες Santander και Popular Espaniol, οι οποίες θα απωλέσουν σε ένα μήνα 6,3% και 9,5% των εγχώριων καταθέσεων. Ο ισχυρός σεισμός στις καταθέσεις των Ισπανών σημειώθηκε τον περασμένο Ιούλιο και όχι τυχαία. Όταν εφημολογείτο ότι η Ισπανία πρόκειται να ακολουθήσει την Ελληνική συνταγή, για να εμφανισθεί την επαύριο ο πρόεδρος της Ε.Κ.Τ. Μάριο Ντράγκι να ανακοινώνει την αγορά Ισπανικών ομολόγων για να μην επεκταθεί η πυρκαγιά και σε άλλη χώρα του Ευρωπαϊκού νότου.

Ο φόβος εξόδου της χώρας αυτής από το ευρώ, όπως και στην Ελλάδα, κατά την περασμένη προεκλογική περίοδο, έφερε συνωστισμό στα ταμεία των Ισπανικών τραπεζών. Ο ψυχολογικός παράγοντας βοηθούμενος από την ανεύθυνη συνθηματολογία και τον λαϊκισμό των «ειδικών» της ενημέρωσης, είναι ένας παράγοντας για την φυγή των καταθέσεων. Όπως και η παρερμηνεία δηλώσεων οικονομικών υπουργών χωρών του Ευρωπαϊκού βορρά για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης που συνήθως έχουν προειδοποιητικό χαρακτήρα, αλλά και εκθέσεις οικονομολόγων αμφιλεγόμενων επενδυτικών οίκων, σημαίνουν άσχημα νέα για τα διαθέσιμα των τραπεζών του Ευρωπαϊκού νότου, ή όταν αυτά μειώνονται, τα επιτόκια καταθέσεων αυξάνονται για να συγκρατηθούν οι ψύχραιμοι αποταμιευτές. Εν συνεχεία επέρχεται αύξηση των επιτοκίων δανεισμού προς τις εταιρείες και για το ευρύ καταναλωτικό κοινό, με αποτέλεσμα να επικρατεί ατμόσφαιρα ασφυξίας στην αγορά.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο μέσος όρος επιτοκίου δανεισμού στην Ελλάδα το 7%, η κατάσταση στην Ιταλία και Ισπανία δεν είναι και τόσο καλύτερη. Τα επιτόκια δανεισμού ευρίσκονται στο 6,5% και 6,2% αντίστοιχα. Στις χώρες του σκληρού πυρήνα (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία) κινούνται στο 4%. Πράγμα που σημαίνει μια πρόσθετη δυσκολία για την ανταγωνιστικότητα επιχειρήσεων του Νότου με εκείνες της Β. Ευρώπης, εισέρχονται στον στίβο του ανταγωνισμού από διαφορετικά σημεία εκκίνησης.

Η πρόσφατη οικονομική κρίση είναι μάθημα για αυτούς που χαράζουν την μελλοντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η περίφημη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών, που ελάχιστα έχει προχωρήσει, παραμένει ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ένωσης. Καιρός λοιπόν να χαραχθούν πολιτικές που μεταφέρουν τα πλεονάσματα του Βορρά για παραγωγικές επενδύσεις στο Νότο. Παρατηρείται όμως σήμερα όχι μόνον οι πλούσιοι αλλά και τα μεσαία στρώματα να μεταβιβάζουν τα χρήματά τους στον βορρά για να είναι ασφαλείς για την αυριανή ημέρα.

Εντός της Νομισματικής ζώνης το στοίχημα της σύγκλισης να μην χαθεί.