ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ: Μπαλιές με “χούντες” (ο “αυτοδιοίκητος” αυταρχισμός)

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 167/Αὔγουστος 2013)

Λίγες μέρες μετά την πτώση της δικτατορίας ο πατέρας της «Αλλαγής» δήλωνε λίγο-πολύ ότι δεν υπήρχε παρά αλλαγή φρουράς. Αυτό δεν τον εμπόδισε να επανέλθει στη χώρα μετά από μόλις ένα μήνα και να εκλεγεί πρωθυπουργός μετά από μόλις μία επταετία, χωρίς να φιλοτιμηθεί (δεν ήταν του χαρακτήρα του) να δηλώσει μεταμέλεια για τη συγκεκριμένη (επιπόλαιη;) κρίση του.

Έκτοτε, την εκτίμηση ότι η «χούντα» συνεχίζεται την είχαν συντηρήσει και την διατράνωναν περιθωριακές και αναρχικές ομάδες, καθώς και ορισμένα συνδικάτα, οπότε, όχι και τόσο συχνά, δεν τους επιτρεπόταν να τα κάνουν ατιμωρητί γης μαδιάμ για ψύλλου πήδημα. Ωσότου, βέβαια, ενταχθεί στην παραληρηματική συνθηματολογία του επικεφαλής της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διακηρύσσει, επιεικώς απερίσκεπτα, ότι «η χούντα δεν έπεσε το 1974»! Βέβαια, το ότι μπορεί ανενόχλητα να το εκστομίζει, αποδεικνύει ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία ακόμα, αλλ’όχι τόσο αθώα, εκδήλωση “αττακο-λαγνείας”.

Η συνθηματολογία του, πάντως, βρήκε μιμητές, κυρίως σε ηλικίες που δεν γνώρισαν το χουντικό καθεστώς, όπως ο απίθανος εκ Κύπρου ορμώμενος τραγουδοποιός που δήλωσε πρόσφατα: «Έχουμε Δημοκρατία με χουντικούς αστυνομικούς, χουντικούς πολιτικούς, χουντικές συμπεριφορές.». Άραγε στις τελευταίες περιλαμβάνει και τον προπηλακισμό βουλευτών και δημάρχων, τον εντοιχισμό καθηγητών, την βίαια διακοπή συνεδριάσεων συμβουλίων δημόσιων επιχειρήσεων ή εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κ.λπ.; Ή τα θεωρεί ως αναπόφευκτες συνέπειες αυτής της δημοκρατίας που έχει δομηθεί με (κατ’αυτόν) χουντικά υλικά;

Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επιβιώνουν μέθοδοι σωφρονισμού που, χωρίς να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι εφαρμόζονται από “χούντες”, φέρνουν στον νου το σχετικό κλίμα. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με συνδικάτα που, επειδή δεν ανέχονται απεργοσπάστες (δηλαδή άτομα που δεν υποκύπτουν δουλικά στα φιρμάνια τους), αποφασίζουν (και βάζουν σε εφαρμογή) τον ξυλοδαρμό τους ή την διαγραφή τους και την στέρηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψής των! Μέτρα που, σε επίπεδο κυβέρνησης, θα αντιστοιχούσαν με προσαγωγή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ ή με στέρηση της ιθαγένειας και διακοπή της καταβολής σύνταξης!

Μία περίοπτη θέση στη λίστα καταγραφής ανάλογων συμπεριφορών διεκδικεί το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, της διαβόητης Ε.Π.Ο. Σε μία, λοιπόν, πρόσφατη εκδήλωση αυταρχισμού αποφάσισε να “φιμώσει”, μεταξύ άλλων, τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ομάδων με την απειλή αφαίρεσης βαθμών εάν ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω διορίζεται από το προεδρείο της Ομοσπονδίας, κρίνει “δυσφημιστικές” για το άθλημα δηλώσεις τους! Δικαιοδοσία που θα ισοδυναμούσε με απειλή δήμευσης περιουσίας ή κατάσχεσης αμοιβής πολίτη που επικρίνει κυβερνητική απόφαση, εάν κάποιο κυβερνητικό όργανο την κρίνει “δυσφημιστική” για το κυβερνητικό έργο. Τελικά, η απόφαση, ως προς τη φύση και το εύρος της τιμωρίας, δεν μακροημέρευσε μετά την αντίδραση ακόμα και συλλόγων με τους οποίους η ηγεσία της Ε.Π.Ο. συνδέεται στενότατα. Γιατί, ακόμα και αυτοί δεν είναι σίγουροι για την ανθεκτικότητα του “έρκους” των οδόντων των στελεχών τους! Επιβίωσε, ωστόσο, η απειλή τιμωρίας των συλλόγων ακόμα και για δημοσίευση δυσμενών κρίσεων, με αποτέλεσμα να ανακληθούν σχόλια ποδοσφαιρικού παράγοντα για να αποφύγει την τιμωρία ο σύλλογος που εκπροσωπεί.

Αυτής της αδιανόητης απόφασης είχε προηγηθεί η δίωξη για δυσφήμιση του αθλήματος που είχε ασκήσει ο “δοτός” ποδοσφαιρικός εισαγγελέας εναντίον παραγόντων της ομάδας (ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας) που αδικήθηκε κατάφωρα και πανθομολογούμενα στον τελικό του Κυπέλλου της χώρας, οι οποίοι, εν βρασμώ ψυχής, παρέβησαν την άρρητη υποχρέωση του «σφάξε με αγά μου ν’αγιάσω». Την αδικία παραδέχθηκε (κατόπιν εορτής βέβαια) όχι μόνο ο ίδιος ο διαιτητής του αγώνα, αλλά ακόμα και ο οπαδικός τύπος της ομάδας που ευνοήθηκε, της οποίας οπαδοί αποχώρησαν πριν από την απονομή του σχετικού τροπαίου ενοχλημένοι (οι λιγότερο φανατικοί αηδιασμένοι) για τον τρόπο κατάκτησής του! Κοντολογίς, κατά την ανεκδιήγητη καθεστηκυία τάξη του ποδοσφαίρου για τη δυσφήμιση του αθλήματος υπόλογοι είναι αυτοί που καταγγέλλουν τις ενέργειές που το κατάντησαν διεθνώς πρότυπο ανυποληψίας και όχι αυτοί που προβαίνουν σε αυτές! Είναι σαν να κατηγορείται για προσβολή της “δημοσίας αιδούς” το παιδάκι που φώναξε ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», επειδή αυτό έβλεπε, και να μην ενοχοποιούνται ο βασιλιάς που περιφερόταν γυμνός και οι αυλοκόλακες που τον είχαν πείσει ότι είναι ντυμένος!

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο αδαής πως και έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό. Η απάντηση είναι απλή: επειδή «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!». Επειδή γνωρίζουν καλά ότι πολύ δύσκολα θα αποφασίσει κάποιος παράγοντας ή κάποιος σύλλογος να παρακάμψει τα αθλητικά και να προσφύγει σε πολιτικά δικαστήρια, αφού οι ποινές για μια τέτοια αποκοτιά μπορεί να είναι εξοντωτικές. Τα δε αθλητικά δικαστήρια δεν φημίζονται για την ανεξαρτησία τους. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μέλος του συμβουλίου παρότρυνε, σύμφωνα με τον διάλογο που διέρρευσε, τους συναδέλφους του να συνεργήσουν σε αντικανονική απόφαση με το επιχείρημα: «Ποια νομικά θέματα φοβάστε; Τα νομικά θέματα έχουν να κάνουν με προσφυγή στα πολιτικά δικαστήρια. Ποιος θα πάει στα πολιτικά δικαστήρια; Τα αθλητικά δικαστήρια είναι δικά μας…»!

Γνωρίζουν επίσης καλά ότι, ακόμα και αν κάποιος αποφασίσει να αυτοχειριασθεί και προσφύγει στα πολιτικά δικαστήρια, το (πολιτικό) κόστος των επιπτώσεων τυχόν δικαίωσής του και παρέμβασης των πολιτικών δικαστηρίων (ή και της Πολιτείας) στα διοικητικά της Ομοσπονδίας θα είναι δυσβάσταχτο.

Αυτό το κόστος και, ίσως, ο φόβος τυχόν αντιποίνων των κυκλωμάτων της Ομοσπονδίας να οδήγησε τις δύο περιφερειακές ενώσεις, οι οποίες είχαν ζητήσει την έκπτωση της διοίκησης της Ομοσπονδίας και τον διορισμό προσωρινής διοίκησης λόγω κατάφωρης παράβασης κανονισμών και καταστατικού, να αποσύρουν την προσφυγή της. Και, αντίθετα, η ανάγκη της εύνοιας της Ομοσπονδίας έσπρωξε τις υπόλοιπες περιφερειακές ενώσεις να παρέμβουν υπέρ αυτής, σε ένδειξη επιδεικτικής οσφυοκαμψίας. Αυτό δε το κόστος ίσως να συνέβαλε στην απόφαση του αρμόδιου πολιτικού δικαστηρίου να κηρύξει τελικά τον εαυτό του αναρμόδιο και να παραπέμψει την υπόθεση σε ένα αθλητικό δικαστήριο, του οποίου η σύνθεση και οι διαδικασίες παραβιάζουν ακόμα και το καταστατικό της Ομοσπονδίας! Δηλαδή να αναδείξει αρμόδια να κρίνουν την νομιμότητα ενεργειών της διοίκησης της Ομοσπονδίας τα ανδρείκελά της τελευταίας!

Τελικά, ειρήσθω εν παρόδω, οι δύο περιφερειακές ενώσεις δεν αποφύγανε κάποιες ήπιες (λόγω “μεταμέλειας”) κυρώσεις, τις οποίες απέφυγε, όμως, ο ανεκδιήγητος διαιτητής του τελικού, παρότι είχε υποπέσει στο ίδιο παράπτωμα (προσφυγή σε πολιτικό δικαστήριο για ενδο-αθλητική διαφορά).

Ανεξάρτητα, όμως, από το αν κάποιοι ευνοούνται από “τα έργα και τις ημέρες” από αυτή την κατάσταση ή το γιατί ευνοούνται και το πως ευνοούνται, πως διαμορφώνεται (και παγιώνεται) αυτή η κατάσταση; Γιατί «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!»; Μα χάρη στο ανεξέλεγκτο που τους έχει εξασφαλίσει η αμφιλεγόμενη αρχή του “αυτοδιοίκητου” των αθλητικών αρχών και έχουν “ξεσαλώσει”. Το είχαν υπενθυμίσει, άλλωστε, ο Γενικός Σύμβουλος και ο Διευθυντής της Νομικής Υπηρεσίας της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας (U.E.F.A.), αλλά και η διεθνής συνομοσπονδία (F.I.F.A.), με αφορμή την προσφυγή των δύο περιφερειακών ενώσεων Και οι δύο υπερεθνικές οργανώσεις δεν επρόκειτο να αποδεχθούν διορισμό διοικητικού συμβουλίου από κρατικό δικαστήριο, επισημαίνοντας το δυσβάσταχτο κόστος των κυρώσεων που θα επιβάλλονταν στη χώρα: αποκλεισμός εθνικών ομάδων και συλλόγων από τις ευρωπαϊκές και εν γένει διεθνείς διοργανώσεις! Έτσι, μία αρχή που θεσπίσθηκε για να προστατεύει τις εθνικές αθλητικές αρχές από τις παρεμβάσεις κυρίως αυταρχικών ή διεφθαρμένων κυβερνήσεων κατάντησε σε ορισμένες περιπτώσεις μέσο επιβολής αυταρχικών ή/και διεφθαρμένων διοικήσεων και όργανο προστασίας αυτών από κάθε έλεγχο νομιμότητας.

Τώρα, στο ερώτημα αν δεν αντιλαμβάνονται οι δύο υπερεθνικές ομοσπονδίες το τι γίνεται και γιατί δεν παίρνουν κάποια διορθωτικά μέτρα, δύο είναι οι απαντήσεις. Η πρώτη επειδή έχουν βραχυκυκλωθεί από τις εθνικές ομοσπονδίες και, ως εκ τούτου, έχουν ελλιπή και μονόπλευρη ενημέρωση. Η δεύτερη επειδή ανήκουν σε ένα και το αυτό κύκλωμα συνεργιών και, ως γνωστόν, «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»! Και, δυστυχώς, γιατρειά από τα μέσα δεν πρόκειται να υπάρξει εξόν και η σαπίλα αποσυνθέσει ολόκληρο το οικοδόμημα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Καί ὅμως, ἡ δυνατότητα τῆς ἀνόρθωσης ὑπάρχει

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 167/Αὔγουστος 2013)

Ἡ οἰκονομία τῆς χώρας μας βρίσκεται σέ οἰκτρή κατάσταση. Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν πολιτῶν τά φέρνει βόλτα κάθε μήνα καί πιό δύσκολα.

Ὑπάρχουν βέβαια καί κάποιες ὀάσεις εὐημερίας, ὅπως τά νησιά στά ὁποῖα αὐξήθηκε ἐφέτος κατακόρυφα ὁ τουρισμός ἐξαιτίας τῶν ἀναστατώσεων σέ πολλές μεσογειακές χῶρες. Ὑπάρχουν καί ὁρισμένες κατηγορίες πού δέν ἔχουν αἰσθανθεῖ ἄμεσα τίς συνέπειες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ὅπως αὐτοί πού οἱ πηγές τοῦ εἰσοδήματός τους βρίσκονται σέ ἀσφαλεῖς τοποθετήσεις στό ἐξωτερικό. Ἤ ὅπως τά κομματικά στελέχη πού διορίζονται σέ θέσεις μέ καλούς μισθούς. Καί οἱ ἀείποτε κομπιναδόροι πού περιελίσσονται τόν ποινικό νόμο.

Ἀλλά ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἐξακολουθοῦν νά περνοῦν καλά, εἶναι ἐλάχιστοι σέ σχέση μέ τούς ἄλλους. Ἡ ἀνεργία στό μισθοβίωτο πληθυσμό ἔχει φθάσει ἤδη στόν ἰλιγγιώδη ἀριθμό τῶν 1.400.000 προσώπων. Καί κάθε βράδυ αὐτοί πού ἔχουν ἀκόμη δουλειά, ἀνησυχοῦν μήπως τό πρωϊ τούς ἐπιδοθεῖ ἡ καταγγελία τῆς σύμβασής τους. Ἡ συρρίκνωση τῶν ἀποδοχῶν τῶν ἐργαζομένων καί τῶν συνταξιούχων λιγοστεύει τήν ζήτηση τῶν ἀγροτικῶν προϊόντων καί τῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ἐλευθέρων ἐπαγγελματιῶν.

Βλέπομε διαρκῶς μαγαζιά πού κλείνουν, καί τά πωλητήρια καί τά ἐνοικιαστήρια στίς βιτρίνες τους νά ξεθωριάζουν χωρίς νά βρίσκουν ἀνταπόκριση. Ἡ ἐπαιτεία αὐξάνει καθώς καί οἱ ληστεῖες.

Οἱ προσπάθειες νά τονωθεῖ τό ἠθικό μας

Ἡ κυβέρνηση καί ὁ τύπος πού τήν ὑποστηρίζει μᾶς σερβίρουν διαρκῶς αἰσιόδοξες εἰδήσεις: Ὅτι τό ἔλλειμμα τῶν δημοσίων ἐσόδων π.χ. εἶναι μικρότερο ἀπό αὐτό πού εἶχε προϋπολογισθῆ. (Τοῦτο ὅμως ἐπιτεύχθηκε μέ τό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.) Ὅτι ὁ πληθωρισμός αὐξάνεται μέ φθίνοντα ρυθμό. (Φυσικά, ἀφοῦ συρρικνώνεται τό ἀκαθάριστο ἐθνικό προϊόν.) Ὅτι οἱ δανειστές μας πρόκειται νά συμφωνήσουν σέ μιά νέα περικοπή τοῦ δημοσίου χρέους. (Γιά τίς ἀποφάσεις ὅμως τῆς Τρόϊκας ἀπαιτεῖται ἡ συναίνεση καί τῶν τριῶν μελῶν της καί τό καθένα ἀπό αὐτά ἔχει τήν δική του γραμμή καί πίσω του ἀντικρουόμενα συμφέροντα.) Ὅτι τά ταξείδια τοῦ κ. Σαμαρᾶ ἀνέβασαν τό κῦρος τῆς Ἑλλάδας στό ἐξωτερικό. (Δέν ἔφερε ὅμως ἐπιστρέφοντας προτάσεις νέων ἐπενδύσεων.) Ὅτι τοῦ χρόνου – πάντοτε τοῦ χρόνου – θά εἴμαστε καλλίτερα καί θά μποροῦμε νά πάρουμε νέα δάνεια ἀπό τήν διεθνῆ χρηματαγορά. (Μέ ποιές ἐγγυήσεις καί τί τόκους!)

Παρ’ὅλο πού τό κόστος τῆς ἐργασίας ἔχει γίνει πολύ χαμηλό, νέοι ἐπενδυτές ἔρχονται ἐλάχιστοι, διότι τό δημοσιονομικό καθεστώς τῆς χώρας, ἀλλά καί ἡ κοινωνική κατάσταση δέν παρέχουν ἐμπιστοσύνη.

Κίνδυνος ἐξέγερσης καί οἱ συνέπειές της

Μέ ὅλα αὐτά τά ἀρνητικά δεδομένα προχωρεῖ ἡ ρηγμάτωση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς. Ἄν ἡ συμπύκνωση τῆς δυστυχίας ὁδηγήση σέ μιά λαϊκή ἔκρηξη, θά μᾶς πλήξη βαρύτατα ὅλους. Καί αὐτούς πού συνεχίζουν νά εὐημεροῦν καί αὐτούς πού ὑποφέρουν. Περιλαμβανομένων καί ἐκείνων πού θά πραγματοποιήσουν τήν ἐξέγερση, διότι αὐτή θά γεννήση μιά κατάσταση χαοτική.

Τήν ἐποχή τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου τά σύνορα ἦταν δεδομένα καί ἀπαραβίαστα. Σήμερα ἡ κατάσταση εἶναι τελείως ρευστή στόν διεθνῆ χῶρο. Μιά χώρα διχασμένη προσφέρει τά ἐδάφη της σέ ξένες βουλιμίες καί παρέχει τήν εὐκαιρία ξένων ἐπεμβάσεων.

Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ κινδύνου

Πρίν ἀπό ὅ,τι ἄλλο ἔχουμε τήν ἀνάγκη μιᾶς ἀποτελεσματικῆς κυβέρνησης. Ἡ τάξη τῶν πολιτευομένων πού μᾶς κυβερνᾶ ἔχει μιά διαφορετική ἀντίληψη τῆς ἀποτελεσματικότητας. Τήν θέλει γιά τά κομματικά συμφέροντα καί ὄχι γιά τό συμφέρον τοῦ τόπου. Καί κάθε ἕνας ἀπό τούς πολιτευτές βάζει πάνω ἀπό τό συμφέρον τοῦ κόμματος τό ἀτομικό του.

Οἱ λίγοι ἀπό τούς πολιτευτές, πού εἶναι ἀπό στόφα πολιτικοῦ καί ἔχουν τήν ἀντίληψη τοῦ κοινοῦ ἐθνικοῦ μας συμφέροντος, δέν μποροῦν μέσα στά ὑφιστάμενα πολιτικά σχήματα νά ἀποδώσουν. Ἀχρηστεύονται.

Ὁ πολιτικός κόσμος ἔχει περιέλθει σέ ἀνυποληψία. Ἄν μᾶς καλοῦσαν αὔριο στίς κάλπες πολλοί θά χρησιμοποιοῦσαν τήν ψῆφο τους γιά νά καταψηφίσουν. Εἴτε γιά νά τιμωρήσουν αὐτούς πού τούς ξεγέλασαν, εἴτε γιά νά ἐμποδίσουν νά ἀνεβῆ κάτι χειρότερο στήν ἐξουσία. Κάποιοι ἄλλοι θά ψήφιζαν προσδοκῶντας ἕνα ρουσφέτι, ἀτομικό ἤ ὁμαδικό. Καί ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού μέ τήν δύναμη τῆς ἀδρανείας θά ξαναψήφιζαν τήν παράταξη πού ἐκφράζει τήν ἀτομική τους ἱστορία – διότι δέν βλέπουν μιά καινούργια προοπτική.

Τό Καινούργιο Κόμμα

Στό Κέντρο Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν φωνάζουμε ἀπό πέρυσι τόν Μάϊο, ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἐπικρατήση στήν πολιτική σκηνή τοῦ τόπου μιά ἀνανεωτική πολιτική δύναμη. Γιά νά τήν χαρακτηρίσουμε βραχυλογικά, τήν εἴπαμε τό Καινούργιο Κόμμα.

Μιά πολιτική ὁμάδα μέ τήν ἁγνότητα τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας τοῦ 1816 καί τόν δυναμισμό της. Μέ ἕνα ἐλάχιστο πρόγραμμα, κατ’ἀνάγκην, γιατί οἱ συνθῆκες τοῦ τόπου καί τοῦ διεθνοῦς περιβάλλοντος μεταλάσσονται συνεχῶς κατά προωτεϊκό τρόπο. Ἔτσι οἱ ¨κόκκινες γραμμές¨ τοῦ Κανούργιου Κόμματος θά ἦταν περιορισμένες. Στά οἰκονομικά ἀφ’ἑνός ἡ μή ἄλλη συμπίεση τῶν λαϊκῶν εἰσοδημάτων καί ἀφ’ἑτέρου ἡ διαφύλαξη τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς.

Ἀπευθυνθήκαμε σέ ἄλλες ὁμάδες καί σέ πρόσωπα μέ ἀνάλογες ἰδέες. Στήν ἀρχή βρήκαμε μεγάλη ἀνταπόκριση. Κάναμε μαζί τους ἀλλεπάλληλες συσκέψεις γιά τήν χάραξη τῶν προδιαγραφῶν τοῦ νέου σχήματος.

Ἦρθαν ὅμως οἱ ἐκλογές τοῦ Ἰουνίου μέ τό ἀρνητικό ἀποτέλεσμα γιά τόν Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἔθετε σέ ἀμφισβήτηση τή θέση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση χωρίς νά προβάλλει μιάν ἄλλη ἀξιόπιστη πρόταση, καί οἱ συνομιλητές μας ἐφησύχασαν.

Ἐμεῖς δέν εἴχαμε ἀτομικές φιλοδοξίες, οὔτε θεωρητικές ἀγκυλώσεις. Οἱ συνομιλητές μας διϋλιζαν πλέον τό κώνωπα. Ἔτσι ἀποδιαρθρώθηκαν οἱ συνομιλίες καί τελικά ἔσβησαν.

Δέν πέθανε ὅμως στήν κοινή γνώμη ἡ ἐπιθυμία τοῦ νέου καί ἀνανεωτικοῦ πολιτικοῦ σχήματος. Κάθε τόσο βλέπουμε στίς ἐφημερίδες ἄρθρα πού ἐκφράζουν αὐτό τό αἴτημα. Καί κάθε τόσο ἀκούγεται σέ ἰδιωτικές συνομιλίες.

Τό δυστύχημα εἶναι, πώς ὁ τόπος δέν διαθέτει σήμερα μιά προσωπικότητα εὐρείας ἀποδοχῆς, ὅπως ἦταν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ Πλαστήρας, ὁ Παπάγος, γιά νά ἐπωμισθῆ τόν ρόλο τοῦ ἡγέτη, τόν ὁποῖον βλέπει ὡς ¨σῆμα κατατεθέν¨ ὁ ψηφοφόρος. Ἐργαστήκαμε στό ΚΣΜ ἐπί πολύ διάστημα γιά νά φτιάξουμε μέσω αὐτῆς τῆς ¨Ἐφημερίδας¨ τό ὑποκατάστατο ἑνός ἡγέτη σάν αὐτούς πού ἀναφέραμε. Οἱ ὑποψήφιοι μας δέν θέλησαν νά ἀνταποκριθοῦν στόν ρόλο πού τούς προσφέραμε.

Ἀναγκαστικά δέν μένει ἄλλο ἀπό τόν σκληρό δρόμο τῆς οἰκοδόμησης τοῦ ἀνανεωτικοῦ κόμματος ἀπό τήν λαϊκή βάση.

Μιά νέα πρόταση

Στό φύλλο τῆς ¨Καθημερινῆς¨ τῆς 9.8.13 μέ χαρά εἴδαμε ἕνα ἄρθρο τῶν Παναγιώτη Βλάχου καί Λαμπρινῆς Ρόρη μέ τίτλο ¨Περί νέου κόμματος: ἐν ἀρχῆ ἦν λόγος¨. Οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου αὐτοσυστήνονταν ὡς ἱδρυτικά μέλη μιᾶς πολιτικῆς κοινότητας ¨Μπροστά¨. Σημαντική ἐπιτυχία τους ἦταν νά δημοσιεύση ἡ ¨Καθημερινή¨ αὐτό τό ἄρθρο πού εἶχε μεγάλη ἔκταση καί, κυρίως, πού βάλλει ἐναντίον τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας, ἐνῶ ἡ ἐφημερίδα αὐτή ὑποστηρίζει τήν γραμμή τοῦ Σαμαρᾶ.

Τό ἄρθρο τῶν Βλάχου καί Ρόρη παρέχει ἐμβριθῆ ἀνάλυση πολλῶν θεμάτων, ὅπως τοῦ πολιτικοῦ χώρου τοῦ τόπου μας καί τῆς πολιτικῆς τῆς διεθνοῦς σοσιαλδημοκρατίας τά τελευταῖα χρόνια. Εἶναι ὅμως γραμμένο ἀπό σκοπιά διανοουμενίστικη. Μέ μακροσκελεῖς προτάσεις μέσα στίς ὀποῖες μπαίνουν παρενθετικά πρόσθετες παρατηρήσεις. Θά ἦταν πιό εὐκολοδιάβαστο καί ἀποτελεσματικό, ἄν ἦταν πιό ἁπλά διατυπωμένο.

Ἡ καθοριστική ἀξία του βρίσκεται στήν πρόταση τῆς διοργάνωσης ἑνός συνεδρίου τόν Σεπτέμβριο, μέ τήν συμμετοχή παντοειδῶν ὁμάδων καί ἀτόμων ἀπό τό Κέντρο ὡς τήν φιλευρωπαϊκή Ἀριστερά, γιά τήν διερεύνηση τῆς δυνατότητας ἑνός νέου πολιτικοῦ κόμματος.

Καί καταλήγει: «Ἄς δοκιμαστεῖ λοιπόν ἀρχικά ἄν ὑπάρχει κοινός ¨πολιτικός χῶρος¨- Ἄν ὄχι, ἡ συζήτηση δέν ἔβλαψε ποτέ. Ἄν ναί, τότε ἄς ἀρχίσουμε νά μιλᾶμε γιά τό νέο κόμμα.»

Μέ τήν βάση αὐτή εἰδοποιήσαμε τήν ὁμάδα τοῦ ¨Μπροστά¨, ὅτι θά συνεργαστοῦμε πολύ πρόθυμα μαζί της στήν πραγματοποίηση τοῦ συνεδρίου πού προτείνει.

Ἡ λύση ὑπάρχει

Ὁ τόπος δέν εἶναι καταδικασμένος νά κυβερνιέται ἀπό τόν ἀνίκανο πολιτικό κόσμο καί νά διατηρεῖται ἀπό τίς σταλαγματιές τῆς βοήθειας τῆς Τρόϊκας. Μπορεῖ νά ἀναστραφῆ ἀνοδικά ἡ πορεία του μέ ἕνα νέο πολιτικό κόμμα τῶν προδιαγραφῶν πού ἀναφέρθηκαν.

Στήν ἐποχή τοῦ ἰντερνέτ ὁ ἄγνωστος πού ἔχει ἕνα ἀξιόλογο μήνυμα μπορεῖ νά γίνη σέ ἐλάχιστο διάστημα εὐρύτατα γνωστός. Καί ὁ τύπος, ἀπό τά κυκλοφοριακά του συμφέροντα, θά διαδόση ἀκόμη περισσότερο αὐτό τό μήνυμα.

Τό μεγάλο αἰτούμενο εἶναι ἡ ἐκτίναξη τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς. Τό ἔχουν ὡραιότατα θεμελιώσει δύο φίλοι αὐτῆς τῆς ¨Ἐφημερίδας¨. Ὁ Γιῶργος Στεφανάκης, θεματοφύλακας τῆς μνήμης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, σέ ἐπανειλημμένα ἄρθρα του στήν ¨Ἑστία¨. Ὁ Νέστωρ Κουράκης, καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν σέ μιά ἐπιστολή του στήν ¨Καθημερινή¨, στήν ὁποία ἔγραφε ὅτι εὐρώ ἤ δραχμή εἶναι δευτερεῦον ζήτημα σέ σχέση μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς παραγωγῆς.

Πράγματι εἶναι καθοριστικῆς σημασίας ἡ ἐπέκταση τῆς παραγωγῆς μας, πού θά περιορίση τίς εἰσαγωγές μας καί θά μᾶς φέρει καινούργιο χρῆμα ἀπό τό ἐξωτερικό. Καί θά ἀποκτήσουμε ἔτσι μιά ἀναβαθμισμένη θέση στήν Εὐρωπαϊκή Κοινότητα καί στόν κόσμο γενικά.

Προσυπογράφω μέ τά δύο χέρια τήν ἀντίληψή τους. Καί προσθέτω, ὅτι γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς παραγωγῆς ἀπαιτεῖται νά καταργηθοῦν οἱ ἀπεργίες, οἱ διακοπές τῆς ἐμπορευματικῆς κίνησης, οἱ καταλήψεις τῶν τόπων ἐργασίας μέχρι νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκονομική κρίση. Οἱ συνδικαλιστές ἀσφαλῶς θά ἀντιδράσουν. Τό Σύνταγμα καί ἡ νομοθετική ἐξουσία παρέχουν τά μέσα νά καμφθῆ ἡ ἀντίδραση.

Τό Κανούργιο Κόμμα, πού ἡ ἐπικράτησή του εἶναι προϋπόθεση γιά μιά θετική ἐξέλιξη, θά ἔχει τήν πειστικότητα στήν λαϊκή βάση γιά τήν ἐξάλειψη τῶν ἀπεργιῶν καί τῶν ἄλλων μειώσεων τῆς παραγωγῆς πού βάζουν τό συντεχνιακό πάνω ἀπό τό ἐθνικό συμφέρον.

Γράμμα 40

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 40

Ὁ στυγερός προμελετημένος φόνος τοῦ Παύλου Φύσσα ἀπό τήν  τρομοκρατική ὀργάνωση τῆς ¨Χρυσῆς Αὐγῆς¨ ἐπέβαλλε στό κράτος νά τήν διαλύση. Εὐτυχῶς ἡ διαδικασία αὐτή προχωρεῖ μέ γοργά βήματα.

Ὁ ἰδιωτικός πόλεμος κατά τῶν Χρυσαυγιτῶν δέν ἔχει θέση σέ εὐνομούμενη χώρα. Τό νά κακοποιεῖται κάποιος γιατί εἶναι ἤ μοιάζει μέ Χρυσαυγίτη προσβάλλει τόν νόμο καί τήν δημοκρατία. Κινδυνεύουμε ἀνά πᾶσαν στιγμή νά ἔχουμε ἕναν καινούργιο φόνο.

Ἡ βία ἀπό τήν μία πλευρά ἐκτρέφει τήν βία τῆς ἄλλης. Τό καθῆκον τοῦ κράτους, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀστυνομίας εἶναι νά πατάξουν κάθε μορφή βίας. Ἔχουν σημειωθῆ ὁρισμένα κενά καί δυσπλασίες στήν δράση τῶν διωκτικῶν ὑπηρεσιῶν. Μᾶς ἀρέσει-δέν μᾶς ἀρέσει ἡ κυβέρνηση, αὐτή βρίσκεται δημοκρατικά στήν ἐξουσία καί πρέπει νά στηρίξουμε τήν προσπάθειά της νά καταστήση ἄμεμπτη τήν δραστηριότητα αὐτῶν τῶν ὑπηρεσιῶν.

Πρόγραμμα ομιλιών περιόδου 2013-14

Το πρόγραμμα των τακτικών ομιλιών/συναντήσεων του Κ.Σ.Μ. της περιόδου 2013-2014 έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής ως εξής:

15.10.2013: Πολιτική Συζήτηση.
21.10.2013: Γεώργιος Στεφανάκης, πρόεδρος του Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου, νομικός: "90 χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάννης".
28.10.2013: Εθνική Εορτή (δεν έχει ομιλία).
04.11.2013: Πολιτική Συζήτηση.
11.11.2013: Μαρία Κλωνή, φυσικομαθηματικός: "Η σύγχρονη εικόνα του Σύμπαντος".
18.11.2012: Πολιτική Συζήτηση.
25.11.2013: Ιορδάνης Παπαδόπουλος, μαθηματικός & νομικός: "Η αναδιάρθρωση της παιδείας".
02.12.2013: Πολιτική συζήτηση.
09.12.2013: Τακτική Γενική Συνέλευση του Κ.Σ.Μ.
16.12.2013: Πολιτική συζήτηση.
13.01.2014: Πολιτική συζήτηση & Κόψιμο Πίττας.
20.01.2014: Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος, οικονομολόγος και δημοσιογράφος: "Οικονομική ανασκόπηση του 2013, προβλέψεις για την οικονομία του 2014".
27.01.2014: Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη, ομότ. καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου: "Ο προβληματισμός για την συνταγματική αναθεώρηση".
03.02.2014: Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Κ.Σ.Μ.
10.02.2014: Πολιτική συζήτηση.
17.02.2014: Αντώνης Δροσόπουλος, δικηγόρος - Δρ. Π.Ε.: "100 χρόνια από την έναρξη του μεγάλου, άσκοπου και καταστροφικώτατου πολέμου".
24.02.2014: Πολιτική συζήτηση.
10.03.2014: Δαμιανός Βασιλειάδης, καθηγητής και αρθρογράφος: "Το Κατοχικό Δάνειο".
17.03.2014: Πολιτική συζήτηση.
24.03.2014: Λουκάς Θεοχαρόπουλος, τραπεζικός και συνδικαλιστής: "Ο ελληνικός πατριωτισμός και η πλαισίωσή του από έναν ευρωπαϊκό πατριωτισμό".
31.03.2014: Πολιτική συζήτηση.
07.04.2014: Μάνος Μάρκογλου, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου: "Η ψυχοσύνθεση των Ελλήνων".
14.04.2014: Πολιτική συζήτηση.
28.04.2014: Γεώργιος Στεφανάκης, πρόεδρος του Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου, νομικός: "Δημοκρατίας Αμάχητο Τεκμήριο".
05.05.2014: Πολιτική συζήτηση.
12.05.2014: Θεόδωρος Πολυζωΐδης, χημικός: "Πως να αυξήσουμε την εθνική παραγωγή μας".
19.05.2014: Λέανδρος Σλάβης, πολιτικός μηχανικός: "Η ψήφος μας στις εκλογές της Ευρωπαϊκής Βουλής".
26.05.2014: Αντώνης Δροσόπουλος, δικηγόρος - Δρ. Π.Ε.: "Τα συμπεράσματα από το εκλογικό αποτέλεσμα".

Οι ομιλίες/συναντήσεις αρχίζουν πάντα στις 08:00 μ.μ. και γίνονται στην αίθουσα του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, στο κέντρο Αθήνας, Πανεπιστημίου 16, β' όροφος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΧΕΛΙΝΟΣ: Τώρα πια ξέρουμε... (τι μας αναμένει)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 167/Αύγουστος 2013)

Παρά το ότι οι σχετικές ελπίδες της αποδείχθηκαν επανειλημμένα φρούδες στο διάστημα που διέρρευσε από την τελευταία φορά που στήθηκαν κάλπες, η αξιωματική αντιπολίτευση πάλι οσφραίνεται εκλογές. Και εποφθαλμιά την εξουσία ακονίζοντας τα μαχαίρια της (με ή χωρίς εισαγωγικά)! Στηρίζεται όχι τόσο στο ότι τα “μνημονιακά” μέτρα αποδείχθηκαν αδιέξοδα (όχι μόνο εξαιτίας των λαθών των προγραμμάτων τους, αλλά και εξαιτίας της λειψής και ετεροχρονισμένης εφαρμογής τους), όσο στο ότι έφτασε η ώρα να γίνουν όσα έπρεπε να γίνουν, αν όχι πριν μπει η χώρα στην “μνημονιακή” κούρα, τουλάχιστον στην πρώτη περίοδό της. Δηλαδή να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο του κατ’εξοχήν προβληματικού τομέα της οικονομίας (και της δημόσιας ζωής): του δημοσίου. Την αισιοδοξία της τρέφει η πεποίθηση ότι η ασθενική (και αμαρτωλή) συγκυβέρνηση θα συναντήσει από τα αδιάλλακτα και ανάλγητα συνδικάτα του χώρου τις ισχυρότερες αντιστάσεις, όπως συμβαίνει κάθε φορά που κάποιος επιχειρεί να θίξει τα κακώς κείμενα σ’αυτό το οχυρό. Γιαυτό και τα καλεί σε κινητοποιήσεις.

Παράλληλα, επιχειρεί να εξωραΐσει την εικόνα της στο υπόλοιπο της κοινωνίας, μέρος του οποίου της είναι απαραίτητο για να έχει ελπίδες να ικανοποιήσει τις ορέξεις της. Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Όσο και αν ψιμυθιώνεται, κάθε λίγο παρασύρεται, αποκαλύπτει τις δυσμορφίες της και ο φενακισμός καταρρέει. Δεν είναι λίγα τα κρούσματα που, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ξεσκέπασαν το αληθινό της πρόσωπο. Έτσι:

● Έξι (!) βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενίσχυσαν το εγχείρημα κάπου πενήντα φοιτητών(;), οι οποίοι πολιόρκησαν τον χώρο των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου Αθηνών με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η συνεδρίαση του Συμβουλίου του Ιδρύματος που επρόκειτο να εξετάσει σοβαρά θέματα που απασχολούν το ίδρυμα.

Με τη συνδρομή δύο βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνδικαλιστές της ανενδοίαστης (λόγω έλλειψης αναστολών και χρόνιας ροπής στη βία) συνδικαλιστικής οργάνωσης της επιχείρησης κατέλαβαν την αίθουσα συνεδριάσεων της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού και ματαίωσαν τη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της, επειδή δεν συμφωνούσαν με ένα θέμα της ημερήσια διάταξης.

Τώρα πια ξέρουμε (και δεν θα πρέπει να καμώνομαστε ότι εξαπατηθήκαμε αν έρθουν τα πάνω κάτω) πως και με ποιους θα κυβερνά η αξιωματική αντιπολίτευση αν, ο μη γένοιτο, αναλάβει κάποια στιγμή τα ηνία της χώρας: αν και κόπτεται υπέρ της βούλησης του λαού – τίτλο που θεωρεί, ωστόσο, ότι δικαιούται να φέρει μόνο το τμήμα της κοινωνίας που συμμερίζεται τις πιο ακραίες απόψεις της – θα επιβάλλει ετσιθελικά το δικό της με απειλές ή και με ωμή βία με τη βοήθεια αδίστακτων ομάδων κρούσης. Και αν έτσι δρα την ώρα που η αξιωματική αντιπολίτευση είναι αντιπολίτευση, φαντάζεται κανείς τι θα γίνει αν γίνει κυβέρνηση, τουλάχιστον ωσότου καταπνίξει κάθε εστία διαφωνίας ή κάθε φορά που κάποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα (της)!

● Απεργοί δημοτικοί υπάλληλοι κυνήγησαν μαινόμενοι τον Δήμαρχο της πρωτεύουσας, ο δε Υπουργός Υγείας δέχθηκε τη γροθιά κάποιου έξαλλου από το νοσηλευτικό προσωπικό του Αττικού Νοσοκομείου. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπόρεσε, για μια ακόμα φορά να αποστασιοποιηθεί από αυτά τα κρούσματα, αφού το μεν πρώτο το απέδωσε σε ακροδεξιούς (και γέλασε ο κάθε πικραμένος), για το δε δεύτερο πρόβαλε το ελαφρυντικό της φόρτισης του πλήθους. Αλλά αυτό είναι το ήσσον.

Το μείζον είναι η απροκάλυπτη “εχθροπάθεια” εναντίον κάθε εκφραστή απλά διαφορετικής (και όχι, κατ’ανάγκην, αντίθετης) άποψης που ενδημεί στον χώρο των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των παρατρεχάμενών τους και η χωρίς αναστολές εκδήλωσή της με βίαια μέσα. Και κυρίως η πολιτική κάλυψη που τους προσφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση

Τώρα πια ξέρουμε (και δεν θα πρέπει να καμώνομαστε ότι δεν το είχαμε αντιληφθεί αν έρθουν τα πάνω κάτω) τι είναι πολύ πιθανό να συμβεί αν, ο μη γένοιτο, κυβερνήσει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και όλοι αυτοί οι “κάφροι” (αν και αυτή η σύγκριση ενδέχεται να προσβάλλει τους πραγματικούς κάφρους) δεν θα συγκρατούνται από τον φόβο της τιμωρίας των πράξεών τους.

● Δεν έμελλε να ολοκληρωθεί η συνέντευξη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον Μίχαελ Μάρτενς, της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung». Οι ερωτήσεις παραήταν “ενοχλητικές”, ίσως γιατί ήταν τεκμηριωμένες, και ο κ. Τσίπρας αποχώρησε κακήν-κακώς. Μάλιστα, η ημέτερη «Αυγή» τις χαρακτήρισε «επιπέδου γαλάζιας μονταζιέρας», αφήνοντας να εννοηθεί ότι του της είχαν ετοιμάσει φιλοκυβερνητικές πηγές.

Τώρα πια ξέρουμε (και δεν θα πρέπει να καμώνομαστε ότι δεν το περιμέναμε αν έρθουν τα πάνω κάτω) τι πρόκειται να συμβαίνει αν, ο μη γένοιτο, ο ευερέθιστος νεαρός πολιτικός αναρριχηθεί στο πρωθυπουργικό αξίωμα: κανείς δεν θα επιτρέπεται να τον στριμώχνει με ερωτήσεις που δεν θα έχουν προκαταβολικά περάσει από την κομματική κρησάρα του ΣΥΡΙΖΑ.

● «Δεν ήξερα ότι η αστυνομία μπορεί να λειτουργεί και ως κλέφτης σε αυτή τη χώρα. Να πηγαίνει χαράματα το πρωί και να εισβάλλει στο Πολυτεχνείο.»(!), δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά την εκκαθαριστική επιχείρηση της Αστυνομίας στο άντρο των επί δεκαετίες (!) καταληψιών χώρων του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Πέρα, βέβαια, από το ότι «χαράματα» δεν υπάρχουν άλλη ώρα από το πρωί, η δήλωση του επιφανούς στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει περίτρανα το πώς αντιλαμβάνονται έννοιες όπως “κλέφτης”, “νοικοκύρης”, “εισβολή” κ.ά. στις τάξεις μιας αριστεράς που αποδεικνύεται απροσάρμοστη ακόμα και όταν πασχίζει να πείσει ότι συνετίζεται.

Τώρα πια ξέρουμε (και δεν θα πρέπει να καμώνομαστε ότι αιφνιδιαστήκαμε αν έρθουν τα πάνω κάτω) ποιοι θα έχουν το “πάνω χέρι” αν, ο μη γένοιτο, κάποια στιγμή τα πάντα προσδιορίζονται με βάση την οργουελλιανή “νοβλάνγκ” του αντισυστημικού ΣΥΡΙΖΑ και κρίνονται με βάση τον συνακόλουθο χαρακτηρισμό τους, καθώς και τι αξιακή σύγχυση θα κληθεί να ζήσει η κοινωνία.

● Το κόμμα του δεν πρόκειται να στηρίξει «φθαρμένους βλαχοδημάρχους που είχαν εκλεγεί με τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ», ανέφερε σε ομιλία του προς την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ο αρχηγός του.

Δεν θα εντοπισθεί εύκολα τέτοια λεκτική εκτροπή, δηλαδή τέτοιος απαξιωτικός χαρακτηρισμός σε βάρος συλλήβδην μίας ομάδας ανθρώπων, από πολιτικό σε απλή ομιλία του προ κομματικό όργανο, δηλαδή όχι κατά τη διάρκεια πολιτικής αψιμαχίας στο κοινοβούλιο ή σε τηλεοπτικό “παράθυρο”. Κάτι που αναδεικνύει πλήρως την άξεστη, εγωπαθή και ανενδοίαστη φύση του.

Παρενθετικά ας σημειωθεί ότι αν κάποιος άλλος είχε χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμό όπως ο «βλαχοδήμαρχος», δηλαδή χαρακτηρισμούς με αναφορές σε εθνοτική ομάδα, θα είχαν ενεργοποιηθεί τα πιο επιθετικά αντανακλαστικά των υπερευαίσθητων περί τα φυλετικά στελεχών του κόμματος και θα είχαν χαρακτηρίσει τον δράστη τουλάχιστον “ναζί”! Τώρα κατάπιαν επιδεικτικά τη γλώσσα τους για να αποδείξουν είτε πόσο υποκριτική είναι η ευαισθησία τους είτε πόσο τους έχει αλλοτριώσει η υποταγή τους στο κόμμα.

Τώρα πια ξέρουμε (και δεν θα πρέπει να καμώνομαστε ότι δεν το περιμέναμε αν έρθουν τα πάνω κάτω) τη χυδαιότητα που θα επικρατήσει και σε ποιες καταστάσεις τραυματικής “εχθροπάθειας” (από τις οποίες ευελπιστούσε ότι είχε απαλλαγεί) θα κατρακυλήσει ξανά η χώρα αν, ο μη γένοιτο, αυτοί που θα κληθούν να κυβερνήσουν διακρίνονται από πολιτικό ήθος αυτού του επιπέδου.

Τώρα, λοιπόν, ξέρουμε και δεν θα έχουν άλλοθι και δικαιολογία να “κόψουν το κουλό τους” οι εν δυνάμει “κοψοχέρηδες” της μεθεπομένης εκλογών, στις οποίες θα έχουν συμβάλει να έρθουν “τα πάνω κάτω”…

Γράμμα 39

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 39

 

Ὁ συντάκτης αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἤμουν ἐπί δεκαετίες πελάτης τοῦ ὑποκαταστήματος τῆς Ἐμπορικῆς στήν γωνία Σκουφᾶ καί Ἀσκληπιοῦ. Εἶχα ἀποκτήσει πολλές φιλίες μέ τούς ὑπαλλήλους της. Τήν Παρασκευή πού ἔκανα ἐκεῖ μιά κατάθεση δέν εἶδα κάποια ἀνακοίνωση, οὔτε μοῦ εἶπαν τίποτε οἱ φίλοι μου ὑπάλληλοί του.

Τήν Δευτέρα πῆγα πάλι στό ὑποκατάστημα αὐτό νά καταθέσω μία ἐπιταγή. Τό βρῆκα κατάκλειστο καί μέ ξηλωμένη τήν ταμπέλα πού εἶχε πάνω ἀπό τά ρολά. Κανένα μήνυμα στόν τοῖχο. Ἀπευθύνθηκα στόν φαρμακοποιό ἀπέναντι γιά πληροφορίες. Αὐτός μοῦ εἶπε, ὅτι τό ὑποκατάστημα αὐτό εἶχε συγχωνευθῆ μέ ἕνα ἄλλο τῆς Ἐμπορικῆς στήν γωνιά Ἀκαδημίας καί Ἱπποκράτους. Πῆγα νά καταθέσω τήν ἐπιταγή μου, ἀλλά εἶχε σχηματιστεῖ μιά τεράστια οὐρά καί ἔφυγα ἄπρακτος.

Ξαναπῆγα ἐχθές καί ἡ ἐπιγραφή τοῦ ὑποκαταστήματος λέει Alpha Bank. Οἱ δύο τράπεζες ἔχουν ἑνοποιηθῆ. Ἀλλά λειτουργοῦσαν δύο ταμεῖα, τό ἕνα γιά τίς ἐργασίες ἀπό τήν πρώην Ἐμπορική, τό ἄλλο γιά ἐκεῖνες πού εἰσέφερε ἡ Alpha. Ὁ κόσμος ἀνειδοποίητος προτιμοῦσε τήν μικρότερη οὐρά. Οἱ χειρίστριες τῶν ταμείων κάθε τόσο ἔβαζαν τούς πελάτες στήν σωστή οὐρά. Ἀπέκρουαν ὅμως τήν ἀνάρτηση μιᾶς ὁδηγίας «γιατί ὑπάρχει λόγος».

Πολλά τά μυστήρια. Πολλή ἡ ταλαιπωρία. Μήπως ὁ ὅλος χειρισμός τοῦ ζητήματος στοχεύει στήν περιστολή τῶν δαπανῶν μέ τήν ἀπόλυση προσωπικοῦ; Μήπως ἡ καταταλαιπώρηση τοῦ κοινοῦ ἦταν γιά νά αὐξηθῆ ἡ κερδοφορία τῆς ἑνοποιημένης τράπεζας;

Θά ἤθελα νά ρωτήσω τόν κ. Στουρνάρα, ἄν φρονεῖ, ὅτι μέ τέτοιες σεισμικές μεταλλαγές τοῦ τραπεζικοῦ τοπίου διατηρεῖται ἡ ὅση ἐμπιστοσύνη τοῦ κοινοῦ στό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Γράμμα 38

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 38

Τήν περασμένη ἑβδομάδα ἡ κυβέρνηση ξεπέρασε κάθε προηγούμενη ἐπίδοση τῆς ἐπιπολαιότητάς της. Ταχυδρομοῦσε κάθε μέρα ἐκκαθαριστικά σημειώματα (αὐτά τοῦ ΦΑΠ γιά δύο καί τρία χρόνια) καί δήλωνε ὅτι τήν Παρασκευή 30 Αὐγούστου θά ἔπρεπε νά καταβληθοῦν τά ποσά τῶν φόρων πού ὁρίζουν. Ἀκόμη καί τό πρωΐ τῆς Παρασκευῆς λάβαιναν οἱ φορολογούμενοι καινούργια ἐκκαθαριστικά καί ἔτρεχαν νά βροῦν πρόσθετα λεφτά γιά νά πληρώσουν. Παράταση δηλωνόταν κατηγορηματικά ὅτι δέν πρόκειται νά δοθῆ.

Τό Σάββατο ὅμως ἀνακοινώθηκε, ὅτι ἡ προθεσμία παρατείνεται μέχρι τίς 6 Σεπτεμβρίου. Ἔτσι ἐκεῖνοι πού δέν εἶχαν προλάβει νά πληρώσουν τήν Παρασκευή, νά μήν ἐφησυχάσουν περιμένοντας ὅτι θά ἐξοφλήσουν ἀργότερα μέ τόκο. Ἡ κυβέρνηση χρειάζεται λεφτά ἐδῶ καί τώρα.

Μέ τό σύστημα καταβολῆς τοῦ φόρου εἰσοδήματος πού ἴσχυε μέχρι καί πέρυσι τό κράτος θά εἶχε στίς 30 Αὐγούστου εἰσπράξει τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ φόρου χωρίς νά πιεστῆ ἀσφυκτικά ὁ φορολογούμενος.

Τό ἐφετεινό σύστημα φορολόγησης ἦταν λανθασμένο καί ἐχθρικό πρός τόν πολίτη ἐξ ὑπαρχῆς.