ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Τό δρᾶμα τῆς Κύπρου

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 165/Ἀπρίλιος 2013)

Οἱ δύσκολες ἡμέρες δέν τελείωσαν μέ τήν θεραπεία πού τῆς ἐπέβαλε ἡ Τρόϊκα καί τά 5 δισ. πού τῆς ἔστειλε ἀεροπορικῶς γιά νά ἀνοίξουν ξανά τίς πόρτες τους οἱ κυπριακές τράπεζες. Τό τραπεζικό σύστημα τῆς Κύπρου βγῆκε μετά τήν ἐπί 13 ἡμέρες ἀναστολή τῶν ἐργασιῶν του ἀνάπηρο. Χιλιάδες ὑπαλλήλων του θά μείνουν ἄνεργοι καί ἡ ἀχρηματία τους θά ἐξαπλώση τήν ἀνεργία πάνω στό νησί. Αὐτό θά ἀποτελέση δυσβάστακτο φορτίο γιά τήν κοινωνική ἀσφάλιση.

Στά λιμάνια του οἱ καπετάνιοι ζητοῦν μετρητά γιά νά φορτώσουν τά προϊόντα τῆς παραγωγῆς του,  διότι δέν ἐμπιστεύονται τίς ἐπιταγές τῶν κυπριακῶν τραπεζῶν. Τό ἴδιο καί γιά νά ξεφορτώσουν τά ἐμπορεύματα τους. Τά εὐρώ πού ἔστειλε ἡ Τρόϊκα γιά νά διασωθῆ κατά ἕνα μέρος του τό τραπεζικό σύστημα, βγαίνουν σέ βραδύ ρυθμό ἀπό τά θησαυροφυλάκια. Ἡ κυπριακή οἰκονομία ἀπειλεῖται μέ ὀλική παράλυση.

Τί ἔφταιξε γιά νά φτάση ἡ Κύπρος στήν σημερινή τραγική κατάστασή της; Πολλά. Τό κούρεμα τῶν ἑλληνικῶν ὁμολόγων στά ὁποῖα εἶχαν ἐπενδυθῆ τεράστια ποσά ἀπό τό νησί. Ἡ κακοδιοίκηση τῆς προηγούμενης κυβέρνησης της. Πρωτίστως ὅμως ἡ ζήλεια γιά τόν πλοῦτο πού εἶχε συγκεντρώσει.

Ἡ Τρόϊκα, καί ὄχι μόνον αὐτή, καταφέρεται ἐναντίον της ὅτι εἶχε γίνει φορολογικός παράδεισος. Τῆς ἐπιρρίπτουν τό ὅτι διακινοῦσε κεφάλαια ὀκταπλάσια τοῦ ἀκαθάριστου ἐθνικοῦ προϊόντος της. Ἀλλά φορολογικοί παράδεισοι, πού δέχονται λεφτά χωρίς νά νοιάζονται γιά τήν μυρωδιά τους καί πού παρέχουν στούς καταθέτες τό ἀπόρρητο, τό ἀκατάσχετο καί ὑψηλούς ἀφορολόγητους τόκους, ὑπάρχουν πολλοί σέ ὅλον τόν κόσμο, περιλαμβανομένης τῆς Εὐρώπης. Ἡ Ἀγγλία διαθέτει γιά τόν σκοπό αὐτό τρία νησάκια της. Ὁλόκληρα κράτη, ὅπως τό Λουξεμβοῦργο καί τό Λίχτενσταϊν λειτουργοῦν ὡς φορολογικοί παράδεισοι.

Ἡ διαφορά τῆς περίπτωσης τῆς Κύπρου εἶναι ὁ βαθμός τῆς προηγούμενης ἐπιτυχίας της καί ἡ κατάσταση τῆς ἀνάγκης στήν ὁποία βρέθηκε.

Στήν ὥρα τῆς κρίσης, μέ μιά Ἑλλάδα πού μπόρεσε πολύ λίγο νά τήν βοηθήση γιατί εἶναι καί αὐτή ἁλυσσοδεμένη ἀπό τήν Τρόϊκα, ἡ Κύπρος συνάντησε σκληρότητα, ἀπό τίς χῶρες πού θεωροῦσε δεμένες μαζί της μέ συνθῆκες ἤ παραδοσιακή φιλία. Ἡ Ρωσία γιά νά τῆς δώση νέο δάνειο τῆς ζήτησε συμμετοχή στούς κυπριακούς ὑδρογονάνθρακες. Ὅρμησε τότε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση παρά τήν σημαία πού ἀνεμίζει τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, καί τῆς εἶπε ἀπειλητικά νά μήν μπῆ σέ εὐρωπαϊκό χωράφι. Ἡ Ρωσία ἔκανε πίσω.

Εἶναι φανερό πώς οἱ ἠθικοί κανόνες πού ἐπιτάσσουν εἰλικρίνεια, ἐντιμότητα καί ἀλληλοβοήθεια, δέν ἀποτελοῦν δέσμευση γιά τά κράτη. Τό δίδαγμα: Νά μήν παθιαζόμαστε ὡς λαός γιά τό ἕνα ἤ τό ἄλλο κράτος. Νά κυττάζουμε νά συνδέουμε τό συμφέρον του μέ τό δικό μας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί δέν ἔχει γίνει τό Καινούργιο Κόμμα

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 165/Ἀπρίλιος 2013)

Τίς ἡμέρες αὐτές ἡ σκέψη ὅλων εἶναι καρφωμένη στό δρᾶμα τῆς Κύπρου. Τά ἄλλα ὅλα φαίνονται μικρά. Ἀλλά ἡ ζωή δέν σταματᾶ ὅπως καί ἡ πολιτική.

Προχωρῶ λοιπόν σέ ἕναν ἀπολογισμό τῆς προσπάθειας πού ἔκανε τό ΚΣΜ γιά τήν δημιουργία ἑνός καινούργιου φορέως, πού θά ἔβγαζε τήν χώρα μας ἀπό τήν πολυδιάστατη κρίση της.

Γιά ὅποιον δέν ξέρει τά ἱστορικά τοῦ ΚΣΜ, τό ὁποῖο ἐκδίδει αὐτήν τήν Ἐφημερίδα, θά πῶ πολύ σύντομα τήν ἱστορία του. Τό ΚΣΜ ἱδρύθηκε ἀπό τό ΚΟΔΗΣΟ στά 1978 ὡς ὁμάδα του ἐπιφορτισμένη μέ τήν θεωρητική ἀνάλυση. Τό ΚΟΔΗΣΟ δέν εὐτύχησε στίς ἐκλογές. Οἱ βουλευτές του πού εἶχαν προέλθει ἀπό τήν ΕΔΗΚ δέν ἐπανεξελέγησαν. Ἔβγαλε τήν μία φορά ἕναν εὐρωβουλευτή, τόν Γιάγκο Πεσμαζόγλου, ὁ ὁποῖος στίς ἑπόμενες εὐρωεκλογές δέν ξαναβγῆκε. Παραιτήθηκε ἀπό τήν προεδρία τοῦ κόμματος, τήν ὁποίαν ἀνέλαβε ὁ Χαράλαμπος Πρωτοπαπᾶς.

Ἐκεῖνος πρό τῆς ἀποδεδειγμένης πιά μικρῆς ἀπήχησης πού εἶχε τό ΚΟΔΗΣΟ στήν ἐκλογική βάση, ἄρχισε νά διαπραγματεύεται τήν σύμπραξη μέ τήν Ν. Δημοκρατία καί μέ τό ΠΑΣΟΚ. Σέ ἐμᾶς τοῦ ΚΣΜ ἡ σκέψη τῆς σύμπραξης μέ τό ΠΑΣΟΚ ἦταν ἀδιανόητη. Βλέπαμε ὅτι ὁ μεσσιανικός ἀρχηγός του Ἀντρέας ζημίωνε συνεχῶς τόν τόπο γιά χάρη τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ἔτσι λύσαμε τήν σχέση μας μέ τό ΚΟΔΗΣΟ (τό ὁποῖο τελικά κατέβηκε  μέ τήν Ν. Δημοκρατία στίς ἐκλογές) καί πορευθήκαμε ἀπό τότε μόνοι. Πάντοτε μέ τήν πρόθεση νά βοηθήσουμε στήν ἐπανίδρυση ἑνός κόμματος δημοκρατικοῦ σοσιαλισμοῦ, μείναμε ἔξω ἀπό τήν πολιτική καθημερινότητα καί ἀσχολιόμασταν μέ τήν θεωρία. Κάναμε καί κάποια συνέδρια, γιά τήν ἕνωση τῆς Εὐρώπης καί γιά τό ἀσφαλιστικό, μέ μεγάλη ἐπιτυχία. Συναντιόμαστε ὁλοχρονῆς κάθε Δευτέρα μέ ἐξαίρεση τίς ἡμέρες πού εἶναι μεγάλες γιορτές. Τό καλοκαῖρι, πού λείπει ὁ κόσμος σέ διακοπές, σέ στενό κύκλο γιά σχολιασμό τῆς ἐπικαιρότητας. Τούς ἄλλους μῆνες μέ διαλέξεις, συζητήσεις πού βρῆκαν ἰσχυρή ἀνταπόκριση. Καί ἐκδίδουμε τήν Ἐφημερίδα αὐτή ἀπό τό 1985, πού ἀπό ἕνα μονοσέλιδο πού ἦταν στήν ἀρχή, μέ τίς εἰσφορές πού ἄρχισαν νά μᾶς στέλνουν αὐθόρμητα οἱ ἀναγνῶστες, ἔχει ἐξελιχθῆ στό σημερινό μεγάλο σχῆμα καί τό πλούσιο περιεχόμενό της.

Ἀπό καιρό πλέον τό ΚΣΜ ἔχει πάψει νά εἶναι  ἀπομεινάρι τοῦ ΚΟΔΗΣΟ. Γράφτηκαν καινούργια μέλη καί, τό σημαντικώτερο, ἔχει δημιουργηθεῖ προσωπική φιλία, ἕνα εἶδος οἰκογενειακοῦ δεσμοῦ, μεταξύ μας.

Ἡ ἐπάνοδος στήν πολιτική καθημερινότητα

Τόν Μάϊο τοῦ περασμένου χρόνου, ἡ μεγέθυνση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης στήν ὁποίαν εἶχε βυθιστῆ ὁ τόπος, μέ τίς προεκτάσεις της σέ ὅλους τούς τομεῖς τοῦ ἐθνικοῦ βίου, μᾶς ὑποχρέωσε νά γίνουμε πρακτικοί.

Κάναμε μιά ἔκτακτη Γενική Συνέλευση ἡ ὁποία ἀποφάσισε, πώς ὅπως ἔχουν ἔρθει τά πράγματα ἐπιβάλλεται νά γίνη ἕνα Καινούργιο Κόμμα, τό ὁποῖο νά παραμερίση τήν ὑπάρχουσα τάξη τῶν πολιτευτῶν πού νοιάζονται μόνο γιά τήν καριέρα τους καί τά προσωπικά τους συμφέροντα. Νά δώση ἕνα νέο ἦθος στήν πολιτική ζωή, μέ τήν ἀνιδιοτέλεια μέ τήν ὁποίαν οἱ Φιλικοί προετοίμασαν τήν Ἐπανάσταση τοῦ ’21.

Ἄν καί ἐμεῖς τοῦ ΚΣΜ δέν πάψαμε νά εἴμαστε σοσιαλιστές, εἴδαμε τήν ἀνάγκη τό Καινούργιο Κόμμα νά μήν περιορισθῆ στούς ὁμοϊδεᾶτες μας, ἀλλά νά ἔχη τίς πόρτες του ἀνοιχτές σέ ὅσους ἤθελαν νά ἐργαστοῦν γιά τήν ἀνανέωση καί τήν ἐξυγίανση τῆς πολιτικῆς ζωῆς.

Ὡς πρός δέ τήν γραμμή τοῦ Καινούργιου Κόμματος θά ἔπρεπε νά μείνη ἐλεύθερη ἀπό περιορισμούς οἰκονομικῆς φιλοσοφίας. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, στήν ὁποίαν θέλουμε νά μετέχουμε, εἶναι στήν πλειοψηφία τῶν παραγόντων της συντηρητική, μᾶς ἔχει ἐπιβάλει μέ τό Μνημόνιο μέτρα σκληρά γιά τήν λαϊκή βάση, στά ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νά ἀντισταθοῦμε. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἔχουμε δικό μας συμφέρον νά ἐνισχύσουμε τήν ἰδιωτική ἐπιχειρηματικότητα καί ἕνα ἄλλα ἄμεσο συμφέρον νά μήν πέση πιό κάτω ἀκόμη τό βιοτικό ἐπίπεδο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ἐδῶ πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι στήν προηγούμενη διεθνῆ κρίση τοῦ 1929 οἱ περισσότερες κυβερνήσεις προσπάθησαν νά τήν πολεμήσουν μέ τόν περιορισμό τῶν δαπανῶν. Ἀπέτυχαν. Ἐκεῖνες πού ἀκολούθησαν τήν πρόταση τοῦ ἀξεπέραστου οἰκονομολόγου Κέϋνς καί καταπιάστηκαν μέ μεγάλα δημόσια ἔργα, ἔβαλαν τίς τράπεζες νά ἀνοίξουν τά θησαυροφυλάκιά τους καί νά δώσουν δάνεια γιά νά χρηματοδοτήσουν τήν ζήτηση, ἐνίκησαν τήν κρίση.

Αὐτοί ἀποτελοῦν ἱστορία, πού μπορεῖ νά διαβάση ὁ καθένας πού ἀνοίγει τά συγγράμματα τῆς θεωρητικῆς οἰκονομικῆς. Τό ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης δέν ἐφαρμόζει τά διδάγματα τῆς κρίσης τοῦ 1929 ὀφείλεται στήν νεοφιλελεύθερη οἰκονομική φιλοσοφία της. Εὐνοεῖ τό μεγάλο κεφάλαιο καί ἐπιδιώκει τήν ἐξυγίανση τῆς οἰκονομίας μέ τόν περιορισμό τῆς ἀγοραστικῆς δύναμης τῶν λαϊκῶν τάξεων.

Μέ τά δεδομένα τῆς σημερινῆς κατάστασης, σκεφθήκαμε τήν κυβέρνηση τοῦ Καινούργιου Κόμματος νά πλέη προσεκτικά ἀνάμεσα σέ σκόπελους καί σέ ὑφάλους καί νά κάνη ὅταν χρειάζεται ἀπότομη στροφή.

Τό κάλεσμα

Αὐτός πού διάβασε τήν προηγούμενη παράγραφο, πιθανόν νά ἀπόρησε μέ τήν σκέψη ὅτι τό Καινούργιο Κόμμα μποροῦσε ὄχι μόνον νά ἱδρυθῆ, ἀλλά νά ἀποτελέση τήν νέα κυβέρνηση. Δέν ὑπάρχει στόν τόπο αὐτό ἄλλο τέτοιο προηγούμενο. Ἀλλά καί ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τίς προηγούμενες.

Ὑπάρχει τό ἰντερνέτ, τό ὁποῖο φέρνει, μέ ἕνα μηδαμινό κόστος, σέ ἄμεση ἐπαφή τούς ἀνθρώπους. Σέ μιά στιγμή γίνονται χιλιάδες ἄλλοι, λῆπτες τοῦ μηνύματός σου. Καί αὐτό ἔχει μιά πολλαπλασιαστική ἐνέργεια. Ἡ ἀπαξίωση τῆς τάξης τῶν πολιτευτῶν στήν πλειοψηφία τῆς κοινῆς γνώμης εἶναι δεδομένη. Τό ζήτημα ἦταν νά ἀναπτυχθῆ ἡ θέληση γιά τήν καθοριστική ἀλλαγή.

Τό ΚΣΜ  ἀπευθύνθηκε σέ ὅλες τίς ὁμάδες πού ἔχουν ἐκφράσει παρόμοιες ἐπιδιώξεις μέ τό δικό μας στόχο γιά τό Καινούργιο Κόμμα. Ἔγιναν διάφορες ἐπαφές καί τελικά στίς 4 Φεβρουαρίου μιά δημόσια συνάντηση στήν ὁποίαν προσῆλθαν οἱ ἀντιπρόσωποι ἑνός κόμματος πού ἔχει πάρει τήν ἐπωνυμία ¨Δημοκρατικοί¨, μιᾶς ἄλλης ὁμάδας πού στόχευε στήν ἀνάσταση τοῦ ΚΟΔΗΣΟ, τῶν συνεχιστῶν τῆς ΕΔΗΚ καί φερομένων ὡς ἐκπροσώπων διαφόρων ἄλλων ὁμάδων.

Ἔχοντας λάβει εἰδική ἐντολή ἀπό τό Δ.Σ. τοῦ ΚΣΜ, ὁ συντάκτης τοῦ παρόντος ἔκανα μιά πρόταση προγραμματικῶν στόχων τῆς κοινῆς προσπάθειας καί περιέγραψα τά χαρακτηριστικά τοῦ Καινούργιου Κόμματος, γιά τό ὁποῖο μιλᾶμε.

Κύριο γνώρισμα του νά εἶναι τό ἦθος καί ἡ ἀνιδιοτέλεια πού εἶχαν ἐκεῖνοι πού ἔφτιαξαν τήν Φιλική Ἑταιρεία, ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας.

Ἡ πόρτα τοῦ Καινούργιου Κόμματος νά εἶναι ἀνοιχτή σέ ὅλους, πού ἀποδέχονται τίς ἀρχές καί τόν σκοπό του. Κατ’ἀνάγκην ὅμως κλειστή σέ ὅσους ἔχουν ἐκτεθῆ μέ τήν συμμετοχή τους στά ὑφιστάμενα πολιτικά κόμματα, τά ὁποῖα δυσπιστεῖ ὁ ἑλληνικός λαός.

Τό Καινούργιο Κόμμα νά μήν εἶναι μιά ὁμοσπονδία ὁμάδων, πού θά σέρνουν ἡ καθεμία τήν δική της παράδοση, τήν ἐσωτερική της νομιμοφροσύνη κλπ. Τό Καινούργιο Κόμμα νά δημιουργηθῆ ἐκ τῶν κάτω ἐξ ὑπαρχῆς. Οἱ ὁμάδες ἀπό τίς ὁποῖες θά προσέλθουν τά μέλη του νά διατηρήσουν ἐφ’ ὅσον τό θέλουν τήν ἰδιαίτερη ὑπόστασή τους, ἀλλά νά ὑποστηρίζουν τήν προσπάθεια τοῦ Καινούργιου Κόμματος. Σ’αὐτό θά ἔπρεπε νά ἐγγραφοῦμε ὅλοι ὡς ἄτομα καί μέ τήν δέσμευση ὅτι δέν θά ψηφίζουμε σ’αὐτό μέ βάση τίς παλαιές φιλίες μας. Μιά πολύ μικρή ἐπιτροπή, γιά πρακτικούς λόγους, νά βάλη μπροστά τήν διαδικασία τῆς συγκρότησης τοῦ Καινούργιου Κόμματος.

(Ἐδῶ πρέπει νά σημειωθῆ, ὅτι ἡ ἐπωνυμία ¨Καινούργιο Κόμμα¨ ἦταν ἐνδεικτική. Τήν πρότεινε τό ΚΣΜ διότι θεωροῦσε, ὅτι ἐκφράζει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο τό αἴτημα μιᾶς ἀνανεωτικῆς πολιτικῆς τῆς χώρας. Ἄν ὑπῆρχε μιά καλλίτερη σκέψη γιά τήν ἐπωνυμία θά τήν δεχόμαστε πρόθυμα.)

Στίς 4 Φεβρουαρίου στήν αἴθουσα πού χρησιμοποιεῖ τό ΚΣΜ τίς Δευτέρες, ὁ Θόδωρος Πολυζωϊδης, ἱδρυτικό μέλος τοῦ ΚΣΜ καί μετέπειτα πρόεδρος τοῦ κόμματος πού λέγεται ¨Δημοκρατικοί¨, ὁ Γιάννης Καρακασίδης, παλαιό στέλεχος τοῦ ΚΟΔΗΣΟ καί πρόεδρος σήμερα μιᾶς ὁμάδας πού ἐπιγράφεται ¨Ἰσχυρή Ἑλλάδα – Δημοκρατικό Κίνημα¨ καί ἐγώ ἐκ μέρους τοῦ ΚΣΜ, δηλώσαμε στό ἀκροατήριο τήν ἀπόφαση τῶν τριῶν αὐτῶν ὀργανώσεων πού ἐκπροσωπούσαμε γιά τήν συγκρότηση τοῦ κόμματος, πού θά ἐπωμιζόταν τήν προσπάθεια νά κάνη τήν χώρα νά σταθῆ ξανά στά πόδια της.

Δυστυχῶς ἐνῶ ἔθεσα πρός συζήτηση τά πρακτικά θέματα πού πρέπει νά ἀντιμετωπίση ἡ ἑνιαία προσπάθειά μας – καί παρότι τούς εἶχα κατατοπίσει γι’αὐτά προηγουμένως – οἱ ἄλλοι συνομιλητές δέν εἶχαν προετοιμαστῆ. Περιορίστηκαν σέ γενικές διακηρύξεις καί στήν ἀφήγηση τῆς προηγούμενης ἱστορίας τῶν ὁμάδων τους. Εἴπαμε λοιπόν νά γίνη μιά νέα συζήτηση στίς 18 Φεβρουαρίου γιά νά μποῦμε ἐπί τῆς οὐσίας.

Στίς 6 Φεβρουαρίου τούς πῆρα στό τηλέφωνο γιά μιά προκαταρκτική συνάντηση τῶν τριῶν. Ἀρνήθηκαν αὐτήν τήν συνάντηση. Ὁ ἕνας εἶπε, ὅτι εἶχε ἐνεργήσει χωρίς νά εἶναι ἐξουσιοδοτημένος καί ἔπρεπε νά λάβη τήν ἐξουσιοδότηση τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου τοῦ κόμματός του. (Δέν μοῦ τηλεφώνησε ἔκτοτε, γιά νά μοῦ πῆ ἔστω τό ¨ὄχι¨.) Ὁ ἄλλος μοῦ ἀπάντησε ὅτι χρειάζεται τήν ἑβδομάδα αὐτή νά συνεννοηθῆ ἐκ νέου μέ τούς δικούς του καί πάντως στίς 18 θά βρισκόταν στό ἐξωτερικό.

Ἡ συγκέντρωση τῆς 18^ης Φεβρουαρίου ἦταν χειρότερη ἀπό τήν προηγούμενη. Ἄτονη ἡ συζήτηση. Μετατέθηκε λοιπόν ἡ διεξαγωγή της γιά τήν Δευτέρα 4 Μαρτίου. Ἀλλά τό βράδυ ἐκεῖνο ὁ Γιῶργος Βερνίκος, ἔξοχος ἀντιστασιακός κατά τῆς Χούντας καί ὑπηρεσιακός ὑπουργός πρίν ἀπό λίγους μῆνες, τόν ὁποῖον εἴχαμε ἐκτιμήσει οἱ περισσότεροι ὡς τόν ἐπικεφαλῆς τοῦ Καινούργιου Κόμματος, ἔλειπε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου τοῦ εἶχε ζητήσει ὁ πρωθυπουργός νά τόν συνοδεύση στήν ἑλληνοτουρκική συνάντηση.

Εἴχαμε λοιπόν μιά ἀναιμική συζήτηση ἐκεῖνο τό βράδυ καί συμφωνήσαμε νά συνεχισθῆ τήν ἑπόμενη ἡμέρα, τήν Τρίτη 5 Μαρτίου. Σ’αὐτήν κατά πρόσκληση τοῦ Χαράλαμπου Μακρυγιώργου - ὁ ὁποῖος τόν προηγούμενο καιρό πάσχιζε γιά τήν ἀναβίωση τοῦ ΚΟΔΗΣΟ, ἀλλά ὑποστήριζε πλέον τήν δημιουργία νέου κόμματος μέ ἐπικεφαλῆς τόν Γιῶργο Βερνίκο - ἀνέβηκαν στήν ἕδρα τοῦ προεδρείου ὅλοι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ὁμάδων πού προσῆλθαν στήν συγκέντρωση. Ἔγινε ἕνα μικρό χάος. Ὁ Βερνίκος εἶπε πώς δέν μπορεῖ νά παίξη τόν ρόλο ἀρχηγοῦ κόμματος. Ὁ πρόεδρος τοῦ ΚΣΜ, Λέανδρος Σλάβης, προσπάθησε νά ἐξηγήση τήν πρόταση τοῦ ΚΣΜ. Ἡ ὀχλαγωγία δέν τόν ἄφησε νά συνεχίση.

Κατέρρευσε λοιπόν ἡ κοινή προσπάθεια.

Πολλά εἶναι τά δυσάρεστα πού γράφω τώρα. Χρειάστηκε ὅμως αὐτός ὁ ἀπολογισμός γιά νά ξέρουν τί ἔγινε, οἱ πολυάριθμοι φίλοι πού ἐστήριξαν τήν προσπάθεια γιά τό Καινούργιο Κόμμα. 

Τί κάνουμε τώρα

Ὅταν μετά τήν ἔκτακτη Γενική Συνέλευση μας τοῦ Μαϊου στραφήκαμε γιά τήν συγκρότηση τοῦ Καινούργιου Κόμματος στόν κύκλο τῶν ὁμάδων πού διακήρυσσαν παραπλήσια πράγματα μέ μᾶς, συναντήσαμε μεγάλη προθυμία νά μετάσχουν, ἐγκαταλείποντας λάβαρα, ἱεραρχίες καί ἰδιαιτερότητες. Διότι δικαίως εἶχαν καταθορυβηθῆ ἀπό τήν πρόσφατη ἄνοδο τοῦ ἐκλογικοῦ ποσοστοῦ τοῦ Σύριζα, πού ἀποτελεῖ ἕναν πολυδιάστατο κίνδυνο γιά τήν Ἑλλάδα.

Στίς ἐκλογές ὅμως πού ἀκολούθησαν, ἡ δύναμη τοῦ Σύριζα ὑποχώρησε, καί οἱ ὑποψήφιοι συνιδριτές μας στήν συγκρότηση τοῦ Καινούργιου Κόμματος ἄρχισαν πάλι νά προβάλλουν ὁ καθένας τή συνταγή του καί τόν ἑαυτό του.

Νά περιμένουμε, ὅτι θά ἀνακτήσουν τήν προθυμία τους γιά ἕνα Καινούργιο Κόμμα, ἄν στίς μέλλουσες ἐκλογές ὁ Σύριζα μέ τούς Ἀνεξάρτητους Ἕλληνες, μέ τούς ὁποίους ἄρχισε νά συνεργάζεται, στριμώξη τό σημερινό κυβερνητικό σχῆμα; Σέ κάθε περίπτωση, ἐμεῖς τοῦ ΚΣΜ θά ἀκολουθήσουμε τό Καινούργιο Κόμμα ἄν θά εἶναι ὄντως καινούργιο καί ἑνιαῖο. Πολλά τέτοια σχήματα δέν μᾶς λένε τίποτα.

Συνεχίζουμε λοιπόν τίς Δευτέρες μας ὅπως ἔχουν καθιερωθεῖ. Τίς μέν μέ διαλέξεις/συζητήσεις πάνω στήν οἰκονομία, τήν ἱστορία, τά κοινωνικά προβλήματα κλπ κλπ. Τίς δέ γιά Πολιτική Συζήτηση πού θά ἐξετάζει κριτικά τήν ἐπικαιρότητα.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Ο αδιόρθωτος παράγων (οι κρατικοί μηχανισμοί ως τροχοπέδη της ανάπτυξης)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 165/Απρίλιος 2013)

 

Η χώρα δεν στερείται παραγωγικών δυνάμεων. Ούτε επιχειρηματικού πνεύματος. Το αποδεικνύει η επιτυχία πολλών ξενιτεμένων Ελλήνων. Το αποδεικνύουν και οι εξαγωγικές επιδόσεις πολλών ελληνικών επιχειρήσεων. Το αποδεικνύει, ως πιο χειροπιαστό παράδειγμα, και το εντυπωσιακό γεγονός ότι, μόλις εντοπίσθηκε ένα μικρό “παραθυράκι” της κοινοτικής νομοθεσίας που ευνοεί τις τοπικές μικρο-ζυθοποιΐες, η χώρα βρέθηκε με πάνω από είκοσι μάρκες ελληνικής μπύρας που προσφέρουν στο κοινό πάνω από τριάντα τύπους “κρίθινου οίνου”! Μερικές δε εξάγουν το προϊόν τους ακόμα και σε χώρες που φιλοξενούν κραταιά ονόματα του κλάδου.

Η χώρα δεν στερείται φιλόπονου εργατικού δυναμικού όλων των επιπέδων. Το αποδεικνύει η εξέλιξη πολλών μεταναστών που δούλεψαν σκληρά ωσότου φτάσουν στην κορυφή. Το αποδεικνύουν οι μαρτυρίες πολλών ξένων που πέρασαν με επαγγελματική αποστολή από την χώρα. Το αποδεικνύουν, πάλι ως πιο χειροπιαστό παράδειγμα, και οι πρόσφατες δηλώσεις του Φου Τσενγκ Κιου, του γενικού διευθυντή της εταιρείας «Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιώς Α.Ε.», που ίδρυσε η κινεζική «COSCO», στην εφημερίδα «Le Monde», το σχετικό άρθρο της οποίας “θάφτηκε” για ευνόητους λόγους από τα ντόπια μέσα δήθεν ενημέρωσης (τουτέστιν συσκότισης) της κοινής γνώμης. Είπε, λοιπόν, ο “Κάπταιν Φου” για τους έλληνες εργαζόμενους της επιχείρησης: «Είμαστε μόλις επτά Κινέζοι σε σύνολο προσωπικού διακοσίων εβδομήντα ατόμων της Cosco. Είναι εξαιρετικοί και εργάζονται σκληρά.». Ο δε αναπληρωτής του Ζανγκ Ανμίνγκ δεν δίστασε να μιλήσει εξίσου επαινετικά και για τους εγχώριους υπεργολάβους της επιχείρησης: «Όλοι οι κατασκευαστές μας είναι έλληνες. Είναι πολύ καλοί. Δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση· βρίσκονται μάλιστα μπροστά από το χρονοδιάγραμμα.».

Αν, όμως, τόσο το “πνεύμα” όσο και το “σώμα” είναι πρόθυμα, τότε γιατί αυτή η έρμη η ανάκαμψη δεν λέει να καταδεχτεί να “πατήσει” και λίγο Ελλάδα; Απλούστατα, γιατί για να την θυμηθεί το “πνεύμα” και το “σώμα” δεν φτάνουν. Χρειάζεται και κάτι άλλο· χρειάζεται και “χρήμα”, δηλαδή επενδύσεις. Επειδή δε δημόσιο χρήμα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ή, μάλλον, όσο υπάρχει διατίθεται για την μακροημέρευση αντιπαραγωγικών κρατικών δομών και επειδή το ιθαγενές ιδιωτικό στέρεψε γεμίζοντας τον κρατικό «Πίθο των Δαναΐδων», χρειάζεται να έρθει χρήμα απ’έξω.

Πως, όμως, να προσελκυσθεί αυτό το χρήμα όταν όσοι το αποτόλμησαν «βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή» που πήραν την απόφαση; Οι κακόβουλοι (ψευδο)αριστεροί, οι δήθεν ευαίσθητοι οικολόγοι, η ουσιαστική αρνησιδικία της δικαιοσύνης και η απύθμενη γραφειοκρατία δεν τους αφήνουν σε χλωρό κλαδί, ακόμα και τώρα που οι κυβερνήσεις «τάζουν λαγούς και πετραχήλια» σε όποιον φέρει τα “ζεστά λεφτουδάκια” του στη χώρα.

Οι επίβουλη ιδιόμορφη αριστερά του τόπου, αν δεν λοιδορεί ως «λαμόγια» ή «γκάνγκστερς» τους επίδοξους επενδυτές, τους απειλεί αναίσχυντα ότι «θα χάσουν τα λεφτά τους» αν επενδύσουν στον τόπο.

Οι κατά πλειοψηφίαν ανειλικρινώς υπερευαίσθητοι σε θέματα περιβάλλοντος βάζουν του κόσμου τις τρικλοποδιές σε όποιον θέλει να ασκήσει μία δραστηριότητα. Η κακοπροαίρετη προδιάθεσή τους αναδεικνύεται περίτρανα ότι σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων της δυναμικής παρέμβασής τους προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους την τελευταία στιγμή, χωρίς μία αντιπρόταση για τήρηση πιο αυστηρών κανόνων κ.λπ., αλλά με αίτημα την ακύρωση της επένδυσης ή την έναρξη διαλόγου από μηδενική βάση, δηλαδή την παραπομπή του στις «ελληνικές καλένδες». Από το στόχαστρό τους πέρασαν όλα τα μεγάλα έργα των τελευταίων ετών, ακόμα και το πιο αποτελεσματικό συγκοινωνιακό έργο κατά της ατμοσφαιρικής ρύπανσης: το μετρό!

Παράλληλα, τα ίδια ακριβώς και κατ’επίφασιν αριστερά ή οικολογικά κέντρα παρασύρουν «βγάζοντας απέξω την ουρά τους» μια (συχνά μειοψηφική) μερίδα αφελών, αδαών ή υστερόβουλων περιοίκων σε δυναμικές κινητοποιήσεις που τρομοκρατούν όποιον αποτολμήσει να τους αγνοήσει με στόχο να το μετανιώσει και «να μαζέψει τα μπογαλάκια του» πριν είναι αργά (για αυτόν). Τα πρόσφατα γεγονότα στις Σκουριές και στην Ιερισσό με στόχο τα μεταλλεία χρυσού αποτελούν αδιάψευστο τεκμήριο.

Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύονται την αδυναμία έκδοσης δικαστικών αποφάσεων σε εύλογο χρονικό διάστημα και με διαδοχικές προσφυγές και αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, με επιχειρήματα που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια της απλής φαιδρότητας. Έτσι, όμως, το τελικό «καλώς έχει» έρχεται όταν είτε η επένδυση έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις είτε η υπομονή του υποψήφιου επενδυτή έχει εξαντληθεί είτε έχουν συμβεί και τα δύο μαζί. Αυτή τη στιγμή εκκρεμεί η εκδίκαση προσφυγών ακόμα και του 2007! Από μια άλλη σκοπιά, μερικές φορές δικαστικές αποφάσεις προκαλούν εύλογες απορίες για τη λογική τους, καθώς μπλοκάρουν από μόνες τους επενδύσεις. Όπως, πρόσφατα, στην περίπτωση της εκμετάλλευσης δημοσίου ακινήτου στην Κασσιόπη της Κέρκυρας, επειδή το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η μετακίνηση ενός ραντάρ του Πολεμικού Ναυτικού ενέχει κινδύνους για την εθνική ασφάλεια που προέχει του δημοσίου συμφέροντος. Και τούτο παρότι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, το Πολεμικό Ναυτικό, όχι μόνο είχε συμφωνήσει για την μεταφορά, αλλά είχε θεωρήσει ότι η νέα θέση του ραντάρ πλεονεκτεί σε σχέση με την τωρινή!

Τέλος, η γραφειοκρατία παρακινεί κάθε σώφρονα επενδυτή να «το σκεφτεί δυο φορές» πριν ξεκινήσει για το “Πρότυπο (Χαρτο)Βασίλειο”. Το ότι η «fast track» ίδρυση επιχειρήσεων δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα δεν οφείλεται σε δικές της αδυναμίες, αλλά, μεταξύ άλλων, και στο ότι άφησε ανέπαφη την μετά την σύσταση γραφειοκρατία.

Θα είχε, ωστόσο, λάθος να νομίσει κανείς ότι οι συμπληγάδες που εμποδίζουν την έλευση της παραγωγικής ανάπτυξης περιορίζονται σε αυτούς τους παράγοντες. Παρεμβαίνει ένας ακόμα, ίσως ο πιο ύπουλος και, ως εκ τούτου, επίφοβος: ο κρατικός μηχανισμός που έχει επιφορτισθεί να της ανοίξει τον δρόμο προωθώντας ορισμένα μεγάλα αναπτυξιακά προγράμματα. Πολλές από τις αλλεπάλληλες πρόσφατες αποτυχίες οφείλονται σ’αυτόν. Κάτι το αναπόφευκτο όταν τον στελεχώνουν άτομα που διακατέχονται από ιδεοληψίες κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, άτομα που επιδιώκουν συνειδητά και απροκάλυπτα την υπονόμευση του αναπτυξιακού έργου (χωρίς να τα ενοχλεί κανείς!), άτομα που φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους οπουδήποτε, άτομα που απεχθάνονται το ξεβόλεμα που συνεπάγονται οι αλλαγές, άτομα που δεν θέλουν να χάσουν το διαφέντεμα του μετεριζιού τους (και τα κάθε είδους παράφερνά του), άτομα τελείως ακατάλληλα για τα καθήκοντα που τους αναθέτουν, άτομα που δεν συναισθάνονται ή δεν συμμερίζονται την κρισιμότητα της κατάστασης…

Έτσι, άγνοια, υστεροβουλία, δόλος, ανευθυνότητα, ευθυνοφοβία, ανικανότητα διαφόρων αρμοδίων ή ένα μίγμα από αυτά ακυρώνουν ακόμα και τις πιο φιλότιμες προσπάθειες εκείνων που θέλουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Το κατορθώνουν άλλοτε κωλυσιεργώντας, άλλοτε θέτοντας ανεφάρμοστους όρους, άλλοτε προβάλλοντας μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, άλλοτε παρεμβάλλοντας απαγορευτικές διατάξεις…

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα μεγάλης επένδυσης της Δ.Ε.Η. σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που είχε εξαγγείλει «μετά φανών και λαμπάδων» πρώην πρωθυπουργός. Αφού εκδήλωσαν ενδιαφέρον καμιά εικοσαριά επιχειρηματικές συμπράξεις, αφού επιλέχθηκαν δεκαέξι από αυτές και αφού δόθηκαν αλλεπάλληλες παρατάσεις, η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» Δ.Ε.Η. δεν ευδόκησε να παραλάβει ούτε μία προσφορά! Σε αυτό δεν έφταιγε μόνον η κακή οικονομική συγκυρία. Στην αποτυχία συνέβαλαν και ορισμένες προϋποθέσεις που είχαν θέσει προφανώς αυτοί που δεν βλέπουν με καλό μάτι την υπεισέλευση ιδιωτών στο “δοβλέτι” τους, όπως το ότι μετά από μία 11ετία από την υπογραφή της σχετικής σύμβασης η Δ.Ε.Η. θα είχε το δικαίωμα να εξαγοράσει μέρος της συμμετοχής των ιδιωτών και να ασκεί εκείνη τη διαχείριση της κοινής επιχείρησης. Μ’άλλα λόγια να αφήσουν οι ιδιώτες που θα έχουν βάλει τα κεφάλαιά τους και θα έχουν πάρει ή εγγυηθεί τα αναγκαία δάνεια να περάσει η διαχείριση στον (συν)διοικητή της Δ.Ε.Η. κύριο Φωτόπουλο ή στο οποιοδήποτε (tale quale) κουμάσι που θα βρίσκεται τότε στη θέση του. Προφανώς, ο στόχος δεν ήταν η αναζήτηση επενδυτή, αλλά (κατά την ευπρεπέστερη έκφραση) “κορόιδου”!

Το χειρότερο είναι ότι, ενώ η παθογένεια είναι γνωστή, δεν γίνεται τίποτε για να θεραπευθεί. Απεναντίας, καταβάλλεται προσπάθεια να «μην θιγούν τα κακώς κείμενα», καθώς, φαίνεται, κρίνεται ως ανήκεστος. Αυτό καταδεικνύει και το όσο γίνεται πιο πρόσφατο κρούσμα. Διακομματική τροπολογία έδωσε “συγχωροχάρτι” σε απευθείας αναθέσεις δημοσίων συμβάσεων επειδή «η υποχρέωση ελέγχου από την Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων καθυστερεί την υλοποίηση αναπτυξιακών δράσεων». Όντως, ο έλεγχος όλων των συμβάσεων από την ΕΑΑΔΗΣΥ είναι χρονοβόρος και αντιπαραγωγικός, ιδιαίτερα για δράσεις που πρέπει να ολοκληρωθούν μέσα σε ασφυκτικές προθεσμίες. Αντί, όμως, να θεσμοθετηθούν ταχείες διαδικασίες ελέγχου που να ανταποκρίνονται στις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας και προτεραιότητες για ελέγχους επειγουσών υποθέσεων, προτιμήθηκε η παράκαμψη μιας χρησιμότατης για το δημόσιο συμφέρον αρχής για να μην διαταραχθούν οι ράθυμοι ρυθμοί του κρατικού μηχανισμού!

Το δε χείριστο είναι ότι αυτή η ανοχή δεν περιορίζεται στους πολιτικο-κομματικούς κύκλους που, όπως είναι εύλογο, έχουν ακατάλυτους δεσμούς με το πελατειακό κράτος που δημιούργησαν. Επεκτείνεται και έξω από αυτούς. Είναι χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η άποψη δημοσιογράφων ότι η πρόβλεψη των συμβάσεων των (εν υπνώσει εδώ και τρία χρόνια) αυτοκινητοδρόμων για συντέλεση απαλλοτριώσεων και αρχαιολογικών ερευνών μέσα σε τακτές προθεσμίες δεν ήταν εφικτή και ότι, όπως υπονοείται, έγινε δεκτό για να καταβάλλονται αποζημιώσεις για τις καθυστερήσεις. Ακόμα και αν ήταν έτσι – που δεν είναι, όπως είναι εύκολο να αποδειχθεί, αλλά δεν είναι του παρόντος – το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να ήταν αυτό που διαφαίνεται, η προσαρμογή δηλαδή των χρονοδιαγραμμάτων στους ρυθμούς των κρατικών μηχανισμών, αλλά η προσαρμογή των τελευταίων στους ρυθμούς που επικρατούν διεθνώς και επιβάλλονται για την έξοδο της οικονομίας της χώρας από το τέλμα, στο οποίο έχει κολλήσει.

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, η εντύπωση ότι η παθογένεια των κρατικών μηχανισμών είναι ανίατη και ότι οι πάντες πρέπει να την θεωρούν ως δεδομένη έχει προσβάλει ένα κοινό πολύ ευρύτερο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Και αυτό δυσχεραίνει αφάνταστα την καταπολέμησή της!

Λ. ΕΥΔΟΞΟΣ: Απόηχοι της Επικαιρότητας ("Η άλλη όψη")

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 165/Απρίλιος 2013)

Δεν είναι σπάνιο «τα φαινόμενα» να «απατούν». Μ’άλλα λόγια είτε να αναδίδουν μία εικόνα που δεν ανταποκρίνεται, άμα την καλοεξετάσει κανείς, στην πραγματικότητα είτε να μην δίνουν μια συνολική εικόνα, συσκοτίζοντας κάποιες πτυχές της πραγματικότητας.

Η άλλη όψη (1)

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την προοπτική “κουρέματος” των δανείων των Ελλήνων από τις τράπεζες. Η πρώτη αντίδραση είναι θετική: ελαφρύνει το βάρος πολλών νοικοκυριών που βρίσκονται σε δύσκολη έως δεινή θέση και, ταυτόχρονα, εναρμονίζεται με την αποστροφή που νιώθουν πολλοί για το “ληστρικό” τραπεζικό σύστημα που παρέσυρε απονήρευτους συν-έλληνες σε αλόγιστο και ασύμβατο σε σχέση με το εισόδημά τους και την επαγγελματική τους σταθερότητα/αβεβαιότητα δανεισμό.

Μια τέτοια στάση προϋποθέτει ευπιστία και ολιγόνοια από την πλευρά των δανειοληπτών, οι οποίες, σ’αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αμβλύνουν την ευθυκρισία τους και να βαρύνουν και στη σημασία της ψήφου των.

Πέρα, όμως, από αυτό, όπως και κάθε άλλο μέτρο διευκόλυνσης (π.χ. εξόφλησης φόρων ή ασφαλιστικών εισφορών), είναι κατάφωρα άδικο για τους νουνεχείς και συνεπείς πολίτες, τα “κορόιδα” σύμφωνα με την ορολογία της πιάτσας!

Γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο ανεγκέφαλος ή ο πονηρός που πήρε δάνειο χωρίς να έχει εξασφαλίσει την αποπληρωμή του βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από αυτόν που ζύγισε τα υπέρ και τα κατά και αποφάσισε να μην το τολμήσει γιατί διαπίστωσε ότι δεν θα βγαίνει, ενώ, αν ήξερε ότι θα του κοστίσει λιγότερο, θα το αποτολμούσε και αυτός.

Η άλλη όψη (2)

Μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να καταδίκασε την καταστροφική επιδρομή στις εγκαταστάσεις εξόρυξης χρυσού στην Χαλκιδική, αλλά η δικαιολόγηση των προφάσεων των επιδρομέων με τον χαρακτηρισμό ως “εθνικού εγκλήματος” της συγκεκριμένης μεταλλευτικής δραστηριότητας και η στηλίτευση των μεθόδων των ανακριτικών αρχών, αφαιρεί το “φύλλον συκής” της καταδίκης.

Σε συνδυασμό δε με την προπέτεια επιφανούς στελέχους της που χαρακτήρισε «διεθνή λαμόγια και σακαφλιάδες» τους εν δυνάμει ξένους επενδυτές στη χώρα, απέδειξε για μια ακόμα φορά – αν και δεν χρειαζόταν – ότι οι οικολογικές, περιβαλλοντικές, αρχαιολογικές κ.ά. ευαισθησίες της δεν είναι παρά προφάσεις (εν αμαρτίαις).

Στην πραγματικότητα, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιθυμεί καμία επενδυτική δραστηριότητα. Απλά, επενδύει πολιτικά στην οικονομική εξαθλίωση του πληθυσμού, στην οποία τον οδηγεί η απραξία.

Η άλλη όψη (3)

Η μεταφορά των απορριμμάτων της Πελοποννήσου στους κατάλληλους χώρους υποδοχής της Αττικής έδωσε διέξοδο στις τοπικές δημοτικές αρχές ορισμένων περιοχών του Μοριά που είχαν επί ένα περίπου μήνα σταματήσει την αποκομιδή τους επειδή είχαν κλείσει οι τριάντα δύο (!) παράνομες χωματερές τους. Με αυτόν τον τρόπο απαλλάχτηκαν οι κάτοικοι της Τρίπολης, της Ερμιόνης και άλλων καλλικράτειων δήμων από την μπόχα και τα μικρόβια.

Η λύση που επιλέχθηκε, όμως, έχει και τη ζοφερή πλευρά της. Ή, μάλλον, έχει και τις ζοφερές πλευρές της. Αμβλύνει την πίεση που υφίσταται η απαράδεκτη τοπική αυτοδιοίκηση να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα που χρονίζει, με ευθύνη της, δεκαετίες. Καλομαθαίνει τις συνυπεύθυνες (τόσο γιατί αυτές ψηφίζουν τις ένοχες τοπικές αυτοδιοικήσεις όλων των επιπέδων, όσο και γιατί οι ίδιες παρεμβάλλουν συνεχώς προσκόμματα στην αντιμετώπιση του προβλήματος) τοπικές κοινωνίες στην λύση του φορτώματος των οχληρών λειτουργιών σε καλόβολους(;) γείτονες. Επιβαρύνει την ελληνική οικονομία με τσουχτερά πρόστιμα και την ελληνική κοινωνία, την ώρα που την έχει γονατίσει η λιτότητα, με το απαράδεκτο και δυσβάσταχτο κόστος της μεταφοράς.

Η άλλη όψη (4)

Όπως ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Εργασίας (Κοινωνικής Ασφάλειας & Πρόνοιας ή όπως αλλιώς αποκαλείται κατά τις επιταγές της αδολεσχίας της εκάστοτε εντυπωσιοθηρίας) 53.694 συνταξιούχοι δεν απογράφηκαν παρά τις διαδοχικές αναβολές και διευκολύνσεις. Μεταγενέστερη, πάντως, πληροφορία τους περιόρισε σε 51.551. Μόνον δε αυτοί στοίχιζαν στο κράτος περί τα 420 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, δηλαδή πολύ περισσότερα από διάφορα επώδυνα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Επειδή δε τόσο το φαινόμενο όσο και η κάθε μεμονωμένη περίπτωση έχουν το παρελθόν τους, εύλογα μπορεί να υπολογιστεί ότι το κόστος με βάθος 20ετίας ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 8,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιπροσωπεύει δηλαδή το 3,2% του προ κρίσεως χρέους της χώρας, χωρίς να συνυπολογιστεί η χρηματοοικονομική επιβάρυνση. Ενδέχεται δε να έχει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς, από τις 4.390.378 καταγραφές συνταξιούχων, στις 319.675 τα στοιχεία ήταν ελλιπή ή άκυρα. Συγκεκριμένα, σε 167.364 ήταν κενός ή άκυρος ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης και σε 152.311 ο Αριθμός Φορολογικού Μητρώου. Σε 15.882 μάλιστα ήταν κενοί ή/και άκυροι και οι δύο! Χώρια που είναι υπό εξέταση ακόμα περίπου δέκα χιλιάδες, οι οποίες μπορεί να έπρεπε να είχαν διακοπεί επειδή έχουν μεσολαβήσει γεγονότα (π.χ. γάμοι) που αναιρούσαν τον λόγο χορήγησής των.

Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η ανακοίνωση του υπουργείου και από μία άλλη σκοπιά. Αν σε μία χώρα με πληθυσμό μόλις πάνω από 10 εκατομμύρια χορηγούνται 4,4 εκατομμύρια συντάξεις και αν από τον υπόλοιπο πληθυσμό αφαιρεθούν όσοι είναι ανήλικοι ή σπουδάζουν, καθώς και όσοι απασχολούνται σε παρασιτικούς τομείς, πόσοι είναι αυτοί που απομένουν και εργάζονται παραγωγικά για να ταΐζουν τους υπόλοιπους;

Η άλλη όψη (5)

Στην πρωτοφανή ποινή των ισοβίων καταδικάσθηκε για συνέργεια σε υπεξαίρεση τουλάχιστον 17,9 εκατομμυρίων ευρώ ο εμφανισιακά αψεγάδιαστος πρώην δήμαρχος της συμπρωτεύουσας. Σε οκτώ χρόνια κάθειρξη και δήμευση περιώνυμου ακινήτου του καταδικάστηκε για ψευδείς δηλώσεις “πόθεν έσχες” ο διαβόητος πλέον πάλαι ποτέ παντοδύναμος υπουργός (και παρά λίγο πρωθυπουργός) των “πράσινων” περιόδων της μεταπολίτευσης. Ιδού, λοιπόν, δύο ερανίσματα από την πρόσφατη ειδησεογραφία που πιστοποιούν την διαφθορά στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας του τόπου.

Σύγχρονά τους, όμως, είναι και μερικά άλλα ερανίσματα. Όπως το ότι περίπου 300 με 400 αγρότες από την περιοχή της Θήβας εισπράξανε μέσα σε μία 4ετία (2005 με 2008) επιστροφή Φ.Π.Α. για πλαστά ή εικονικά τιμολόγια ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ. Μεταξύ άλλων είχαν πουλήσει σε οπωροπωλείο της Πρέβεζας κρεμμύδια αξία 1,4 εκατομμυρίων ευρώ, λες και όλη η Ήπειρος ψώνιζε κρεμμύδια από εκεί! Κατάστημα με τροφές κατοικιδίων στον Πύργο, είχε προμηθευτεί κρεμμύδια αξίας 8 εκατομμυρίων ευρώ, λες και στην περιοχή ταΐζουν τα ζωντανά τους καθημερινά στιφάδο! Στο Δημοκρίτειο 129 δικαιούχοι έκρυψαν από την εφορία αμοιβές 1.693.000 ευρώ από προγράμματα ερευνών. 48 αγρότες της Στερεάς εξέδωσαν ή πήραν πλαστά και εικονικά τιμολόγια 22.515.063 ευρώ. Και πάει λέγοντας…

Μια πρώτη αντίδραση είναι ότι με τέτοια ηγεσία τι να περιμένει κανείς ή, όπως λέει ο λαός: «το ψάρι απ’το κεφάλι βρωμάει». Αλλά, όταν διαπιστώνει την έκταση της σήψης, δεν θα έχει άδικο να αναρωτηθεί κατά πόσον: «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Ή, μ’άλλα λόγια, αν το φέρσιμο της ηγεσίας του εξαχρείωσε τον λαό ή ο λαός έκανε διαχρονικά επιλογή ηγεσιών «κατ’εικόνα και ομοίωσίν» του.

Η άλλη όψη (6)

Η χώρα έφτασε στο “παρά πέντε” για την εκταμίευση μιας ακόμα μνημονιακής δόσης και βρέθηκε για άλλη μια φορά απροετοίμαστη. Αιτία; Ποια άλλη από την κυβερνητική δυστοκία για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε καν τους “επίορκους”, όπως – θολώνοντας τα νερά – αποκαλούν εκείνους που υποπέσανε σε παράπτωμα, δεν έχουν βρει τρόπο για να κουνήσουν από τη θέση τους! Οι κυβερνητικοί εταίροι αντιστέκονται, χρονοτριβούν, κωλυσιεργούν ο καθένας με τον τρόπο του, παρά τις πιθανές επιπτώσεις από αθέτηση των υποχρεώσεων. Οι ιδεοληψίες τους, οι αλληλεξαρτήσεις τους και, κυρίως, ο μαξιμαλισμός όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν τους αφήνουν «να βάλουν νερό στο κρασί τους» κι ας κλονίζουν την αξιοπιστία τόσο τη δική τους όσο και της χώρας.

Ως ευαισθησία για την τύχη των εργαζομένων θα μπορούσε να δικαιολογήσει κανείς την στάση του συνόλου του κομματικού φάσματος, αν την ίδια στιγμή δεν δίσταζαν να θεσμοθετήσουν μέτρα που στοιχίζουν τη θέση σε πολλαπλάσια άτομα του ιδιωτικού τομέα, με στόχο να διαφυλάξουν ανέπαφους τους πόρους που συντηρούν τον δημόσιο τομέα. Ήδη η Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε. υπολογίζει ότι μέσα στο 12μηνο θα χαθούν άλλες περίπου 195.000 θέσεις εργασίας στις τάξεις της! Μπορεί να χύνουν προσώρας και για το θεαθήναι μερικά κροκοδείλια δάκρυα για τις εκατοντάδες χιλιάδες που έριξαν εν γνώσει τους στην ανεργία με τα μέτρα τους των ανέργων, αλλά, στη συνέχεια, «καταπίνουν τη γλώσσα τους» και προχωρούν ακάθεκτοι παρακάτω.

Για να αποδειχθεί για μία ακόμα φορά ότι, για σύσσωμη την πολιτική τάξη, μερικοί έλληνες είναι “πιο ίσοι” από τους υπόλοιπους!

Η άλλη όψη (7)

Αυτό, όμως, είναι το κόστος του πελατειακού κράτους, την δημιουργία και την ύπαρξη του οποίου εύλογα και δίκαια επικρίνουν όλες – αντιμνημονιακές και μη – εκφάνσεις της ελληνικής αριστεράς.

Μόνο που και αυτές κολυμπάνε αναίσχυντα στον βούρκο της υποκρισίας, καθώς πλειοδοτούν σε άρνηση, πρωτοστατούν σε κινητοποιήσεις και αγωνίζονται «με νύχια και με δόντια» να κρατηθεί μακριά από τις θυσίες των υπολοίπων αυτό το “πελατειακό κράτος” που τόσο τους ενοχλεί και το μέμφονται!

Για το τι τραβάνε οι άλλοι, αυτοί, δηλαδή, για τους οποίους θα έπρεπε να νοιάζονται κατά προτεραιότητα, εκβάλλουν κάθε φορά μερικές επιφανειακές οιμωγές και το παρακάμπτουν. Για να αποδειχθεί περίτρανα ότι είναι όντως “ταξικά” κόμματα. Αλλά όχι με την κλασική έννοια του όρου, δηλαδή υπέρ της τάξης των εργαζομένων στην αντιπαράθεσή τους έναντι της τάξης των κεφαλαιοκρατών, αλλά – ανομολόγητα – υπέρ των συντεχνιών του δημόσιου τομέα εναντίον της ανυπεράσπιστης κοινωνίας!

Η άλλη όψη (8)

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε η ενέργεια ακροδεξιού βουλευτή να ουρήσει έξω από τα γραφεία τηλεοπτικού σταθμού σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την συνεχή προβολή τουρκικών σήριαλ. Αν και το γιατί στο κατώφλι ενός μόνο από τα κανάλια που έχουν υποκύψει στον πειρασμό είναι ένα ερώτημα, η οργή για την πράξη είναι εύλογη, δίκαιη και κατανοητή.

Όχι, όμως, για όλους. Γιατί σε κάποιους από αυτούς θύελλα αντιδράσεων είχε προκαλέσει και πριν από μερικά χρόνια η ενόχληση ορισμένων από πίνακα εικαστικού που έδειχνε κάποιον να αυνανίζεται μπροστά σε εθνικό ή θρησκευτικό (δεν έχει σημασία) σύμβολο. Τότε είχαν αποκαλέσει την ενόχληση (και την απόσυρση του έργου από την έκθεση «Art Athina») λογοκρισία έργου τέχνης!

Η άλλη όψη (9)

Αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή διάταξη με την οποία ιδιωτικά ακίνητα που συνορεύουν με προς αξιοποίηση ακίνητα του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. θα διέπονταν από τους ίδιους πολεοδομικούς κανόνες. Σωστή εκ πρώτης όψεως η απόσυρση γιατί, συν τοις άλλοις, θα αδικούσε τους ιδιοκτήτες ακινήτων, για τα οποία θα υπήρχαν μικρότερα περιθώρια ανάπτυξης απλά και μόνον επειδή θα βρίσκονταν δυο βήματα παραπέρα.

Από την άλλη πλευρά, όμως, η προνομιακή μεταχείριση των ακινήτων του Δημοσίου που έχουν περιέλθει στη δικαιοδοσία του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. θα έχει δύο αρνητικές συνέπειες. Η πρώτη επειδή θα οξύνει την αντιαισθητική εικόνα του αστικού τοπίου με την πολλοστή καταστρατήγηση των ενιαίων κανόνων ορισμένων αρχιτεκτονικών παραμέτρων (ύψους κ.λπ.).

Η δεύτερη γιατί θα είναι αδύνατον να πεισθεί ο οποιοσδήποτε πολίτης ότι οι περιορισμοί της δόμησης του δικού του οικοπέδου οφείλονται σε αισθητικούς, περιβαλλοντικούς, κοινωνικούς ή ο,τιδήποτε άλλο λόγους, και όχι σε μια με χαρακτήρα τιμωρίας επιδίωξη από το κράτος περιορισμού του οφέλους που μπορεί να αποκομίσει, και να μην προσπαθήσει, ως εκ τούτου, να τους παραβιάσει.

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 165/Ἀπρίλιος 2013)

Η οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη, η οποία λαμβάνει μορφή επιδημίας για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, οι αναμε­νόμενες πολιτικές και οικονομικές εξελί­ξεις στην Κύπρο, η συνέχιση των σκληρών πολιτικών λιτότητας στη χώρα μας ευρέ­θησαν στο επίκεντρο των συζητήσεων του πιο κρίσιμου συνεδρίου της ΓΣΕΕ κατά την τελευταία 20ετία.

Το 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ πού πραγμα­τοποιήθηκε στην ακριτική Αλεξανδρού­πολη προφανώς για να αποφύγουν την με­γάλη δημοσιότητα, χαρακτηρίσθηκε από την πλειοψηφία του «Ιστορικό συνέδριο τομής», το οποίο «θα καθορίσει την πορεία των συνδικάτων και θα επαναπροσδιορί­σει τις πολιτικές δράσεις και παρεμβάσεις τους απέναντι στις πολιτικές της Κυβέρνη­σης, της Τρόικας, της Ευρωπαϊκής Ένω­σης και του νεοφιλελευθερισμού που σα­ρώνουν τη χώρα μας και την Ευρώπη». Αξίζει να σημειωθεί ότι στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη συμμετεί­χαν 430 σύνεδροι, εκλεγμένοι έμμεσα από 130 δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες και ερ­γατικά κέντρα· ως γνωστόν σύμφωνα με το καταστατικό της ΓΣΕΕ κάθε σύνεδρος αντιπροσωπεύει 1.000 εργαζομένους σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Η μείωση των συνέδρων σε σύγκριση με το προτελευταίο συνέδριο ήταν αισθητή και αυτό οφείλεται στην ανεργία, στις εθελούσιες εξόδους, στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, φαινόμε­να πού έχουν συμβάλει στην μείωση των οργανωμένων στα εργατοϋπαλληλικά σω­ματεία. Η μείωση των συνέδρων κατά 60 μέλη καθώς και των εργαζομένων κατά 50.000 χιλιάδες που δεν συμμετείχαν στις προσυνεδριακές εκλογικές διαδικασίες, δείχνει ότι τα συνέδρια της ΓΣΕΕ τα τελευ­ταία χρόνια δεν εκφράζουν τούς σημερι­νούς συσχετισμούς, όχι μόνο αυτούς πού έχουν διαμορφωθεί στους κλάδους και στην επαγγελματική διάρθρωση των εργα­ζομένων, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας μετά την ψήφιση των Μνημο­νίων, αλλά τους συσχετισμούς έχουν αλλά­ξει στους χώρους που ελέγχονται άμεσα από τις κομματικοσυνδικαλιστικές παρα­τάξεις του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΚΚΕ. Πρόκει­ται για χώρους του «Ευρύτερου δημόσιου τομέα» των κατασκευαστικών επιχειρήσε­ων, της κλωστοϋφαντουργίας, των εμπο­ροϋπαλλήλων και των επισιτιστικών επαγ­γελμάτων. Όπως έδειξαν τα αποτελέσμα­τα των εκλογών για την ανάδειξη διοικη­τικών οργάνων στην ΓΣΕΕ, οι δύο παρα­τάξεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) του συνδικαλι­στικού χώρου παρά την συρρίκνωση του δικομματισμού σε εθνικό επίπεδο, διατή­ρησαν την πλειοψηφία παρά τα πλήγματα που εδέχθησαν από τις αποχωρήσεις στε­λεχών τους. Αυτό οφείλεται στους μηχανισμούς ελέγχου στο εργατικό κίνημα που έχουν δημιουργήσει μετά την μεταπολί­τευση αυτές οι παρατάξεις. Οι μηχανισμοί αυτοί προδιαγράφουν την αναπαραγωγή των υπαρχόντων συσχετισμών παρά τις αισθητές απώλειες σε στελεχικό δυναμικό.

Όσον άφορα το άλλοτε κραταιό ΠΑ­ΣΚΕ του ΠΑΣΟΚ, προβεβλημένα στελέχη του έχουν υστέρα από τις τελευταίες βου­λευτικές εκλογές χαλαρώσει ή διακόψει την συνεργασία τους με τα κομματικά όργανα. Η ΠΑΣΚΕ όμως εξακολουθεί να έχει τεράστια αποθέματα δύναμης στις ΔΕΚΟ, όπου κυριαρχούσε κατά τα τελευ­ταία τριάντα χρόνια και στον υπό ιδιωτι­κοποίηση τώρα ευρύτερο δημόσιο τομέα. Έτσι παρά την μείωση του αριθμού των μελών της διατηρεί το προβάδισμα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα στελέχη τους πού έχουν αποστασιοποιηθεί από το κόμ­μα, δεν παύουν να υποστηρίξουν στην πράξη τους συναδέλφους τους, που τους χαρακτηρίζουν «ηττοπαθείς» και «συμβι­βασμένους με την μνημονιακη πολιτική», και δεν παύουν να υποστηρίζουν σταθε­ρά την τακτική της ΠΑΣΚΕ.

Ρευστή είναι η κατάσταση στη ΔΑΚΕ (ΝΔ). Η συνδικαλιστική κίνηση της συντηρητικής παράταξης τις τελευταίες δεκα­ετίες βελτίωσε αισθητά την θέση της στο χώρο των εργαζομένων, σε ένα χώρο όπου παραδοσιακά η παράταξη αυτή είχε ισχνή παρουσία. Η διαγραφή από τις τάξεις της ΝΔ του ηγετικού στελέχους της ΔΑΚΕ Γ. Μανώλη, λόγω της αντίθεσής του με την φιλομνημονιακή πολιτική της ηγεσίας της ΝΔ, η εκλογή του Ν. Πουπάκη στα έδρανα της Ευρωβουλής, στερεί την ΔΑΚΕ από δύο σημαντικά στελέχη, με καλή παρουσία στα κορυφαία όργανα της ΓΣΕΕ αλλά και με εγγύηση για την συνοχή της παράταξης. Η ΔΑΚΕ του συνεδρίου της Αλεξανδρούπολης παρουσιάσθηκε ενιαία μεν αλλά «τριχοτομημένη». Μία τάση αντιπροσώπευε τα παλαιά της στελέχη, και οι άλλες τις επιρροές «Σαμαρικών» και «Καραμανλικών» και με έναν πρόεδρο, του Ν. Κιουτσούκη, να επιδιώκει να επιτύχει την πολυπόθητη ισορροπία. Το δίλημμα Μνη­μόνιο/Αντιμνημόνιο έχει και στξν παράταξη αυτή τις επιπτώσεις. Η πολυπόθητη συνοχή της ΔΑΚΕ που επιδιώκει ο τομέας συνδικαλιστικού της Ν.Δ. υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολος στόχος.

Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) πού διαθέτει επίσης μια οργανωμένη εκλογική βάση σε επίπε­δο πρωτοβάθμιων κατά κανόνα σωματεί­ων, προσπάθησε να μην ακολουθήσει την ίδια πτωτική τροχιά πού ακολούθησαν τα ποσοστά του ΚΚΕ κατά τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις όπου ή δύ­ναμη του μειώθηκε κατά το ήμισυ περίπου. Επέτυχε εν πολλοίς τον στόχο του ρί­χνοντας το βάρος της δράσης του με θεμιτά και αθέμιτα μέσα (στημένες διαδικασίες) σε ομοσπονδίες όπου έχει ισχυρή επιρροή (οικοδομικές ομοσπονδίες, ναυ­τεργάτες).

Η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα ανένταχτα στελέχη) ήταν η μονα­δική παράταξη που έφυγε κερδισμένη από το συνέδριο. Επέτυχε να σημειώσει κατά τους δύο τελευταίους χρόνους ανοδικά αποτελέσματα σε αρκετούς εργασιακούς χώρους. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ανέτρεψε τους «προμνημονιακούς» συσχετισμούς στην τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση.

Άλλωστε, όπως υποστηρίζουν στελέχη της παράταξης, επιδίωξη είναι η συγκρό­τηση ενός νέου ενωτικού αγωνιστικού ρεύ­ματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που στον συντομότερο δυνατό χρόνο θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανασυγ­κρότησης του. Η Αυτόνομη Παρέμβαση έχει προτείνει, μεταξύ άλλων, το 35ο Συνέ­δριο της ΓΣΕΕ να είναι μεταβατικού χα­ρακτήρα, για ένα χρόνο, και στη συνέχεια να οδηγηθεί η Συνομοσπονδία σε ένα νέο συνέδριο με καθαρά μητρώα και καθολι­κές εκλογές σε όλα τα συνδικάτα για να αντιπροσωπευτεί η πραγματική βούληση των εργαζομένων. Επίσης έχει επαναφέ­ρει την πρόταση της για ενοποίηση των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώ­σεων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με συγχώνευση δευτεροβάθμιων οργανώσεων, αλλά και την θέσπιση ενός κώδικα δεοντολογίας που θα απαγορεύει η συνδικαλιστική ιδιότητα να συμπίπτει με θέση κυβερνητικής ευθύνης και, τέλος, να μην υπάρχουν αμειβόμενες θέσεις συνδικαλιστών όσον άφορα τη συμμετοχή τους σε διοικητικά συμβούλια και επιτροπές.

Εν ολίγοις, όπως σωστά επεσήμαναν έγκυροι παρατηρητές εργατικών θεμάτων, το τελευταίο συνέδριο της κορυφαίας συν­δικαλιστικής οργάνωσης, αντικατόπτριζε παρά την ρητορική του προμνημονιακή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας.

Γράμμα 28

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 28

 

Ἀργιῶν καί ἀπεργιῶν τό ἀνάγνωσμα.

Τήν Τετάρτη 1 Μαϊου ἡ ΓΣΕΕ καί ἡ ΑΔΕΔΥ ἔκαναν ἀπεργία ἐναντίον τῆς μετάθεσης τῆς Ἐργατικῆς Πρωτομαγιᾶς γιά τίς 7 Μαϊου. Ἀπό τήν Μ. Παρασκευή (3 Μαϊου) μέχρι τήν Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου (6 Μαϊου) ἦταν κανονικές ἀργίες.

Τήν ἄλλη μέρα (Τρίτη 7 Μαϊου) ἦταν ἡ δυνάμει τῆς κυβερνητικῆς ἀπόφασης ἐπίσημη Πρωτομαγιά. Ὡς φιλόνομοι πολῖτες αὐτοί πού εἶχαν ἀπεργήσει ἐναντίον τῆς μετάθεσης της, δέν πῆγαν νά ἐργαστοῦν. Σύμφωνα μέ τόν νόμο πῆραν ὅλοι οἱ ἐργατοϋπάλληλοι τίς ἀποδοχές τους τήν ἡμέρα ἐκείνη.

Ἡ νέκρωση τῆς Ἀθήνας τήν ἡμέρα ἐκείνη δέν εἶχε προηγούμενο. Ψιλικατζίδικα καί περίπτερα κλειστά. Φαρμακεῖα κλειστά. Τούς νοσοκομειακούς γιατρούς μποροῦσες νά βρεῖς μόνο στό τηλέφωνο.

Πρίν καί μετά τό ἀπεργο-εορταστικό ἑπταήμερο ἀπό 1^ης μέχρι καί 7^ης Μαϊου, διάφορες ἀπεργίες κατά κλάδους. Ἐνῶ ἡ οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας μας κάνει ἐπιτακτική ἀνάγκη τήν αὔξηση τῆς παραγωγῆς.

Τήν Ἑλλάδα συνεχίζουν νά σταυρώνουν τά παιδιά της.