Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Θετικό βῆμα στήν κάλυψη τῶν Ἀνασφάλιστων

"Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 174/Ὀκτώβριος 2014)
 
Ὁ ἀποκλεισμός σημαντικοῦ τμήματος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας ἀπό τίς ὑπηρεσίες ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπλακῆ ἀπό τό 2008 ἤ τῆς ¨ἐπιτήρησης¨ μας πού ἀκολούθησε. Εἶναι προϊόν τῆς ἀποδόμησης τοῦ κοινωνικοῦ κράτους, ἡ ὁποία δρομολογήθηκε στήν Εὐρώπη πρίν ἀπό δύο χρόνια.
Τό φαινόμενο, ὅτι οἱ μακροχρόνια ἄνεργοι καί οἱ νέοι πού δέν εἶχαν βρῆ δουλειά παρέμεναν Ἀνασφάλιστοι ὑποτιμήθηκε ἀπό τό ἐπιτελεῖο τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργείου, προφανῶς λόγω τῆς προσήλωσής του στίς ἀρχές τῶν Μνημονίων, καί φθάσαμε ἔτσι νά καταστῆ τό δεύτερο σοβαρότερο κοινωνικό πρόβλημα μετά τήν ἀνεργία.
Ἡ κατάσταση πού δημιούργησε, προκάλεσε μιά πρωτοφανῆ κινητοποίηση τῶν κοινωνικῶν ἰατρείων καί φαρμακείων, ἑκατοντάδων ἐθελοντικῶν ὀργανώσεων, τίς διαμαρτυρίες τῶν ἰατρῶν καί τῶν νοσηλευτῶν στά νοσοκομεῖα καί τήν κατακραυγή τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας γιά τήν ἐπερχόμενη ὑγειονομική καταστροφή στήν Ἑλλάδα. Οἱ ὑποστηρικτές τῶν Μνημονίων ὅμως ἀδιαφόρησαν ἐντελῶς γιά τόν κοινωνικό κίνδυνο πού προκαλοῦσε τό ὀξύ πρόβλημα τῶν Ἀνασφάλιστων. Ἀλλά καί στήν κριτική τῶν κοινωνικῶν φορέων καί τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας πού ἐπεσήμαινε τόν κίνδυνο νά ἀποκτήση χαρακτηριστικά δομικῆς βίας πού ἐκδηλώνεται ὅταν οἱ κρατικές δομές δέν ἐκπληρώνουν βασικές ἀνάγκες. Ὡς καί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ¨τριμεροῦς ἐπιτήρησης¨, ἡ Τρόϊκα, συνέλαβαν τελικά τόν κίνδυνο καί μέ ἔκθεσή τους προέτρεψαν τήν κυβέρνηση νά ἐνεργήση γιά τήν ἀποσόβησή του.
Κάτω ἀπό αὐτήν τήν πίεση πού ἔπαιρνε διαρκῶς μεγαλύτερες διαστάσεις, ἡ κυβέρνηση δήλωσε, ὅτι θά χορηγήση ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη στούς Ἀνασφάλιστους.
Ἔγινε ἔτσι ἔνα μεγάλο βῆμα. Μένει ἡ ἐξεύρεση τῶν χρημάτων γιά τήν κάλυψη τῆς δαπάνης πού θά προκαλέση στό δημόσιο, ἀλλά ἡ κυβέρνηση ἔχει πλέον δεσμευθῆ. Εἶναι μιά κατάκτηση πού τιμᾶ τίς ὀργανώσεις καί τίς πρωτοβουλίες κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης στόν εὐαίσθητο χῶρο τῆς ὑγείας. Οἱ ἄνθρωποι πού συγκροτοῦν τά κοινωνικά ἰατρεῖα-φαρμακεῖα, πρωτοστάτησαν στόν ἀγώνα αὐτό ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς λειτουργίας των καί θά πρέπει νά αἰσθάνονται ὑπερήφανοι γιά τήν ἐπιτυχία του.
Μιά γενικώτερη θεώρηση
Ἡ ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη τῶν Ἀνασφάλιστων δέν θά ἐξαντλήση τό πρόβλημα τοῦ κρατικοῦ τομέα ὑγιεινῆς. Ἡ νεοφιλελεύθερη πολιτική ὑποχρηματοδότησης τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν ὑγείας καί ἀσφάλισης δέν ἐγκαταλείπεται. Διάφοροι ἀποκλεισμοί τοῦ μεγαλύτερου καί φτωχότερου μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ θά συνεχιστοῦν. Τό νοσηλευτικό σύστημα ἀδυνατεῖ νά καλύψη τίς ἀνάγκες τοῦ πληθυσμοῦ σέ ὑπηρεσίες ὑγείας σ’αὐτήν τήν περίοδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς λιτότητας τῶν κρατικῶν χορηγήσεων εἶναι ἐμφανής στά μεγάλα ἐλλείμματα στούς προϋπολογισμούς τῶν νοσοκομείων, στήν λειτουργική τους συρρίκνωση καί στίς συγχωνεύσεις τῶν νοσηλευτικῶν ἱδρυμάτων. Ἐπιπτώσεις πού καταλήγουν στήν δυσβάστακτη οἰκονομική ἐπιβάρυνση τῶν ἀσθενῶν στό νά ἔχουν πρόσβαση στήν τακτική παρακολούθησή τους μέ ἐργαστηριακές ἐξετάσεις καί φάρμακα, στήν νοσηλεία πού ἔχουν ἀνάγκη.
Ὅσο λοιπόν θά διαρκεῖ ἡ περιστολή τῶν δαπανῶν τοῦ κράτους γιά κοινωνική πολιτική, θά διευρύνεται ἡ ὑγειονομική ἀνισότητα καί ὁ ἀποκλεισμός τῶν νεόφτωχων καί οἰκονομικά ἀσθενῶν θά αὐξάνει. Αὐτό μᾶς φανερώνει καί ἡ φιλοσοφία τοῦ νομοσχεδίου γιά τήν ἀπογευματινή λειτουργία τῶν νοσοκομείων πού ψήφισε ἡ κυβέρνηση.
Ἡ διάκριση μεταξύ τῶν ἀσθενῶν
Ἡ ἀνισότητα στήν περίθαλψη καί σέ αὐτό τοῦτο τό ΕΣΥ, ὅπως π.χ. μέ τήν λειτουργία τῶν πληρωτικῶν ἀπογευματινῶν ἰατρείων, δημιουργοῦν ἀσθενεῖς δύο ταχυτήτων στό ἴδιο τό νοκομεῖο. Μέ κύριο διακριτικό στοιχεῖο τίς οἰκονομικές δυνατότητες τῶν ἀσθενῶν. Μετανάστες χωρίς ἄδεια παραμονῆς, ὅπως καί οἱ πρόσφατοι ἀποφυλακισμένοι δέν συμπεριλαμβάνονται στή ρύθμιση ὑπέρ τῶν Ἀνασφαλίστων πού ἐξαγγέλθηκε.
Ὅσο ὑπάρχουν συνάνθρωποί μας σ’αὐτήν τήν χώρα πού παραγκωνίζονται μέ τίς Μνημονιακές πολιτικές καί μέ τήν μετατροπή τῆς ὑγείας-πρόνοιας σέ ἰδιωτικό ἀγαθό, ὅσο τό πολιτικό αἴτημα τῆς καθολικότητας καί τῆς ἰσοτιμίας στούς τομεῖς τῆς περίθαλψης καί πρόληψης δέν κατοχυρώνεται, θά εἶναι ἀναγκαία ἡ ¨κοινωνική ἀσπίδα¨, τά ¨δίκτυα ἀρωγῆς¨ τά ¨κινήματα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἔνδειας¨.
Ζήτημα κοινωνικῆς δημοκρατίας
Ἡ δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στή χώρα μας κατά τά τελευταῖα χρόνια ἔχει μειωθῆ αἰσθητά. Σέ ἐπίπεδα πού κρίνονται ἐπικίνδυνα γιά τήν ὑγεία τῆς λεγόμενης ¨μέσης οἰκογένειας¨. Ἡ κατά κεφαλήν φαρμακευτική δαπάνη συρρικνώθηκε τό 2014 σέ 178 εὐρώ, ὅταν στίς χῶρες τῆς Ε.Ε. ὁ ἀντίστοιχος δείκτης κυμαίνεται στά 320 εὐρώ. Ἀπό τίς παλαιότερες δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ ὑγείας-πρόνοιας συμπεραίνεται, ὅτι ἡ φαρμακευτική περίθαλψη τῶν Ἀνασφάλιστων θά καλύπτεται χωρίς ἐπιπλέον χρηματοδότηση μέ τήν μετακύλιση τοῦ κόστους στήν φαρμακευτική ἀγορά.
Ἡ δυσκολία σημαντικοῦ μέρος τῶν ἀσθενῶν (57%) νά ἀντιμετωπίση τήν αὐξημένη συμμετοχή στό κόστος τῶν φαρμάκων θά ἐπιδεινωθῆ κατά τά ἑπόμενα χρόνια. Ὑπό τίς συνθῆκες αὐτές εἶναι ἀπαραίτητος ὁ ἀγώνας γιά τό δικαίωμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀνεξάρτητα ἀπό ἐργασία, ἀσφάλιση, εἰσόδημα καί καταγωγή νά ἔχουν στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης δωρεάν καί καλῆς ποιότητας δημόσια ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Πιστεύουμε ἀκράδαντα, ὅτι ἡ ὑγεία εἶναι πεδίο ἀναγκῶν καί ἀνθρώπινων δικαιωμάτων καί ὄχι πεδίο ἐφαρμογῆς «οἰκονομιῶν κλίμακος» μέ τούς σκληρούς κανόνες τῆς ἀγορᾶς καί τήν ὑψηλή κερδοφορία τῶν ἰδιωτικῶν ἐπιχειρήσεων. Αὐτή ἡ ἀντίληψη εἶναι ἡ διαχωριστική γραμμή ἀπό τήν πολιτική τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ στόν τομέα τῆς ὑγείας, πού κυριαρχεῖ στίς περισσότερες χῶρες τοῦ ΟΟΣΑ. Μιά πολιτική πού καί οἱ ἑλληνικές κυβερνήσεις τῆς τελευταίας δεκαετίας ἀκολουθοῦν. Ἡ ὑπεράσπιση καί ἡ ἀνασυγκρότηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους εἶναι ζήτημα ὀρθολογικῶν ὑγειονομικῶν κανόνων, ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Εἶναι τρόπος ἄρσης τῶν κοινωνικῶν ἀποκλεισμῶν. Ἄρα ζήτημα οἰκονομικῆς ἀνόδου τῶν φτωχοτέρων στρωμάτων τοῦ πληθυσμοῦ, ἑπομένως ζήτημα κοινωνικῆς δημοκρατίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου