Γράμμα 509: Πρόταση γιά συναίνεση χρειάζεται συναινετική διάθεση

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 509/Πέμπτη 26.11.2015

 

Πρόταση γιά συναίνεση χρειάζεται συναινετική διάθεση

 

Ὁ πρωθυπουργός ζητᾶ τή συναίνεση τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης στό ἀσφαλιστικό καί σέ ὁρισμένα ἄλλα κρίσιμα θέματα. Σωστά μέν, ἀλλά μάταια.

Σωστά, ἐπειδή ἡ συναίνεση εἶναι πάντα ἀπαραίτητη γιά τήν ἐπίλυση κρίσιμων πολιτικῶν καί ἐθνικῶν προβλημάτων. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι οἱ χῶρες πού βγῆκαν ἀπό μνημόνια ἤ τά ἀπέφυγαν εἶχαν πετύχει μία ἐλάχιστη συναίνεση. Πρόσθετα, ἀντιπολίτευση δέν σημαίνει ¨Ὄχι σέ ὅλα¨.

Μάταια, γιατί ὁ ἴδιος, ὡς ἐπικεφαλῆς ἄλλοτε τῆς ἀξιωματικῆς καί ἄλλοτε μιᾶς ἐλάσσονος ἀντιπολίτευσης, ἔχει ὑπονομεύσει τήν ροπή γιά πολιτική συναίνεση. Ἀπέρριπτε ἀκόμα καί κάθε συζήτηση γιά συναίνεση καί ἐφάρμοζε χωρίς ἐξαίρεση τό ¨Ὄχι σέ ὅλα¨. Μάλιστα, διακήρυττε ὅτι οἱ τότε κυβερνήσεις δέν ἐπιζητοῦσαν συναίνεση, ἀλλά συνενόχους.

Σήμερα δέ ἐπιβαρύνει τή θέση του γιά πολλούς λόγους. Πρῶτον: γιατί ὅταν κάποιος ἐπιζητεῖ συναίνεση, δέν τήν ἐπιζητεῖ σέ ὁρισμένα μόνο θέματα, ἀλλά ἐπιδιώκει καί ἕνα γενικώτερο συναινετικό κλῖμα. Αὐτό, δέν ἐπιτυγχάνεται, ὅταν στά ὑπόλοιπα θέματα ἐφαρμόζει τήν πιό ἀκραία κομματική, συγκρουσιακή καί διχαστική πολιτική, τουλάχιστον ἀπό τήν πτώση τῆς δικτατορίας. Δεύτερον: γιατί δέν ἐπιδεικνύει τήν παραμικρή μεταμέλεια γιά τό ὅτι πολέμησε ἄγρια μέτρα προηγούμενων κυβερνήσεων, τά ὁποῖα σήμερα τά συνοδεύει μέ διακηρύξεις στελεχῶν τῆς κυβέρνησής του, ὅτι ἀκόμα καί ἄν δέν μᾶς ἐπιβάλλονταν ἀπό ἄλλους, θά ἔπρεπε νά τά σκεφτοῦμε καί νά τά προτείνουμε ἐμεῖς (δηλαδή οἱ Ἕλληνες). Τρίτον: γιατί ἡ ἐντύπωση πού δίνει εἶναι ὅτι ἐπιδιώκει τήν συναίνεση, ὄχι ἐπειδή πιστεύει σέ αὐτήν, ἀλλά ἀπό ἄκρατη ὑστεροβουλία. Δέν θέλει νά ἐπιτύχη εὐρύτερη ἀποδοχή ἐπειδή τήν θεωρεῖ ἀναγκαία γιά τήν ἐπιτυχία τῶν μέτρων, ἀλλά ἀφενός μεν γιά νά καλυφθῆ ἔναντι διαρροῶν ἀπό τό κόμμα του, ἀφετέρου δέ γιά νά ἐκμεταλλεύεται πολιτικά τό ὅτι «καί οἱ ἄλλοι τά ψήφισαν». Ἄν ὄχι – σέ περίπτωση δέ ἀπώλειας ψήφων ἀπό τήν συγκυβέρνησή του – νά ἰσχυριστῆ ὅτι «ἐσεῖς τά ψηφίσατε». Ἐπιδιώκει, δηλαδή, στήν μέν καλύτερη περίπτωση αὐτό γιά τό ὁποῖο κατηγοροῦσε τίς προηγούμενες κυβερνήσεις: τήν συνενοχή τῆς ἀντιπολίτευσης, στήν δέ πιό ἐπαίσχυντη: τήν ἐπίρριψη οὐσιαστικά στήν ἀντιπολίτευση τοῦ πολιτικοῦ κόστους.

Ἄν ἤθελε πραγματικά συναίνεση θά ἔκανε πίσω στίς πιό ἀκραῖες (κομματικές καί ὀπισθοδρομικές) μεταρρυθμίσεις, ὅπως αὐτές στήν ἐκπαίδευση.