Γράμμα 546: Πα-λουκο-καῦτες

 

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 546/Σάββατο 02.01.2016

 

Πα-λουκο-καῦτες

 

Ἦταν μέσα περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ 2000. Ἀπό καιρό τό Φεστιβάλ Ἀθηνῶν εἶχε πάρει τήν κατιοῦσα. Ἡ τότε κυβέρνηση ἀναζήτησε σωσίβιο γιά αὐτό στό πρόσωπο μιᾶς καταξιωμένης προσωπικότητας. Καί τήν βρῆκε στό πρόσωπο τοῦ Γιώργου Λούκου, διάσημου διευθυντή τοῦ μπαλέτου τῆς Ὄπερας τῆς Λυών. Ἡ ἐπιλογή δέν εἶχε τίποτε τό κομματικό, γι’αὐτό καί ὁ νέος πρόεδρος τοῦ Φεστιβάλ ἐπέζησε ὅλων τῶν ἔκτοτε κυβερνητικῶν ἀλλαγῶν. Σ’αὐτό συνέτεινε τό ὅτι μπόρεσε νά ξαναδώση πνοή στά δύο ἑνοποιημένα πλέον φεστιβάλ (Ἀθηνῶν καί Ἐπιδαύρου), τῶν ὁποίων ἀνέλαβε τήν διεύθυνση, ἀκόμα καί κατά τή διάρκεια τῶν ἰσχνῶν ἀγελάδων τῆς τελευταίας πενταετίας. Τό ἔργο του ἀναγνωρίσθηκε τόσο στό ἐσωτερικό ὅσο, κυρίως, στό ἐξωτερικό.

Αὐτό, ὅμως, δέν ἦταν ἀρκετό γιά νά ἐπιζήση καί τῆς συριζαϊκῆς λαίλαπας. Ἐδῶ καί μῆνες εἶχε ἀρχίσει ἀπό τούς ἐπικεφαλής τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ ἕνας ἀνομολόγητος λυσσώδης πόλεμος γιά τήν ἀντικατάστασή του. Ἐπειδή, βέβαια, δέν μποροῦσαν νά τοῦ προσάψουν τίποτε ἄλλο, ἀνακάλυψαν μιά οἰκονομική κακοδιαχείριση καί μεθόδευσαν μέχρι καί ποινική δίωξή του. Καί ὁ πόλεμος ἔγινε ἀπροσχημάτιστος. Κατέληξε δέ στήν παύση-ἀποπομπή τοῦ Γ. Λούκου τήν προτελευταία ἡμέρα τοῦ 2015, προτοῦ ἀποδειχθεῖ ἡ τυχόν ἐνοχή ἤ ἀθωότητά του.

Εἶχαν προηγηθεῖ λίγες ἡμέρες νωρίτερα διαβεβαιώσεις, ὅτι τό θέμα βρισκόταν στά χέρια τοῦ πρωθυπουργοῦ καί ὅτι δέν ἐτίθετο θέμα ἀποπομπῆς, ἀλλά, στό τέλος ὑπερίσχυσε ἡ συριζαϊκή ἐμμονή γιά τήν ἀπομάκρυνσή του. Μάλιστα, ἡ ἀνακοίνωση τῆς παύσης δημοσιοποιήθηκε πρίν κἄν ὁλοκληρωθῆ ἡ σύσκεψη τοῦ ἁρμόδιου ὑπουργοῦ μέ ὁμάδα ἐπιφανῶν καλλιτεχνῶν πού ζητοῦσαν τήν παραμονή του.

Ἡ δακρύβρεχτη κυβερνητική ἀνακοίνωση τῆς ἀναγνώρισης τοῦ ἔργου καί τῆς ἀξίας τοῦ πρώην πλέον διευθυντή τοῦ Ἑλληνικοῦ Φεστιβάλ δέν πρέπει νά κρύψη τήν πραγματικότητα. Ὁ Γιῶργος Λοῦκος εἶναι θῦμα τῆς πιό μισαλλόδοξης, διχαστικῆς καί ὁλοκληρωτικῆς νοοτροπίας κυβέρνησης πού γνώρισε ὁ τόπος μεταπολιτευτικά, ἄν ὄχι σ’ὁλόκληρη τήν ἑλληνική ἱστορία. Ἄλλωστε, δέν εἶναι τό πρῶτο θῦμα της, ἀλλά τό τελευταῖο σέ μία σειρά ἀνάλογων περιπτώσεων πού κανείς δέν γνωρίζει πού θά τελειώση.