Μ. Φωτίου: Ἄγχος

 

Ἀγαπητέ ἐκδότη τῆς «Ἐφημερίδας τοῦ Κ.Σ.Μ.»,

 

Οἱ λέξεις ἔχουν τήν δική τους ἱστορία καί γεωγραφία. Ὅταν πήγαινα στό Γυμνάσιο μάθαμε μιά μέρα τόν ἐπιστάτη, τόν εἰδήμονα σέ ἕναν κλάδο γνώσης. Γιά μᾶς ἕως τότε ὁ ἐπιστάτης ἦταν ὁ κ. Τάσος, ὁ κλειδοκράτορας τῆς σχολικῆς αὐλῆς πού χτυποῦσε τό κουδούνι γιά νά σηματοδοτήση τήν ἔναρξη τοῦ διαλείμματος καί, κατόπιν, τήν ἐπιστροφή στήν τάξη. Ὅταν μάθαμε τήν ἀρχαία ἔννοια τῆς λέξης τοῦ κάναμε διάφορα ἀστεῖα, τά ὁ ποῖα αὐτός ἐξέλαβε ὡς καζούρα.

Στήν «Βαβυλωνία» τοῦ Δ. Βυζαντίου ὁ Κρητικός μιλάει γιά “κουράδια” ἐννοῶντας τά κουρεμένα αἰγοπρόβατα. Ὁ Ἀρβανίτης μέ τήν ἴδια λέξη ἐννοεῖ τά περιττώματα καί ἀκολουθεῖ καυγᾶς τους, στή διάρκεια τοῦ ὁποίου τραυματίζεται ὁ Κρητικός.

“Ἄγχος” εἶναι μιά λέξη πού ἡ χρήση της ἔχει ἐπεκταθεῖ. Ὅταν ἤμουν νέος τήν χρησιμοποιούσαμε ὡς τήν ὀνομασία μιᾶς ἐφιαλτικῆς ψυχικῆς ἀρρώστιας. Πρίν μερικά χρόνια ἄκουσα μέ κατάπληξη μιά νέα νά μοῦ λέη «μήν ἀγχώνεστε», ἀντί νά μοῦ πῆ τό παλιό «μήν ἀνησυχεῖτε».

Δικαιολογημένα, λοιπόν, γίνεται ἡ χρήση τοῦ ἄγχους στά σχόλια τῶν σκέψεών γιά τήν οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας.

 

Με ἐκτίμηση

Μ. Φωτίου