ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Αποχαιρετισμός στον Αντώνη

 

Τον Αντώνη τον γνώρισα το φθινόπωρο του 1981, όταν με προτροπή ενός κοινού γνωστού άρχισα να συχνάζω στις δευτεριάτικες συγκεντρώσεις του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών, όπου μαζεύονταν και άλλοι φίλοι μας.

Δεν άργησα, ωστόσο, να διαπιστώσω ότι γνωριζόταν καλά και είχε συνυπάρξει με έναν στενό μου συγγενή, αδελφό της μητέρας μου, σε διάφορες σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πριν από την δικτατορία των συνταγματαρχών. Έτσι, βρέθηκε το πρώτο κοινό μας στοιχείο: μας είχε ως ένα σημείο δώσει μαθήματα σοσιαλισμού το ίδιο πρόσωπο. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο πήρα και τις πρώτες θετικές κρίσεις για το πρόσωπό του, τις οποίες φρόντισε να μην διαψεύσει όλα αυτά τα χρόνια, καθώς η αρχική μου περιστασιακή συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του Κ.Σ.Μ. έγινε σιγά-σιγά τρόπος ζωής και έτσι μοιράστηκα μαζί του τα 35 από τα 37 χρόνια της ζωής του Σωματείου. Και τα εύκολα και τα δύσκολα, τα οποία ήταν δυστυχώς περισσότερα.

Υπήρξε ο ακούραστος εργάτης του Κ.Σ.Μ. χωρίς τον οποίο θα ήταν ανέφικτο να επιζήσει αυτό τόσο πολύ. Βρέξει-χιονίσει ήταν παρών στις εκδηλώσεις του και μας παρότρυνε τους υπόλοιπους να ακολουθούμε το παράδειγμά του. Όπως μας είχε εκμυστηρευθεί μια μέρα, για χάρη του Κ.Σ.Μ. είχε παραμελήσει μέχρι και να επιμεληθεί της εκδόσεως της διπλωματικής του εργασίας. Γιαυτό και ήταν αυστηρός με όλους μας οπότε δεν ανταποκρινόμασταν στα καθήκοντά μας. Υπήρξε η “ψυχή” του Κ.Σ.Μ. κι ας μην θέλησε ποτέ να το εξαργυρώσει με τις πιο εντυπωσιακές θέσεις του Διοικητικού του Συμβουλίου. Και τούτο αν και συχνά τον πίεζα να αλλάξει τακτική γιατί θεωρούσα άδικο το να εμφανίζονται άλλοι, με πρώτη και καλύτερη (ή, μάλλον, χειρότερη) την αφεντιά μου, με βαρύγδουπους τίτλους που συσκότιζαν την πραγματικότητα.

Μεθοδικός και ακαταπόνητος έβαζε την σφραγίδα του σε όλες τις μορφές δραστηριότητας του Σωματείου και δε άφηνε τίποτε στην τύχη ακόμα και όταν, με το πέρασμα του χρόνου, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Παρέμεινε μέχρι το τέλος στις επάλξεις!

Παράλληλα και, ίσως, κυρίως χαρακτηριζόταν και από το ενδιαφέρον του για τον συνάνθρωπό του. Αυτή του η ευαισθησία τον οδήγησε από τα νεανικά του χρόνια τόσο στην υπεράσπιση των πιο αδύνατων μελών της (όπως π.χ. πολιτικων προσφύγων) όσο και στον δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, τον οποίο δεν εγκατέλειψε έκτοτε. Ήταν εντυπωσιακές οι αμφιταλαντεύσεις του και η πικρία του όταν αναγκαζόταν να κάνει επιλογές αντίθετες, φαινομενικά τουλάχιστον, προς τις ιδέες του. Αλλ’, όπως εξηγούσε, δεν ήταν νοητός σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία. Και όταν διέβλεπε πως η προώθηση στοιχείων του πρώτου έθετε σε κίνδυνο την πεμπτουσία της δεύτερης ή, εν πάση περιπτώσει, ανέτρεπε τις απαραίτητες ισορροπίες, δεν δίσταζε να προτάξει την χωρίς εκπτώσεις προάσπιση των δημοκρατικών αξιών. Γιατί ήταν πάνω απ’όλα δημοκράτης, όπως είχε αποδείξει και η στάση του τα χρόνια της δικτατορίας. Τα υπόλοιπα μπορούσαν να περιμένουν.

Για μένα προσωπικά υπήρξε ένας ακόμα “δάσκαλος” και “συμβουλάτορας” με την καλή έννοια του όρου. Όπως, υποθέτω, για όλα τα νεότερά του κατά καιρούς μέλη του Κ.Σ.Μ.

Η απουσία του θα μας είναι αισθητή και το κενό του δυσαναπλήρωτο.

Έχε γειά φίλε Αντώνη! Δεν θα σε ξεχάσουμε.